Er broeit wat in het Verenigd Koninkrijk op het vlak van de sciencefictionfilm. Binnenkort kun je in de zalen de geniale Under The Skin van Jonathan Glazer (nu al de opvolger van Stanley Kubrick genoemd) gaan bekijken, maar ook The Machine van regisseur/scenarist Caradog W. James past mooi in dat rijtje.

 

Het precieze tijdstip weten we niet, maar ergens in de toekomst is de wereld slaags geraakt met China waardoor de wapenwedloop op duizelingwekkende wijze toeneemt. Inderdaad, tot nu toe klinkt dat verre van een sciencefictionverhaal. Maar goed, gelukkig ligt de toekomst bij Caradog W. James nog wat verder in het verschiet, want Vincent McCarthy (Toby Stephens) kan ervoor zorgen dat gewonde soldaten ingenieuze implantaten krijgen waardoor ze nog sterker worden dan voorheen. Dat klinkt bij het Britse Ministerie van Defensie als muziek in de oren. Maar toch bekijkt McCarthy het allemaal vanop een afstand: een kloon blijft namelijk altijd een kloon. Ten minste tot op het moment dat hij samen met techneut Ava (Caity Lotz, in een vroeger leven nog danseres voor Lady Gaga) op het ideale programma botst waardoor androïdes als twee druppels water op echte mensen lijken. McCarthy heeft dit programma niet alleen nodig om de wereld van krankzinnige Chinezen te redden, ook wil hij het brein van zijn terminaal zieke dochter met dit programma bewerken. Bijna tegelijkertijd wordt Ava die door McCarthy ondertussen in dienst is genomen, tijdens een schietpartij gedood.

 

The Machine is zeker niet de eerste prent over menselijke klonen en het zal ook zeker niet de laatste zijn, ofschoon dit soort films volgens sommige wetenschappers behoorlijk reëel begint te worden. Deze film, die trouwens volledig in Wales is gedraaid, is ook niet de beste in zijn soort, zelfs niet de origineelste, wel één van de visueel meest verbluffende. En dat is toch een hele verdienste voor een prent die in vergelijking met zijn collega’s uit Hollywood met een habbekrats is gedraaid. Het is alleen maar in het slot dat James zich tot gratuit geweld laat verleiden, maar de rest van de film is één groot visueel spektakel. 

 

Natuurlijk zie je ook dat Caradog W. James in de eerste plaats een filmfan is. De scène waarin de robot leert glimlachen is meer dan zo maar een knipoog naar Terminator 2: Judgement Day en de excellent score van Tom Raybould lijkt inderdaad verdraaid veel op die van Vangelis uit Blade Runner. Onlangs was The Machine  tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival één van de favorieten en dat is meer dan terecht. Ook op de British Independent Film Awards, het Raindance Film Festival en het Toronto After Dark Film Festival ontving deze prent heel wat (oververdiende) prijzen.

 

In het verleden waren we al eens ontgoocheld over de beeldkwaliteit van releases op Splendid Films, maar inzake The Machine is dat helemaal niet nodig. In scènes die zich binnenskamers afspelen durft het wel eens wat wazig worden, maar de delen waarin de CG-effecten de bovenhand nemen zijn ronduit fenomenaal. Loepzuiver en een plezier om naar te kijken. Het geluid is tevens dik in orde, alhoewel het grotendeels wordt gedomineerd door de imponerende score van Tom Raybould, want The Machine is allesbehalve een actiefilm!

EXTRA’S

Er staan geen extra’s op dit schijfje.

CONCLUSIE

Na Under The Skin is The Machine de tweede sciencefictionfilm uit het Verenigd Koninkrijk die dit jaar de cinefiel weet te imponeren. Een prachtige ode aan Blade Runner die is ontaardt in een (klein) meesterwerkje. Zeer de moeite waard.