The Paradise, gebaseerd op de roman Au Bonheur des Dames (1883) van de Franse schrijver Emile Zola, is door scenarist Bill Gallagher (Lark Rise to Candleford, 2008-2011) aangepast, waardoor de actie zich niet in Frankrijk, maar in een Noord-Oost-Engelse stad afspeelt. De actie wordt halfweg de 19de eeuw gesitueerd op het moment dat de jonge Denise bij haar oom Edmund Lovett arriveert in de hoop aan de slag te kunnen in diens winkel. Maar de zaken gaan slecht voor de zelfstandige kleermaker, want net als z’n buren – hoeden- en paraplumakers – moet hij concurrenten met The Paradise, een nieuwerwetse en luxueuze department store die alles in huis heeft om de dames uit de betere milieus te verwennen. De zaakvoerder van The Paradise, de charmante weduwnaar John Moray, is een man met visie en ambitie die bereid is om risico’s te nemen en dat bewijst hij ook, want de winkeltjes van z’n buren liggen er meestal verlaten bij. Voor Denis is er maar één uitweg als zij niet terug wil naar haar geboortedorp: als verkoopster aan de slag gaan in The Paradise.
Heel gauw ervaart Denise dat werken in een prestigieuze zaak in de stad heel anders is dan in een stoffenwinkeltje op het platteland: de collega’s vinden haar niet alleen een dom en primitief gansje, ze roddelen ook en ze proberen zoveel mogelijk klanten van haar af te snoepen, want dat levert extra geld op. Afdelingshoofd Miss Audrey laat Denise verstaan geen tegenspraak te dulden en nog veel minder concurrentie te verdragen die haar positie kan ondermijnen. Denise doet haar best om niemand voor het hoofd te stoten, maar een aanvaring met haar collega Clara is onvermijdelijk, want die heeft eerder een korte en weinig succesvolle flirt met Mr. Moray gehad en meent nu dat Denise diens interesse heeft gewekt, terwijl Miss Audrey zich gepasseerd voelt door de vernieuwende ideetjes die Denise aan de grote baas suggereert. Op de damesafdeling is een grote crisis evenwel niet meer te vermijden als blijkt dat Mr. Moray inderdaad een meer dan normale sympathie koestert voor de aantrekkelijke en minzame Denise en het jonge meisje zelf nauwelijks kan verstoppen dat ze verliefd is op haar werkgever.
Maar er zit een flink addertje onder het gras, want John Moray gaat heel vriendschappelijk om met Lady Katherine, de dochter van zijn bankier Lord Glendenning, en de mondaine jonge vrouw heeft haar zinnen op een huwelijk met hem gezet. Voorlopig kan hij de boot afhouden met het argument dat z’n vrouw nog maar een jaar geleden is gestorven na een valpartij in huis – waarover zeer geheimzinnig wordt gedaan in de pers en zelfs gesuggereerd dat Moray z’n vrouw zou hebben vermoord – maar Katherine Glendenning is geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken en zij laat haar vader verstaan dat zij niemand anders wil dan Moray. De bankier, die Moray een flinke lening heeft beloofd om alle panden in de buurt - inclusief de gebouwen van The Paradise -op te kopen om z’n zaak gemakkelijk uit te kunnen breiden – en die aanvankelijk tegen een mogelijk huwelijk van z’n oogappel met de warenhuiseigenaar was – sluit uiteindelijk de koop in eigen naam af waardoor hij John Moray in het nauw drijft: als hij met Katherine trouwt is hij de erfgenaam van het Glendenning-fortuin en dus van alle panden in de buurt; in het andere geval is z’n toekomst zeer onzeker en Lady Katherine, die lucht heeft gekregen van de vertrouwelijke relatie tussen John en z’n jonge verkoopstertje, vertelt Denis ronduit hoe de zaken ervoor staan: als Moray niet met haar trouwt is hij The Paradise kwijt.
Gezien het zeer gelijksoortige thema, ligt een vergelijking met Mr. Selfridge uiteraard voor de hand en om meteen maar met de deur in huis te vallen: The Paradise is beter want het bevat sterkere verhaallijnen en de personages zijn in de meeste gevallen grondiger uitgewerkt, terwijl dat in Mr. Selfridge hoofdzakelijk beperkt bleef tot het hoofdpersonage, z’n etalagedecorateur Henry Leclaire en de jonge verkoopster Agnes Towler, de tegenhangster van Denise uit The Paradise. Toegegeven: de Amerikaanse acteur Jeremy Piven (Harry Selfridge) is een aantrekkelijkere verschijning dan de Schot Emun Elliott (John Moray), al is dat wellicht een kwestie van trucjes met maquillage en aankleding, maar het was vooral de uitbundige Amerikaanse stijl van Mr. Selfridge die op de duur flink op de zenuwen ging werken, samen met de grote nadruk die op z’n spraakmakende evenementen in de winkel werd gelegd. The Paradise is evenwichtiger qua opbouw, klassieker bijna, maar tegelijk ook literair interessanter, wat niet hoeft te verbazen gezien de oorsprong van het basisidee. U herinnert zich misschien dat we de verhaallijnen in Mr. Selfridge destijds “…iets te lichtvoetig…” vonden, wel, in The Paradise is dat nooit het geval en dat merkt u aan de score.
