FILM
"Nauwelijks hadden we ons naast de weg neergezet of het werd nacht, niet op de manier van een maanloze nacht bij veel bewolking, maar zoals wanneer men in een afgesloten ruimte zit zonder enig licht. We hoorden gekerm van vrouwen, geschrei van zuigelingen, getier van mannen; sommigen zochten roepend hun vader en moeder, anderen hun kinderen, weer anderen hun echtgenoten van wie ze de stem trachtten te herkennen. Sommigen bejammerden hun eigen ongeluk, anderen dat van hun familieleden. Er waren er die, uit vrees voor de dood, de dood aanriepen. Velen hieven hun handen in gebed tot de goden, terwijl meer dan één verklaarde dat er geen goden meer waren, dat deze eeuwigdurende nacht de laatste zou zijn." - Plinius de Jongere, 79 voor Christus.




De Keltische jongen Milo (Dylan Schombing) overleeft als enige de slachtpartij op zijn dorp door de Romeinse generaal Corvus (Kiefer Sutherland), die daarmee gewoon het punt wilde maken dat hij niet gediend is van tegenspraak. Milo (Kit Harington) wordt als slaaf verkocht en is gedoemd om als gladiator te dienen in Londinium. De driestheid waarmee hij zijn tegenstanders afslacht levert hem een enkeltje naar het Italiaanse provinciestadje Pompeii op, waar hij als sparring partner moet dienen van de Nubische gladiator Atticus (Adewale Akinnuoye-Agbaje), die nog maar één overwinning verwijderd staat van zijn vrijlating. Onderweg kruist Milo's blik die van de mooie patriciërsdochter Cassia (Emily Browning), die terugkeert naar haar ouders Severus (Jared Harris) en Aurelia (Carrie-Anne Moss), maar feitelijk Rome is ontvlucht òm van de opdringerige aanbidders verlost te zijn. Jammer genoeg achtervolgejn de aanbidders haar tot in Pompei: uitgerekend Corvus dingt naar de hand van Severus' dochter. Severus wil Pompeii voorzien van een aquaduct en heeft hiervoor de financiële steun van keizer Titus nodig. Titus heeft echter geen interesse in de provincie, maar Corvus zelf is wel bereid om het project te financieren. Op voorwaarde dat de hand van Cassia in de package deal zit, natuurlijk. Als Milo er met Cassia vandoor gaat, gaan de poppen aan het dansen; de Vesuvius staat echter op het punt om uit te barsten, en naast Corvus van zijn lijf houden van Corvus, moet Milo ook nog levend van het eiland af zien te komen.




Paul W.S. Anderson. You gotta love to hate the man, and hate to love him. Naast de maar niet eindigende Resident Evil­-franchise die enkel en alleen maar schijnt te dienen om zijn lief Milla Jovovich aan een job te helpen, moet je het de man nageven dat de critici zijn rug op kunnen en hij af en toe met een vermakelijk stukje spektakel aan komt draven zoals The Three Musketeers, een film die sowieso door de gerenommeerde critici werd neergesabeld enkel en alleen omdat Andersons naam op de credits te bespeuren is, maar die toch voldoende weet te entertainen. De spektakelfilm Pompeii moet je ongetwijfeld in dezelfde categorie indelen. Nagenoeg élke scenariowending is schaamteloos gepikt uit Gladiator - vervang "de Spanjaard" door "de Kelt", Keizer Commodus door Senator Corvus en Djimoun Hounsou door Adewale Akinnuoye-Agbaje, en voilà, dit is het resultaat. Anderson probeert gelijk een graantje mee te pikken van de populariteit van Game Of Thrones door Kit Harington te casten in de hoofdrol en tegelijkertijd wat op cateringkosten te besparen door de graatmagere Emily Browning daar tegenover te casten. Er is zeker seksuele chemie te bespeuren tussen de twee protagonisten, maar het moet blijkbaar allemaal heel vlug gaan, want eens de Vesuvius lava begint uit te braken wordt de romantische plot ondergesneeuwd, pardon, onderge-ast. De ontelbare verfilmingen over de ondergang van Pompeii hadden telkens een moraal als was de natuurramp een straf van de goden om de hedonistiche levensstijl van de decadente Romeinen te bestraffen; deze film is echter te kort om dat aspect beter in de verf te zetten en vooral de karakterontwikkeling schiet schromelijk tekort. Mijn favoriete acteur Kiefer Sutherland heeft nochtans potentieel genoeg om een sadistische bastard te vertolken - hij kijkt nog niet eens om als hij in het begin van de film een etnische zuivering beveelt - en het is een beetje jammer dat de man niet de gelegenheid krijgt om voluit te gaan. Zijn performance wordt in andere kritische besprekingen nogal eens als over the top beschreven, maar iedereen die de afgelopen tien jaar ook maar vijf minuten televisie heeft gekeken zal onwillekeurig de vergelijking willen maken met Jack Bauer uit 24.




Ter verdediging van Anderson gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat de regisseur mooi langs de stippellijntjes knipt om een klassieke rampenfilm op het scherm te toveren, met op het vlak van speciale effecten blijkbaar het budget dat wegens het dieet van Emily Browning is uitgespaard. Tot groot jolijt van de mannelijke kijker wordt Browning, naarmate de wilde rit door het instortende Pompeii voortduurt, hoe langer hoe schaarser gekleed. Ook neemt Anderson een gewaagde gok met het einde: [spoiler]in plaats van de held die op het nippertje de deerne redt, sterft in de film iedereen. Iedereen? IEDEREEN!!! Pompeii II zit er dus niet aan te komen; blijkbaar heeft Anderson toch íets geleerd uit zijn Resident Evil-fouten.[/spoiler] Kort samengevat is de rampenfilm Pompeii toch niet de ramp geworden die velen erin hebben willen zien. De 12-rating en het feit dat er nauwelijks één druppel bloed te zien is, laten zelfs vermoeden dat Anderson zichzelf tracht opnieuw uit te vinden als regisseur van 'familievriendelijk' actiespektakel.




BEELD EN GELUID
E1 Entertainment heeft in het verleden al eens wat minder technisch voldragen disks op het argeloze cliënteel losgelaten; het mag echter een trendbreuk betekenen dat de maatschappij niet langer, zoals bijvoorbeeld bij Zambezia de 2D- en 3D-versie op één schijf perst. Foutloos is de transfer evenwel niet; het contrast is wat te veel kunstmatig opgeschroefd en daardoor lijkt het beeld in veel gevallen lichter dan zou mogen. De éne scène heeft er al wat meer last van dan de andere, zo blijft de uitbarsting van de Vesuvius een prachtig stukje werk. Het modderige karakter van de catacomben waarin de gladiatoren hun einde mogen afwachten komt evenwel niet altijd even goed uit de verf. De scherpte is niet overal even gelijk, maar het doet alleszins de speciale effecten iets minder doorzichtig lijken. De DTS-HD MA 5.1-track is spectaculair en immersief - voor een film die essentieel gaat over een apocalyptische vulkaanuitbarsting had u wellicht met minder geen genoegen mogen nemen. De geluidstrack kan de nuance goed doseren en bijvoorbeeld ook het geroezemoes van de deelnamers aan de Vinalia klinkt overtuigend.

EXTRA'S
Een andere zware rode kaart verdiende E1 Entertainment in het verleden al wel eens omwille van het gebrek aan bonusmateriaal. Met deze Pompeii worden we echter even goed bedeeld als de meeste internationale releases, alhoewel één punt van kritiek zou kunnen zijn dat we de volgende keer ook wel gediend zouden kunnen zijn van Nederlandse ondertitels. Niet iedereen is even grote fan van Paul W.S. Anderson's bijdrage aan de filmkunst, in de audiocommentaartrack komt de man alleszins begeesterd over. Samen met producent Jeremy Bolt biedt hij inzicht in de productie van de film, maar ook in het historisch studiewerk dat aan het draaien van de film vooraf ging. Ook liefhebbers van speciale effecten worden uitgebreid verwend met uitleg over de technische kant van het filmen. Maar liefst 21 verwijderde scènes (23:11) zouden de film misschien de nodige uitdieping hebben kunnen bieden, maar zouden een hypotheek gelegd hebben op het tempo. Daarnaast wordt u getrakteerd op een zevental documentaires die, zoals dat vaak gebeurt, samen een conciser geheel hadden gevormd, maar lijden onder versnippering. The assembly (7:13) is een kort overzicht van de cast en de filmmakers waarin alle neuzen in dezelfde richting worden gezet. In The journey (7:42) zien we hoe de makers een evenwicht trachten te vinden tussen amusementswaarde en historische accuraatheid. Wat decors en rekwisieten betreft mocht de film alleszins een centje kosten, blijkbaar. Een sandalenfilm zonder uitgebreide garderobe is uiteraard ondenkbaar; voor de kleerkast zorgde Wendy Partridge, die op haar palmares onder meer exuberante werkstukken als Hellboy, Thor: The Dark World en Hell On Wheels heeft staan; allemaal te zien in The costume shop (6:52). Het pièce de résistance van de film is natuurlijk de vulkaanuitbarsting; The volcanic eruption (7:06) geeft eerst een korte inleiding over de historische uitbarsting sen toont vervolgens de creatie van de digitale effecten. In The gladiators (6:23) worden de acteurs getraind en de gevechten meticuleus gechoreografeerd, en in The weapons of Pompeii (4:14) toont men het vervaardigen van de zwaarden, de kurassen en de schilden. Tot slot is Pompeii: Buried in time (24:07) een redelijk goed gestoffeerde overzichtsdocumentaire die weliswaar wat overlapt met de specifieke featurettes hiervoor, maar een betere algemene flow biedt. Uiteraard is het niet mogelijk om de disk op te starten zonder verplicht te worden onderworpen aan enkele cross-promotionele trailers.




CONCLUSIE
Like it or hate it. Pompeii zal niet dadelijk op Oscars voor uitstekende vertolkingen moeten rekenen, maar liefhebbers van peperdure spektakelfilms, sandalenfilms, of liefst beide worden op hun wenken bediend. De beeldkwaliteit is net niet van referentiekwaliteit, maar als algeheel pakket, inclusief bonusmateriaal, is Pompeii een schijf die waar voor je geld biedt.