SERIE
De laatste maal dat we door de deur stapten van reclamebuereau Sterling-Cooper-Draper-Pryce (SCDP) leek het erop dat de toekomst van het bedrijf aan een zijden draadje hing. Partner Lane Pryce had - ingegeven door de financiële problemen - zich van het leven beroofd en de meest getalenteerde copywriter, Peggy Olsen, had de overstap gemaakt naar een ander reclamebureau. Bij het begin van het zesde seizoen van Mad Men wordt daarover echter met geen woord meer gerept. Het leven schijnt weer zijn gewone gangetje te gaan, met SCDP dat tracht Heinz ketchup binnen te halen als nieuwe klant en Don Draper die na een vakantie in Hawaii bij terugkomst weer volop in de whisky en de affaires vliegt (ditmaal met zijn onderbuurvrouw, de echtgenote van een succesvolle hartchirurg). Maar zoals de trouwe kijkers van de serie weten, bubbelt onder het oppervlakkige geluk eens te meer een etterende zweer die in de loop van het seizoen tot ontploffing zal komen.

Dat de reeks het overlijden van Lane Pryce en het vertrek van Peggy Olsen nooit direct aanhaalt in de conversaties die de hoofdpersonages voeren, lijkt in eerste instantie een vreemde keuze. Het oogt ongeloofwaardig dat dit geen topic is dat regelmatig wordt aangesneden, zelfs al is het subtiel. Daardoor duurt het ook even eer je als kijker weer helemaal opgaat in de belevenissen van de werknemers van het reclamebureau aan Madison Avenue. Pas na enkele afleveringen wordt duidelijk waarom de makers doen alsof het dramatische einde van het vorige seizoen nooit gebeurd is. Het zesde seizoen heeft net als de overige vijf namelijk één overkoepelend thema dat als een rode draad door de 13 afleveringen loopt en ditmaal blijkt dat rouwverwerking te te zijn, inclusief de vijf stadia die je daar doorgaans bij doorloopt. Dat de eerste fase ontkenning is, lijkt te verklaren waarom twee van de meest dramatische momenten van de reeks in de eerste episodes van het zesde seizoen amper op de radar van de personages verschijnen.

Niettemin tracht bedenker Matthew Weiner de rouwverwerking vooral toe te spitsen op een groter, meta-niveau. Mad Men is in dit seizoen namelijk in het jaar 1968 beland, een jaar waarin we de geest van wat we nu beschouwen als de jaren zestig voorgoed overgaat in die van de nakende jaren zeventig. Bovendien is dit het jaar waarin twee politieke moorden (die op Martin Luther King en Robert Kennedy) de Amerikaanse samenleving op haar grondvesten laten daveren. En dus volgt na de ontkenning van de eerste afleveringen al snel de woede, het meest duidelijk naar voren gebracht in de episode die de moord op dominee King behandelt en die het daaropvolgende debat over de plaats van Afro-Amerikanen in de samenleving zelfs in het nog steeds vooral blanke milieu van Mad Men laat doordringen. Zelfs Pete Campbell, de wezel van de reeks, laat zijn tanden zien in het debat en kiest daarbij enigszins verrassend het kamp van de mensenrechtenactivisten.

Maar het hoofdpersonage blijft natuurlijk Don Draper, die halverwege het seizoen tot het besef komt dat zijn reclamebureau, ooit een van de meest gerespecteerde van Madison Avenue, nu een kleine vis is geworden. Na een meeting bij Chevrolet, waarbij hij aan de praat raakt met een collega van een ander bureau die in hetzelfde schuitje zit, besluit hij hun twee kantoren te fuseren tot één groter reclamebureau. En op die manier belandt Peggy Olsen opnieuw in de schoot van Don Draper, nog geen jaar nadat ze opgestapt is omdat ze vond dat Don haar ervan weerhield haar carrière volwaardig uit te bouwen. Dat leidt uiteraard tot heel wat onderhuidse conflicten, die een verlengstuk krijgen in de moeilijke verhouding tussen Don en het hoofd van het andere bureau, Ted Chaough, twee mannen die qua karakter en peoples management niet meer van elkaar konden verschillen.

De conflicten in het kantoor, de intrigerende en soms verrassend humoristische wendingen in het Chevrolet-dossier evenals een mogelijke uitbreiding naar Californië om een contract met Sunkist binnen te halen, vormen zonder meer de hoofdmoot wat plot betreft in dit zesde seizoen, maar het grootste drama speelt zich nog steeds in het privéleven van Don Draper af. Nu zijn jonge echtgenote Megan succesvol een carrière als soapster aan het uitbouwen is, is hij weer op zijn oude pad van drank en minnaressen beland. En niet op een aangename manier. Hij behandelt bijvoorbeeld zijn buurvrouw wel erg autoritair en vrouwonvriendelijk, zelfs naar Mad Men-normen. Door flashbacks naar zijn jeugd, waarbij hij opgroeide in een bordeel, trachten de makers ons te laten begrijpen waarom Don zo handelt. HIj tracht overduidelijk geluk te vinden, maar zijn definitie daarvan is door zijn moeilijke jeugd zo verknipt dat hij amper doorheeft dat dit geen uitweg biedt uit zijn alsmaar meer eentonige en uitzichtloze bestaan. Het geeft acteur Jon Hamm eens te meer heel wat ruimte om zijn tanden in het materiaal te zetten en hij doet dat met verve. Met name zijn reactie als zijn dochter hem in flagrante delicto betrapt met de buurbrouw is een van de meest beklijvende momenten in de rijke geschiedenis van de reeks.

De rest van de cast moet ook elk op z'n eigen manier door een rouwverwerkingsproces. Peggy moet haar droom opgeven om zich onafhankelijk te verklaren van Don. De stem van Pete, nog steeds geen partner in het bedrijf, wordt steeds minder luid gehoord en ook zijn huwelijk staat op springen, terwijl zijn dementerende moeder een bezorgdheid blijft. Roger Sterling moet het verlies van zijn moeder verwerken, hoewel hij pas echt tranen plengt als zijn schoenpoetser overlijdt. Bovendien moet hij met lede ogen toezien hoe een andere, gladde man zich in het leven van Joan wurmt. Zij is wellicht de meest stabiele persoon in dit seizoen van Mad Men, want hoewel de reeks focust op haar eigen, groeiende ambitie binnen het bedrijf, blijven echte drama's in haar privéleven uit.

Tegen dat de 13de aflevering gedaan is, zijn alle hoofdpersonages door hun rouwverwerking heen en zijn ze schijnbaar klaar om de eerste stap te zetten voor de rest van hun leven. Voor met name Don Draper houdt dat ook aanvaarding in. Aanvaarding dat hij niet meer kan doorgaan op deze manier. Aanvaarding dat de wereld zoals hij die kende niet meer bestaat. En, belangrijkste van allemaal misschien, de aanvaarding van zijn eigen verleden. Het opent de deur voor een zevende, en laatste, seizoen dat - als we het einde van seizoen zes mogen geloven - voorgoed de nagel in de doodskist van de jaren zestig zal steken. En het is de vraag of Don Draper alle goede voornemens die hij hier tentoonspreidt ook effectief zal kunnen waarmaken. Laten we bovendien hopen dat A-Film ditmaal iets sneller is met het uibrengen van dat laatste seizoen, want op seizoen zes hebben we hier ruim een jaar langer moeten wachten dan de rest van de wereld.

BEELD EN GELUID
Een constante doorheen alle releases van Mad Men is de uitstekende beeld- en geluidskwaliteit. Ook dit seizoen stelt op dat vlak niet teleur. De kleurenweergave is bijvoorbeeld uitmuntend: de tinten spatten van het scherm zonder dat dit ooit overdreven bijgewerkt overkomt. Ook op de scherpte valt niets aan te merken. Het enige puntje van minimale kritiek is het contrast dat in een aantal duistere scènes iets te weinig definitie vertoont. Niettemin kan je van een prima beeldtransfer spreken. Ook de soundtrack is dik in orde. Mad Men is steeds een reeks geweest die de achterste boxen slechts subtiel uitspeelt voor muziek- en geluidseffecten, maar het feit alleen al dat deze artistieke keuze opgemerkt wordt, spreekt boekdelen over de kwaliteit van de 5.1-soundtrack. De dialogen klinken bovendien extreem helder.

EXTRA'S
Er zitten slechts twee items in de bonussectie ditmaal, maar deze featurettes zijn gelukkig van de hoogste orde. Turn On, Tune In, Drop Out (39 min.) gaat dieper in op de drugscultuur van de jaren zestig. Daarbij wordt vooral gefocust op druggoeroe Timothy Leary en de wijze waarop hij lsd, marihuana en andere drugs intrede liet vinden in de Amerikaanse samenleving. Recreating an Era (26 min.) gaat dieper in op de show zelf, met name op het geslaagde production design dat zo treffend een tijdperk weergeeft.

CONCLUSIE
Het zesde seizoen van Mad Men is niet het meest dramatische of memorabele van de hoop, maar de torenhoge kwaliteit blijft probleemloos overeind. De reeks zendt Don Draper, een van de meest complexe karakters uit de tv-geschiedenis, naar de duistere uithoeken van zijn psyche en boeit daardoor mateloos. Beeld en geluid scheren eveneens hoge toppen en hoewel de bonussectie niet overdadig gevuld is, zijn de extra's zeer inzichtelijk.