In de eerste helft wordt de camera bijna exclusief op Don Draper gericht. Als er al sprake is van bijkomende verhaallijntjes, dan zijn die voorbehouden voor nieuwe gezichten in het copywriterteam of voor Pete Campbell, die in navolging van z’n partner Don Draper, te kampen heeft met relatieproblemen, maar vooral met z’n eigen ambitie en z’n haperende toekomstperspectieven. Dat Don Draper ondanks zijn goede voornemens in z’n huwelijk met de jonge Megan weer buiten het echtelijke bed z’n seksuele pleziertjes zoekt, zal u niet verbazen, we kennen het beestje ondertussen wel, maar dat dat ten koste gaat van een jonge vrouw die onvoorwaardelijk in z’n echtelijke trouw gelooft en die heel veel van hem houdt, maakt de situatie alleen maar wranger en duidt hem als de mannetjesputter die hij wellicht altijd zal zijn. Megan is geen tweede Betty, geen sterke vrouw die overleeft omdat ze haar kinderen niet in de steek wil laten; voor Megan is het drama veel groter. Dons nieuwe speeltje is z’n onderbuurvrouw, echtgenote van de man die hij als een vriend beschouwt, maar daar heeft hij uiteraard geen probleem mee. Don Draper neemt gewoon dat waar hij recht op meent te hebben. De affaire is een tijdlang opwindend en spannend, maar als Don in de rol van meester kruipt en z’n buurvrouw tot slavin degradeert, maakt hij misschien wel de pijnlijkste fout uit z’n leven als volwassene. Ondertussen blijkt dat z’n inspiratie voor het verzinnen van grote commerciële slogans flink opgedroogd is en dus is het een goede zaak dat het bedrijfsamensmelt met dat waar Peggy ondertussen aan de slag is, waarmee ze dus in het oude nest terugkeert en dat is een goede zaak, al duurt het tot laat in de tweede helft vooraleer ze weer in een fatsoenlijke verhaallijn te zien is.

Van het karakter Roger Sterling zijn ondertussen de scherpe kantjes afgevijld, doch dat levert weinig op, want het personage speelt niet meer dan een bijrol met slechts af en toe een nauwelijks interessante tussenkomst. Joan, de voormalige secretaresse, nu boekhoudster en aandeelhoudster van het bedrijf, degene die in seizoen vijf het bedrijf van Don Draper en Roger Sterling redde door met de grote baas van een belangrijke klant naar bed te gaan, is eveneens naar de achtergrond gedrongen, wat een groot verlies is, want haar scherpe oneliners en sarcastische tussenkomsten behoorden ooit tot dé sterkhouders van Mad Men. In de tweede helft van seizoen 6 treedt ze weer voor het voetlicht, maar  het personage wordt nooit meer de Joan van weleer. Dons voormalige echtgenote Betty ten slotte is al sinds haar huwelijk met Henry Francis naar de achtergrond verschoven en veel meer dan boos worden als Don weer eens z’n kinderen verwaarloost en te laat is op gemaakte afspraken, komt ze niet. O ja, ze is ondertussen opnieuw blond en sinds seizoen 5 is actrice January Jones een flink pak afgevallen, waardoor haar personage weer op de radar van Don Draper verschijnt.

Hét probleem met Mad Men seizoen 6 is beslist ook het feit dat er bijna voortdurend een negatieve sfeer in de afleveringen hangt, waarbij moet opgemerkt dat de dood van Martin Luther King voor een van de sterkste afleveringen in de hele franchise zorgt. Voor de rest zijn het vooral de confrontaties tussen de hoofdpersonages van het eerste uur die de aandacht trekken, liefst op het moment dat ze in het vergaderzaaltje bijeenzitten, maar die momenten zijn schaars, want de aandacht wordt té vaak naar situaties verlegt die onderhoudend en vermakelijk, maar onbelangrijk zijn voor de algemene voortgang en al helemaal voor de evolutie van Don Draper, want uiteindelijk blijft hij in deze serie het personage waarop alle ogen gericht zijn. Dat het allemaal pas vanaf aflevering 9 een bruikbare vorm krijgt en dramatisch interessant wordt (Peggy is opnieuw verliefd, Betty ziet Don met andere ogen, Joan profileert zich als accountwerver, Pete voelt zich bedreigd door een collega die hij voor een homo houdt) is een beetje jammer, maar ook dan zakt het niveau nog wel een keer in, o.a. in de hele verhaallijn omtrent de escapades van Dons dochter Sally op de kostschool nadat ze hem in een zeer pijnlijke situatie heeft gezien in het appartement van hun onderbuurvrouw.

De jaren zestig zijn qua visualisering uiteraard een stuk minder interessant dan het vorige decennium omdat ze al veel meer in onze richting overhellen, maar dan nog is Mad Men een unieke serie waarin het maximum uit een beperkt aantal mogelijkheden wordt geperst. Tel daarbij de zo goed als perfecte acteerprestaties en dan blijft ook dit eerder diffuse zesde seizoen nog redelijk overeind. We hopen alleen dat het in The Final Season opnieuw een ietsje meer mag zijn.