FILM
Ze zijn inmiddels een cliché geworden: filmtrailers die beginnen met de woorden 'In a world...' De zin werd het meest memorabel gebruikt door Don LaFontaine, die zo'n twintig jaar lang dé (diepe, geraspte) stem was van de Amerikaanse blockbustertrailer - en daarmee ineens een van de best verdienende mensen in Hollywood tout court. LaFontaine stierf in 2008 en sindsdien is het wachten op iemand die zijn rol overneemt als leidende figuur in de trailerwereld. Van die intrigerende premisse vertrekt In A World..., een film die je meeneemt achter de schermen van Hollywood, naar de kleine maar belangrijke wereld van de voice-overartiesten. Maar hoewel het milieu zeker mogelijkheden biedt voor een interessante komedie met een uniek vertelstandpunt, is het regiedebuut van actrice Lake Bell vooral een uit clichés opgetrokken en onderontwikkelde gemiste kans.

Bell speelt Carol Solomon, de dochter van een van de meest gerespecteerde voice-overartiesten in Los Angeles. Zijzelf heeft ook het nodige talent op dat vlak, maar ze beperkt zich grotendeels tot het coachen van acteurs om dialecten onder de knie te krijgen tijdens het post-productieproces. Dat vrouwelijke stemmen sowieso amper een voet aan de grond krijgen als het op het inspreken van trailers aankomt, is voor haar een extra handicap. Niettemin gelooft een jonge producer, die een oogje op haar heeft, voldoende in Carol om haar aan te bevelen als de stem voor een gloednieuwe blockbuster-quadrilogie over gemuteerde amazones. De bescheiden Carol grijpt de kans met beide handen aan, maar de concurrentie zal niet van de poes zijn. Zowel Gustav Warren, de belangrijkste troonpretendent van Don LaFontaine, als Carols vader dingen namelijk mee naar de opdracht.

De originele setting en de feministische touch zijn in eerste instantie pluspunten voor In A World... maar helaas vangt Lake Bell er weinig mee aan. In haar script worden de punten die ze wil maken er immers zonder enige vorm van subtiliteit ingehamerd. Hoe gemotiveerd haar redenen ook zijn om het gebrek aan kansen voor vrouwen in Hollywood aan te klagen, ze zijn te dun om de volledige film te dragen. Om de rest van de film in te kleden grijpt Bell dan ook terug naar een clichématige familiedynamiek en voorspelbare romantische interludes. Wat een intrigerende blik achter de schermen van een weinig gekend maar essentieel onderdeel van de Hollywoodmachine had kunnen zijn, vervelt daardoor al snel tot een weinig grappige sitcom vol ongeloofwaardige toevalligheden en uit karton opgetrokken personages.

De uitzondering op de regel is het personage dat Bell zelf speelt. Om Carol Solomon vorm te geven, komt de filmmaakster namelijk bijwijlen geïnspireerd uit de hoek. Met name het feit dat Carol altijd en overal een dictafoontje bij heeft om de accenten van andere mensen op vast te leggen, is een leuke vondst, die de hele film lang frisse scènes oplevert. De andere personages komen er jammer genoeg iets bekaaider vanaf. Carols vader, zoals vertolkt door veteraan Fred Melamed, is een wandelend cliché: een arrogante, door zijn eigen werk geobsedeerde man in een lang uitgerokken midlifecrisis, inclusief knap jong blondje aan zijn zij. Gustav Warren (Ken Marino) wordt gepositioneerd als zowel een rivaal als een mogelijke romantische liaison voor Carol, maar die tweestrijd komt nooit uit de verf. Hetzelfde kan gezegd worden van de jonge producer, wiens onbeantwoorde liefde louter als gemakkelijk plotpunt wordt uitgespeeld. Zij komen er tenminste niet zo bekaaid vanaf als Rob Corddry en Alexandra Holden, wiens zijplot van een koppel dat uiteen dreigt te gaan ongemakkelijk gewrongen zit tussen de rest van de plot.

Tegen dat de film zijn voorspelbare ontknoping bereikt, heb je als kijker al lang de moed opgegeven dat de climax het gebrek aan uitwerking van het voorgaande anderhalf uur nog met de mantel der liefde kan bedekken. Je blijft achter met het gevoel van een gemiste kans, van een film die een goed idee bijzonder slecht uitwerkt en je daardoor op je honger laat zitten. In A World... heeft weliswaar entertainende momenten, maar die drogen op naarmate de film vordert. Zelfs een aantal cameo's - van onder meer Cameron Diaz en Eva Longoria - kunnen de meubelen niet redden. Of om het kort te zeggen: de trailer is in dit geval beter dan de film.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van In A World... is degelijk, maar laat toch enkele steken vallen. Zo is het contrast lang niet altijd optimaal in de scènes die iets donkerder zijn. Ook de kleuren worden niet bepaald spetterend weergegeven. Onoverkomelijk zjn de problemen niet - en de beeldscherpte is zonder meer prima - maar van een recente film verwacht je toch een betere transfer. Voor een film die over niets anders lijkt te gaan dan stemtimbres is een prima geluidskwaliteit uiteraard een must. Maar eens te meer kan je eerder over degelijkheid spreken dan over uitmuntendheid. Desoundtrack bevat geen opvallende minpunten, maar zeker ook geen opvallende pluspunten.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar van regisseur-scenarist-actrice Lake Bell verveelt zelden omdat ze vol passie over het project praat. Vooral haar eerste ervaring achter de camera levert enkele mooie anekdotes op. De 9 Verwijderde Scènes duren gecombineerd net geen kwartier, maar veel extra karakter- of plotontwikkeling valt er niet in te bespeuren. In de Bloopers (4 min.) komen we voornamelijk notoire improvisatoren Rob Corddry en Nick Offerman tegen, terwijl zes Trailers de film beter doen overkomen dan die in werkelijkheid is.

CONCLUSIE
In A World... neemt een leuke premisse en dito setting en doet er vervolgens bijzonder weinig mee. Lake Bell, die hier haar debuut achter de camera maakt, heeft charisma als actrice maar de rest van de personages is te weinig geloofwaardig of te weinig uitgewerkt. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar blijven net onder wat je mag verwachten van een recente film. De bonussectie bevat gelukkig wel een aantal interessante extra's.