FILM
De allereerste Israëlische slasher, onder die noemer profileert Rabies zich. Dat is uiteraard een interessant verkoopsargument - het trok alvast meteen mijn aandacht - maar zou de film zich ook op inhoudelijk en visueel vlak als een unieke prent presenteren? Het antwoord is niet eenduidig. Enerzijds volgt de film de geijkte patronen van een tienerhorrorfilm door de aantrekkelijke en ietwat losbandige personages één voor één het hoekje om te helpen in niet meteen van visuele innovatie sprankelende beelden. Anderzijds probeert de film ook een sarcastische twist te geven aan het genre via een verhaallijn die de vraag stelt wie nu de echte psychopaat is: de man die het op de tieners gemunt heeft of de jongeren (en de politie)? Dat is een intrigerend uitgangspunt, dat helaas onoordeelkundig wordt uitgewerkt, zodat alle plezier die de film had kunnen opleveren als sneeuw voor de zon verdwijnt.

De opening van Rabies is nochtans niet slecht. Een jonge vrouw zit gevangen in een verlaten mijnschacht in het bos en haar broer trekt erop uit om hulp te zoeken. Hij botst op een stel tieners dat terugkeert van de tennisclub en weet de mannen uit het gezelschap te overtuigen om hem te helpen. De jonge vrouwen wachten aan de auto, waar ze de confrontatie aangaan met een erg vrouwonvriendelijke politieagent. Tegelijkertijd waart er in het woud een psychopaat rond die weinig verkwikkende dingen van plan is met de jongeren.

To zover, zo voorspelbaar. Het verrassende is dat de focus van de prent helemaal niet op de psychopaat ligt: die heeft feitelijk niet meer dan een veredelde cameo. De aandacht van de filmmakers gaat integendeel naar wat in een reguliere slasher de inwisselbare slachtoffers zouden zijn. Hun (niet altijd even fraaie) karakter wordt negatief in de verf gezet, tot er dingen gebeuren waarbij de personages elkaar iets aandoen dat je eerder van de psychopaat zou verwachten. Het idee van cynische maatschappijkritiek in een horrorfilm is niet nieuw (denk maar aan de zombiefilms van George Romero) en de invalshoek die Rabies kiest, is zonder meer origineel, maar de uitwerking laat stevig te wensen over. Het is alsof de filmmakers genoegen nemen met puur het idee en denken dat de rest wel zal volgen. En dus werkt de prent meer dan eens op de zenuwen, is het aantal onwaarschijnlijkheden en toevalligheden te groot en - de grootste zonde van allemaal - is de film ontieglijk saai.

Een andere keuze die goed oogt op papier maar die op het scherm niet werkt, is het feit dat in de montage cruciale scènes niet altijd worden getoond. In plaats van de spanning te verhogen, legt dat nog meer de nadruk op de wisselvallige kwaliteit van het scenario. Ook de acteerprestaties gooien niet bepaald hoge ogen: het is nooit duidelijk of de acteurs weinig talent hebben of dat ze bewust overacteren om de humor tot zijn recht te doen komen. Die humor maakt zonder meer deel uit van de missie van de filmmakers, maar de prent bewijst eens te meer dat de perceptie van wat grappig is stevig kan verschillen van land tot land, want het is maar de vraag of iedereen de sarcastische ondertoon wel zal vatten.

Rabies mag dan de eerste Israëlische slasher zijn, de prent begaat de grootste zonde in het genre door de kijker nooit de daver op het lijf te jagen. De personages zijn bovendien te stereotiep uitgewerkt en omdat de makers zowel een typische horrorfilm als een maatschappijkritische satire willen presenteren, valt de prent ongemakkelijk tussen twee stoelen. Bij momenten lijkt Rabies dan toch onder stoom te komen, maar dan volgen keer op keer ongeïnspireerde, soms zelfs ronduit amateuristische scènes die de prent de dieperik insleuren. Hopelijk haalt de tweede Israëlische slasher - als die er ooit komt - een beter niveau.

BEELD EN GELUID
De film staat op een schijfje van slechts één laag geperst, maar omdat Rabies slechts 90 minuten duurt, heeft dat geen negatieve invloed op de transfer. Digitale artefacten zijn er amper, de kleurenweergave is prima en ook met de scherpte en het contrast is weinig mis. De transfer is kortom oerdegeijk. Ook de soundtrack klinkt erg goed, waarbij de achterste boxen op de juiste momenten gebruikt worden om wat extra spanning te genereren.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Rabies zoekt een evenwicht tussen een traditionele slasher en een satirische maatschappijkritische productie, maar vindt dat evenwicht niet omdat de prent spannend noch voldoende gefocust is. Ook de onderliggende humor is meer 'miss' dan 'hit'. Beeld en geluid halen een prima niveau, maar de bonussectie is leeg.