In het begin van de documentaire toont Bob de filmcrew de plek in het bos waar hij tegen een boom op een open plek zelfmoord wil plegen als hij daarvoor klaar is. Marcel heeft vaak buien van neerslachtigheid en hij ziet zelfmoord wel zitten. Maar niet samen, zegt hij tegen z’n vriend Bob, dat moet je alleen durven doen. Hun vriendschap is een vreemde mengeling van genegenheid en afhankelijkheid, want ook Bob drinkt. Een halve liter rum per dag, zegt hij tegen de dokter in het ziekenhuis, waar Marcel op consultatie gaat met het oog op een ontwenningskuur. Maar eigenlijk is hij ook verslaafd, zegt Marcel tegen een kennis in het dorp, want hij drinkt makkelijk anderhalve liter rum per dag! Two of a kind, en die vinden elkaar regelmatig bij rum en bier, want dan kunnen ze hun eenzaamheid voor even vergeten.

Ne Me Quitte Pas is de zoveelste voltreffer van het Leuvense label Dalton Distribution/Fonk vzw, want wat begint als een wat aarzelende documentaire over twee mannen die te diep in het glas hebben gekeken en wartaal uitslaan waaraan schijnbaar geen touw vast te knopen is, ontwikkelt zich vrij snel tot het intrieste verhaal over eenzaamheid en alcoholverslaving. Vooraleer het eigenlijke onderwerp aan te vatten, tonen de makers van de film, Sabine Lubbe Bakker en Niels Van Koevorden, de gevolgen: Marcel in een leeg huis, want z’n echtgenote heeft de meubels ’s nachts weggehaald. Hij moet op zoek naar een paar matrassen om z’n kinderen te slapen te leggen als ze straks bij hem logeren. Maar dat hij de omvang van de ramp nog niet doorheeft, dat blijkt als Christine de kinderen een paar dagen later bij hem achterlaat: zullen we nog eens neuken?, vraagt Marcel op doodgewone toon. Nee, schudt Christine kort. We kunnen een condoom gebruiken?, voegt hij er op een dringende toon aan toe. Maar Christine is dat stadium voorbij. Er is geen weg terug. Als kijker voel je medelijden met Marcel, want hij is niet alleen z’n vrouw kwijt, maar ook z’n drie kinderen die schijnbaar veel om hem geven. Pas na die scène vertellen Bakker en Koevorden wat er eigenlijk aan de hand is in het gezin Meijs: Marcel is een onverbeterlijke alcoholist.

Wat volgt is het verhaal over een man die is opgegroeid tussen heel veel bier: z’n vader én z’n broer zijn allebei aan de gevolgen van alcoholvergiftiging gestorven. Zelf is hij zelden echt nuchter, want op elk moment van de dag – werken doet hij schijnbaar niet – is hij op zoek naar bier. Bob reageert vrij laconiek op de hele situatie. Hij probeert Marcel zo veel mogelijk te helpen met praktische dingen (het aanslepen van matrassen, een bezoek aan de tandarts, het gesprek in het ziekenhuis met het oog op de afkickbehandeling en hij zoekt Marcel er elke dag op tijdens z’n tiendaagse verblijf), doch uit alles blijkt dat de vriendschap tussen beiden niet veel meer om het lijf heeft dan dat. Ze stoelt meer op een gedeelte eenzaamheid dan op genegenheid en Bob wil duidelijk niet te nauw betrokken worden bij de problemen van Marcel. Dat ze niet echt in elkaars buurt wonen, het helpt. Anderzijds is Bob een opgeruimde man die controle heeft over zijn leven en die beseft dat je voor jezelf grenzen moet afbakenen om die controle te behouden.

Het is verrassend hoe diep Bakker en Koevorden doordringen in het privéleven van Bob en vooral in dat van Marcel, die ze eerder toevallig tegen het lijf liepen toen ze in 2011 besloten om een documentaire te maken over het einde van België. Voor een reportage over het einde van België ben je hier aan het goede adres, zou Bob hun verteld hebben, want dit dorp is het einde van België, en inderdaad, Le Mesnil ligt op de grens met Frankrijk, nog een heel eind voorbij de kerncentrale van Chooz, waarvan je de dikke witte mistpluim in de verte ziet opstijgen. Het is geen rijke streek en ’s nachts ligt het dorp er verlaten en leeg bij. Bakker en Koevorden weten de sfeer perfect te vatten en die te handhaven in de rest van de documentaire: een Dardenne pur sang, maar dan niet verzonnen en bijgevolg zo veel desolater, troostelozer en hopelozer. En mocht u het na 75 minuten nog niet helemaal begrepen hebben, dan sluiten Sabine Lubbe Bakker en Niels Van Koevorden de documentaire af met een wel heel deprimerende, maar tegelijk veelzeggende eindscène.