Ondertussen had haar reputatie grote schade opgelopen, want The Hissing of Summer Lawns werd in de rockpers afgedaan als pretentieus en oppervlakkig, Don Juan’s Reckless Daughter als onevenwichtig en diffuus en Mingus – op muziek van jazzicoon Charles Mingus – kreeg weliswaar sporadisch goede kritieken, maar het album werd door de meerderheid van de rockjournalisten gewoon genegeerd. Mitchells platenmaatschappij vond Mingus een interessante experiment ondanks het feit dat er voor het eerst minder dan 500.000 exemplaren van een album van haar hand over de toonbank gingen. In het versnipperde Amerikaanse radiolandschap was het nl. moeilijk om het perfecte promotiekanaal voor het album te vinden en de jazzradiostations waren al helemaal niet happig op de blanke nieuwkomer. Maar met de punk achter de rug was het weer tijd om tot de orde van de dag over te gaan en dus werd Joni Mitchell aangeraden om een normaal album te maken indien ze nog een carrière ambieerde in de rock- en popmuziek. Het resultaat was Wild Things Run Fast (1982), waarmee opnieuw aangeknoopt werd bij haar melodieuzer en toegankelijker werk uit de jaren 70. Dat ze ondertussen opnieuw verliefd was en met bassist Larry datzelfde jaar in het huwelijk trad – de relatie zou een onwaarschijnlijke 14 jaar standhouden – gaf haar een fysieke en creatieve boost waardoor een uitgebreide VS-tournee langs auditoria met een minimumcapaciteit van 5000 zitplaatsen voor het eerst in lange tijd weer tot de mogelijkheden behoorde.

Ter promotie van het Wild Things Run Fast-album ging Joni Mitchell met echtgenoot Larry Klein en de bevriende muzikanten Michael Landau (gitaar), Vinnie Colaluta (drums) en Russell Ferrante (piano en elektronische klavierinstrumenten) in 1983 uitgebreid op tournee door Amerika en West-Europa en van die concerten krijgt u een indruk op deze dvd. De helft van het materiaal komt uiteraard uit Wild Things Run Fast en krijgt op het podium een iets ruigere behandeling dan op het album, voor de rest grasduint de artieste in eerdere albums, maar er is duidelijk gekozen voor uptempomateriaal waarin de gitaren een zeer prominente rol spelen, kwestie van een zeer duidelijke boodschap op het publiek af te vuren: het jazz-uitstapje is definitief voorbij en Joni Mitchell is weer op het oude vertrouwde spoor. Bovendien is de artieste duidelijk in haar nopjes met de goede ontvangst van de concerten, want ze ziet niet alleen uitstekend uit, ze heeft er ook duidelijk zin in, wat in het verleden niet altijd het geval was, want liveacts behoorden nooit echt tot haar favoriete bezigheden tenzij het om zeer kleine optredens ging in de folkclubs aan de oostkust van de VS.

Op de dvd Refuge of the Roads staan 12 songs die opgenomen zijn tijdens een drietal concerten in Californië op het einde van de tournee en één studio-opname: Woodstock, waarop ze zichzelf begeleid op elektrische gitaar. Het is een eenvoudige maar hartverscheurende versie als ultieme eerbetoon aan vervlogen tijden. Naar goede gewoonte heeft Joni Mitchell het materiaal op de dvd zelf geselecteerd én gemonteerd, waarbij ze uitgebreid gebruik maakt van eigen homevideo’s (tourbeelden en opnames die bij de songs passen - wilde paarden voor Wild Things Run Fast, voorbijflitsende stadsgezichten voor Refuge of the Roads, meeuwen in volle vlucht voor Sweet Bird of Youth, straatlantaarns voor Underneath the Streetlights, etc.) gecombineerd met fragmenten uit Koyaanisqatsi (1982) van Godfrey Reggio en uit de legendarische Woodstock – 3 Days of Peace & Music (1970) van Michael Wadleigh.  Als u wil weten wie Joni Mitchell is en waar ze voor staat, dan zijn de muziek én de inserts uw gids, want als muzikante én beeldend kunstenares vormen geluid en beeld de kern en de essentie van haar artistiek bezig zijn.