April bijt zich echter vast in de zaak, net zoals de Footclan. Want hun leider Shredder (Tohoru Masamune) pikt de actie van deze burgerwacht niet en geeft zijn bende de opdracht om New York te terroriseren door onschuldige mensen op te offeren, zodat de held te voorschijn zou komen. Als April betrokken raakt bij een gijzeling van de clan, wordt ze gered door deze “burgerwacht”, en komt ze te weten dat haar redders eigenlijk vier gemuteerde schildpadden zijn. Deze Teenage Mutant Ninja Turtles gaan door het leven als Michelangelo (Noel Fisher), Donatello (Jeremy Howard), Raphael (Alan Ritchson) en Leonardo (Pete Ploszek, stem: Johnny Knoxville) en zijn het gevolg van een uit de hand gelopen experiment. Heel hun leven houden ze zich al schuil in de riolen van New York onder het waakzaam oog van hun mentor Splinter (Danny Woodburn, stem: Tony Shalhoub), een rat die bij hetzelfde experiment betrokken was. Omdat de misdaad in New York toeneemt, voelen ze zich echter geroepen om bovengronds een handje toe te steken, wat Splinter hen verboden heeft. Als April meer onderzoek verricht naar het experiment, komt ze terecht bij Eric Sacks (William Fichtner), de CEO van Sack Group Inc., die toen samen met haar vader het onderzoek leidde. Algauw komt ze samen met de Turtles te weten wat de ware bedoeling is van Shredder. Het is hoog tijd voor de Teenage Mutant Ninja Turtles om hem te stoppen!
 

De Teenage Mutant Ninja Turtles zijn begonnen als comic book, maar zijn wereldwijd doorgebroken met hun cartoons op het eind van de jaren 80. Zo heb ik ze ook leren kennen en deze film katapulteert me dan ook terug naar mijn kindertijd, want ik was een enorme fan. Sommigen vragen zich misschien af waarom ze soms Teenage Mutant Hero Turtles werden genoemd, wel, dat was vanwege de censuur in sommige landen. Maar die tijd is definitief voorbij. In mijn bespreking van Maleficent heb ik al verteld hoe gevoelig remakes of reboots liggen bij sommige mensen als het jeugdherinneringen betreft. Dat telt hier ook, en een mooi voorbeeld ervan is de titel van de film. Oorspronkelijk wilde men gaan voor simpelweg Ninja Turtles, maar omdat da de hele fanbase op zijn kop zette, is de productie overstag gegaan door er toch maar Teenage Mutant voor te plaatsen. Zo zijn er nog talloze voorbeelden van kleine veranderingen die de fans al dan niet hebben kunnen tegenhouden. Het vertrouwen lag bij hen al niet hoog aangezien Michael Bay (Bad Boys, No pain No Gain) optreedt als producer, degene die ervoor gezorgd heeft dat de ware Transformers-fan nog steeds zwetend wakker wordt.

Als je weet wat voor een gedoe het al was om de titel, dan kun je je wel voorstellen wat er allemaal gezegd is over de film en de Turtles zelf. Want de Turtles zelf zien er inderdaad wel wat anders uit en dat was ook voor mij even wennen, maar persoonlijk vind ik dat het meestal wel goed uitpakt. In tegenstelling tot wat we gewend zijn, worden ze hier groot, ruig en eigenlijk een beetje lelijk weergegeven, wat niet verwonderlijk is aangezien het mutanten zijn. Ze hebben deze keer meer kleren en accessoires aan, wat hun persoonlijkheid meer in de verf zet. Zo wordt grappige Michelangelo overduidelijk de chille skate/surfer boy en Donatello nog meer de nerdy uitvinder, waarbij de bril die hij draagt net een stap te ver is. Raphael is fysiek de grootste en het meest gehavend, wat eveneens perfect aansluit bij zijn norse attitude, en Leonardo ten slotte komt steeds imposant en sereen over, wat van hem de ideale leider maakt. Deze toevoegingen zorgen er ook voor dat ze duidelijk te onderscheiden zijn. Voor de ware fan zal dat sowieso geen probleem zijn, maar nu kun je zelfs aan het silhouet zien met welke Turtle we te maken hebben. Zelfs in de meest snelle actiescènes verlies je nooit het overzicht en is het overduidelijk naar wie je aan het kijken bent. Op bepaalde punten is er respectvol omgegaan met het bronmateriaal en alles wat onze heroes in a halfshell eigen en leuk maakt, zit dan ook in de film: zo doen ze nog steeds alles voor een stuk pizza, ze kibbelen de hele tijd door, en zelfs de spanning tussen Leonardo en Raphael is aanwezig. Voorts zit de film vol met knipoogjes naar de andere films, cartoons en comics, wat toch een leuk gebaar is in de richting van de fans.
 

De film wordt door de producer vaak vergeleken met Transformers, en daar valt zeker wat over te zeggen. De visuele stijl die Jonathan Liebesman (Wrath Of The Titans, World Invasion: Battle Los Angeles) hanteert lijkt dan ook enorm op die van Michael Bay: snelle actie, verzadigde kleurfilters, slow motion, shots die groots en episch aanvoelen en Megan Fox (Jonah Hex, Jennifer’s Body). Op zich is daar geen probleem mee, want Michael Bay weet wel hoe hij een actiescène naar het scherm moet vertalen. Wat echter verschilt van de Transformers-franchise is de speelduur van de film, want dat is in die films telkens om de 150 minuten. Hier moeten we het doen met 50 minuten minder en waar dat voor veel mensen waarschijnlijk als muziek in de oren klinkt, had men er toch goed aan gedaan om de film wat langer te maken. Het duurt even vooraleer we een schildpad te zien krijgen en elke scène met hen is tof, maar men had wat meer aandacht kunnen besteden aan hun achtergrond en hun broederschap. Met een extra kwartier had men dit, samen met de verschillende plotholes, beter kunnen uitwerken. In plaats daarvan gaan we meestal van actiescène naar actiescène en hoewel daar niets mis mee is, verdienen de Turtles toch wat meer diepgang dan dit. Uiteraard kijken we niet naar dit soort films voor het verhaal, maar dit is toch een flinterdun exemplaar waar weinig aandacht aan besteed is, wat origineler moet kunnen met al het bronmateriaal dat voor handen ligt.

Sommigen onder ons zullen misschien kijken voor Megan Fox die dienst doet als eyecandy. Inderdaad, net zoals in Transformers streelt ze het oog, maar veel acteertalent heeft ze nog steeds niet, met als gevolg dat ze net als April O’ Neil niet helemaal kan overtuigen. Om haar toch wat te verdedigen, moet ik toch even vermelden dat haar personage, hoewel het een grote rol is, eenvoudig werd gehouden, waardoor ze er vervolgens niet veel mee aankan. Raar genoeg kunnen deze minpunten de pret niet drukken. Het plezier dat de Turtles hebben werkt aanstekelijk en dankzij de leuke, snelle actie, neem ik de minpuntjes er graag bij. Het doel van deze film is duidelijk: fun en actie! En daar zijn ze goed in geslaagd.
 

BEELD EN GELUID
De vergelijking gaat nog maar eens op, want zowel qua beeld als geluid kan deze film zich meten met Transformers. Het beeld is haarscherp, waarbij alleen in de nachtopnames van de skyline van New York een beetje ruis te detecteren valt. Details gaan zelden verloren en de emotie in de gelaatsuitdrukkingen is knap gebruikt voor de CGI om de Turtles tot leven te brengen. Dankzij de CGI krijg je onze helden te zien zoals je ze nog nooit hebt gezien en zelfs de meest ingewikkelde actiescènes zijn geen probleem meer, want ze springen, vechten en stunten dat het een lieve lust is, wat ongelofelijk tof is om te zien. Qua geluid krijgen we net zoals in Transformers: Age Of Extinction een Dolby Atmos track. Jammer genoeg kan ik daar geen oordeel over vellen en moet ik het doen met een 5.1. Deze laat echter niets te wensen over, waarbij de installatie in de actiesequenties nog eens kan laten horen waarvoor ze dient, namelijk de buren laten weten dat je thuis bent. Als het dan al eens rustig is, zijn de dialogen zuiver en alles wordt mooi ondersteund door de knappe score van Brian Tyler (Thor: The Dark World, The Expendables 3). Dankzij het gebruik van een orkest krijgen we een episch gevoel dat perfect past bij onze helden.
 

EXTRA’S
Digital reality (17:56) laat ons de knappe technologie zien die men gebruikt heeft om de Turtles op het scherm te toveren. Er is nog met acteurs gewerkt zodat de bewegingen en uitdrukkingen menselijk blijven, wat overduidelijk gelukt is. In your face! The turtles in 3D (4:23) gaat over de keuze van 3D en de meerwaarde ervan. Ikzelf heb de film in 2D gezien en ben eigenlijk wel benieuwd naar de 3D-versie. Vanwege de snelle, drukke actie, zou een bijsluiter voor epilepsiepatiënten me echter geen overbodige luxe lijken. It ain’t easy being green (06:47) geeft ons een kijkje op de locaties die gebruikt zijn, waarbij het wel grappig is om te horen hoe New Yorkers reageren op een filmcrew die in de weg staat op Times Square. Ook krijgen we de set te zien van de schuilplaats van de Turtles, waar eveneens veel aandacht aan is besteed. Dat de acteurs in de interviews laten weten dat ze onderling direct een band hadden net zoals in de film, komt dan weer wat geforceerd over en lijkt meer op een marketingtrucje. In Evolutionary Mash-up (14:59) krijgen we een documentaire te zien waarin de vergelijking wordt gemaakt tussen ninja's en schildpadden. Turtle rock (05:37) laat ons zien hoe Brian Tyler te werk is gegaan en in Extended ending (00:46) krijgen we een extra scène aan het einde van de film die inderdaad overbodig was. “Shell Shocked” Music video (03:27) zorgt ervoor dat enkele rappers, waaronder Juicy J, hun raptalent tonen. In Making-of “Shell Shocked” (01:31) krijgen we een blikje in de studio tijdens het maken van de muziekvideo.

CONCLUSIE
Onze Teenage Mutant Ninja Turtles hebben een ware metamorfose ondergaan en dat zal niet iedereen kunnen waarderen. Ook is het een modeverschijnsel om alles waar Michael Bay mee in aanraking komt de grond in te boren. En hoewel ik toegeef dat er wel wat schoonheidsfoutjes in deze film zitten, heb ik mij er eigenlijk weinig van aangetrokken. Dit is een actiefilm voor jong en oud waar ik mij ontzettend mee heb geamuseerd en die mij doet terugdenken aan mijn kindertijd. Voor mij was hij dus geslaagd en ik kan niet wachten om het reeds aangekondigde vervolg te bespreken. En nu heb ik zin in pizza! Cowabunga!