Je kan er ellenlange essays over schrijven, helaas zorgt sensatie voor verkoop en niet kwaliteit. In normale omstandigheden zou niemand wakker hebben gelegen van de leuke ongein die The Interview is, maar de actualiteit zorgde ervoor dat de film een gigantisch succes werd waarover iedereen sprak. De tirannieke Kim Jong-un heeft in Noord-Korea wel de touwtjes stevig in handen, in het Westen blijft hij niet meer dan een figuur waarmee iedereen graag de spot drijft. Elke dag verschijnen er op de sociale media grapjes over Kims nieuwe haartooi of diens hilarische uitspraken. En tja, waarom zou zoiets niet in een film kunnen werken moet het succesduo Evan Goldberg en Seth Rogen hebben gedacht. Het jonge publiek lust hun platte pis- en kakhumor (This Is The End) dolgraag, dus kan een verhaal met Kim Jong-un niet mislopen, niet waar? Herinner je gewoon de poppenfilm Team America. Helaas (of eigenlijk gelukkig) voor hun, staken de Noord-Koreanen er een stokje voor. Het begon met een cyberaanval op het computersysteem van Sony en escaleerde tot een dreiging van terreuraanvallen indien de Amerikanen het zouden aandurven om deze belediging in de bioscoopzalen te vertonen. Men koos eerst het hazenpad, maar de druk van de filmliefhebbers die geen censuur pikken werd zodanig groot dat Sony uiteindelijk toegaf en de film in de zalen toch uitbracht (ofschoon de hele wereld hem ondertussen al op verschillende kanalen via het net had gezien).

De recensies van vele “filmkenners” die nadien volgden waren allesbehalve mals. Was dit nou de film waar de hele wereld zijn adem voor inhield? Waar was dat politieke beeld over Noord-Korea nu gebleven? Tja, het zegt eigenlijk meer over de persjongens dan over de filmmakers. Je merkt wel dat Rogen en Goldberg dit ridicuul heerschap hekelen, maar deze film is louter gemaakt om eens goed te schuddebuiken, meer niet. Het verhaal begint in Amerika. Presentator Dave Skylark (James Franco) heeft daar een enorme populaire talkshow. Telkens slaagt hij erin om beroemdheden bekentenissen te laten afleggen waarvan ze achteraf spijt krijgen. Eminem blijkt homo te zijn, Rob Lowe draagt een pruik en Joseph Gordon-Levitt doet iets vies met dieren. Kim-Jong Un (Randall Park) is helemaal geen saaie piet zoals iedereen denkt, want wat blijkt? De Noord-Koreaanse dictator is een grote fan van Skylark. Dat brengt Daves producent, Aaron Rapaport (Seth Rogen), op het idee om de man te gaan interviewen. Kim-Jong Un ziet dat helemaal zitten en grijpt hiermee een kans om zijn imago wat op te poetsen. Helaas voor de twee komt ook de Amerikaanse overheid zich met de zaak bemoeien. Skylark mag met Kim-Jong Un een theekransje houden, op voorwaarde dat hij de man die de wereld voor geen haar vertrouwt ombrengt.

De humor is te nemen of te laten. Zo gaan de twee niet onderzoeken of Kim Jong-Un de mensenrechten wel of niet respecteert. Neen, men wil een antwoord op de vraag of de man in kwestie een anus heeft of niet. Neen, jullie recensent heeft geen halve fles whiskey op. Dit is wel degelijk de hamvraag van de film. En tja, als zo'n grappen als onnozele larie in je oren klinken, dan hebben we maar één raad voor je: begin niet aan deze film. Kun je er wel tegen, dan zit je gegarandeerd goed met deze komedie. De acteerprestaties zijn genietbaar. Randall Park imiteert inderdaad de Noord-Koreaanse gek op uitmuntende wijze, Seth Rogen is net iets te veel op autopiloot ingesteld, terwijl James Franco een zeer grappige rol vertolkt (ook al werkt zijn nichterige personage na een tijdje op je zenuwen). Dus neen, The Interview is helemaal geen meesterwerk, maar wie van 21 Jump Street, Superbad of gelijk welke Pineapple Express hield zal zich best kunnen amuseren met deze productie.

BEELD EN GELUID

Eigenlijk zou je van een populaire, moderne Sony-release op Blu-ray op technisch vlak alleen maar positieve dingen mogen verwachten. Helaas voor de filmhuizen worden de filmfans (terecht) veeleisender, en zo komt het dat er op diverse forums heel wat te doen is over het feit dat het beeld in de donkere scènes soms één troebele vlek dreigt te worden. Dat zie je eerlijkheidshalve wel, maar het blijven al bij al niet meer dan pietluttigheden. Wij onthouden vooral de haarscherpe details die overal te zien zijn: de uniformen, de uitgestrekte landschappen, de controlekamers van de televisiestations of zelfs de groeven en de lijntjes van het gelaat. De kleuren zijn zeer levendig, en natuurlijk hebben de makers door het onderwerp kunnen profiteren van de flamboyante sixtieskleuren die zo typisch zijn voor het communistische regime. Ook over het geluid zijn we laaiend enthousiast. De film heeft met zijn DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsspoor zowat alle troeven om je home cinema uit zijn voegen te doen barsten. Er zijn vuurgevechten met veel details, special effects en leuke popnummertjes (tenzij je een afkeer hebt van Kate Perry, maar als je de regisseurs moet geloven dan is de Noord-Koreaanse leider een grote fan).
 

Een blik op het ellenlange lijstje verraadt meteen dat er aan bonusmateriaal op dit schijfje geen gebrek is. Het gaat wel om zeer korte filmpjes,  over de informatieve waarde ervan hebben we het liever niet. Allereerst heb je de weggelaten scènes, wat grapjes (gag reel) en een selectie van zinnen die je moet onthouden (Line-O-Ramas). Verder vind je hier een hele hoop filmpjes die een gemiddelde speellengte van vijf minuten hebben. Iedereen die een beetje op de hoogte is van recente Amerikaanse komedies weet wel wie Seth Rogen en Evan Goldberg zijn, maar om zichzelf nog eens in de bloemetjes te zetten hebben beide heren voor de extra Directors of This Movie gezorgd. In Spies Among Us gaat men zeven minuten dieper in op de acteurs en de rollen die ze vertolken. Randall Park Audition Tape is dan weer een vijf minuten durende ode aan Randall Park omdat hij zo treffend Kim Jong-un vertolkt. Hetzelfde, maar met andere beelden en woorden, wordt in Getting Into Character verteld. Dating A Dictator is een filmpje van welgeteld 70 seconden waarin we zien hoe Kim Jong-un een video voor een datingsite opneemt. Er speelt een hondje mee in de film en natuurlijk heeft ook dat diertje recht op een extra filmpje (Puppy Power). Ook de tijger (ofschoon men in het verhaal dacht dat het een oranje hond was) krijgt in Here Kitty Kitty zijn vijftien (nou ja, vijf) minuten faam. Nog meer grappen zie je in Joking Around en als je wil weten hoe plezant Rogen en Franco het vinden om naakt te spelen, moet je beslist Naked & Afraid zien.