Iedereen is het er vrijwel over eens dat Paul Thomas Anderson één van de weinige geniën is die je vandaag nog in Hollywood aantreft. Veel lof, maar met meesterwerken als Boogie Nights, Magnolia, There Will Be Blood of The Master verdient de filmmaker zulke eer. De verwachtingen over zijn nieuwste prent waren (alweer) torenhoog gespannen en om met de deur in huis te vallen: Inherent Vice past niet in het bovenstaande rijtje. Is de nieuwe Anderson dan slecht? Neen, alleen volslagen onbegrijpelijk en tegelijkertijd een tikkeltje geniaal. Alhoewel, ere wie ere toekomt, komt dat vooral door de voortreffelijke cast. Als er één hedendaagse regisseur het uiterste uit een acteur kan halen, dan is het Anderson wel!

 

De neonverlichting op de poster doet misschien aan de eighties denken, toch speelt dit verhaal zich in de jaren 60 af en is het op het laatste boek van Thomas Pynchon gebaseerd. Een zeer controversiële schrijver, omdat hij door iedereen wordt gelauwerd wegens zijn literaire talent, maar er is nauwelijks een mens die weet waarover hij het heeft. Inherent Vice is dus wederom zo’n boek waarvan men zegt dat het niet te verfilmen is. Qua plot of verhaal is Paul Thomas Anderson daar ook niet in geslaagd. Je moet dat volgens de regisseur zelfs niet eens proberen, de headfuck is namelijk het plezier dat de kijker aan deze film beleeft. Niet voor iedereen dus, maar dat betekent niet dat zoiets geen interessante films kan opleveren, denk gewoon aan bijv. The Long Goodbye. Een goed voorbeeld trouwens, want net als Altmans meesterwerk, mag je Inherent Vice gerust als een moderne film noir bestempelen.

 

Nog nooit leek Joaquim Phoenix zo sprekend op John Lennon als hier. Net zoals de vermoorde Beatle leeft detective Larry ‘Doc’ Sportello het liefst in een roes, en dus is het voor de kijker gissen of de speurneus aan het flippen is of niet. De detective gaat op zoek naar zijn voormalige vriendin (Katherine Waterston) en wordt geconfronteerd wordt met talrijke, kleurrijke (maar vaak ook verslaafde) personages. Een tandarts die drugs smokkelt of een krankzinnige sheriff die verslaafd is aan bananen met een chocoladelaag. Krankzinnig, maar ze bestaan in het wereldje van Pynchon. Stel je alleen niet de vraag wat hun functie in het verhaal is! De puzzel duurt twee en een half uur en na amper 30 minuten (of vroeger) zal de modale kijker wellicht z'n poging opgeven om de plot te snappen. Geen paniek, want dat betekent niet dat je de resterende twee uur op je horloge zal zitten gapen, deze misdaadkomedie blijft immers van de eerste tot de laatste seconde ontzettend boeiend. Phoenix is fenomenaal, Josh Brolin schittert als de krankzinnige flik Bigfoot. Owen Wilson verbaast vriend en vijand als undercover agent, Katherine Waterston moeten we beslist in het oog houden, en zelfs oudgedienden als Eric Roberts en Martin Short zijn subliem. Een film om van te genieten; hem proberen te begrijpen doe je maar beter niet. Zelfs niet als je hem in één maand tijd drie keer hebt gezien!

BEELD EN GELUID

EXTRA'S

CONCLUSIE