FILM
Onlangs verscheen in het hippe filmblad Empire een piepklein artikeltje over Roy Andersson om de filmliefhebber mee te delen wie de winnaar is van de Gouden Leeuw van 2014. Het is duidelijk, ook al is deze Zweed een lieveling van het arthousepubliek, bij de doorsnee filmliefhebber is hij een allesbehalve klinkende naam. Vreemd als je weet dat de specialiteit van de ondertussen zeventigjarige cineast bestaat uit het gadeslaan van de medemens, wat resulteert in gitzwarte humor tussen Monty Phyton en Jacques Tati. Het lijkt op het eerste gezicht absurd, maar hoe meer je erover nadenk, hoe meer je beseft dat hij gewoon een beeld toont van de dagelijkse realiteit.

Nadat zijn debuut A Swedish Love Story uit 1969 wereldwijd werd gelauwerd, duurde het 25 jaar vooraleer de Zweed opnieuw een film maakte. In deze periode verdiende hij de kost met reclamespotjes (iets wat je trouwens nog steeds in zijn films terugvindt, want vaak zijn ze een collage van sketches). Sinds 1981 is Andersson opnieuw aan de slag als cineast. Weliswaar tegen een zeer traag tempo, want Andersson doet jaren over een film uit zijn eigen Studio 24. A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence vormt samen met de twee voorgangers Songs From The Second Floor en You, The Living een trilogie over het “leven”. Men beweert wel eens dat Andersson zijn mosterd bij Fellini haalt, toch is de humor bij Andersson veel donkerder (de eerste drie korte scketches uit de film gaan gewoon over de dood). Zijn personages zien er ook allesbehalve gelukkig uit. Het zijn tableaux vivants met een vaalgrijze kleur, nooit zie je een glimlach op hun gezicht, het zijn mensen die hun leven leiden zonder dat zij beseffen dat ze leven.

De rode draad doorheen de absurde sketches zijn twee verkopers van fopartikelen. De twee leurders hebben slechts drie artikels in hun koffertje (vampiertanden, een lachzak en een masker van Oom Eentand),  toch zijn ze ervan overtuigd dat het hun missie is om het leven van de medemens prettiger te maken. Nooit is er iemand die hun carnavalattributen koopt, maar ze geven nooit op. Naast de absurde humor valt A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence op door de genial regie van Andersson. Net als bij Wes Anderson of Tati, lijkt iedere scene architecturaal afgemeten waardoor je onvergetelijke filmshots ziet. Wie nieuwsgierig is naar het hele oeuvre van deze Zweedse kunstenaar, kan trouwens bij Lumière terecht voor een dvd-box met daarin al zijn werken (behalve deze film). A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence is ongewoon goed, en zonder twijfel één van de beste arthousefilms van 2015.

BEELD EN GELUID
Jammer genoeg is deze release alleen op dvd verkrijgbaar, maar er is geen reden om meteen een zakdoek boven te halen om je tranen te drogen, want de transfer is naar Lumière-gewoonte van een ontzettend hoge kwaliteit! De kleuren zijn lelijk, maar dat is gewoon omdat Andersson dat zo wilde (volgens hem ziet de wereld er nu eenmaal grijs en gifgroen uit, zelfs de gezichten). De geluidsband bestaat uit een degelijke Zweedse Dolby Digital 5.1-band die is aangevuld met een sobere soundtrack van Hani Jazzar en Gorm Sundberg.

EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze uitgave.

CONCLUSIE
Er bestaat een reden waarom je de titel A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence uit je hoofd moet leren: het is één van de beste films uit 2015, ook al lach je in feite om je eigen bestaan!