FILM
Drie jonge pinguïns, Skipper (Tom McGrath), Kowalski (Chris Miller) en Rico (Conrad Vernon), ontfermen zich over een verloren gerold pinguïnei, waaruit de jonge Private (Christopher Knights) komt piepen. De vier vormen een onafscheidelijk viertal dat zich onledig houdt met operaties in militaire stijl - maar zulks is al uitvoerig gedocumenteerd in de films uit de Madagascar-franchise, alsook in de televisiereeks The Penguins Of Madagascar. Na deze korte inleiding knoopt de film aan bij het einde van Madagascar 3: Escape To Africa. Terwijl de andere dieren doorfeesten in het circus, vertrekt het viertal op een geïmproviseerde vuurpijl richting Fort Knox. De pinguïns hebben het idee opgevat om de kluis te overvallen, omdat daar voor het personeel nog een automaat staat waarin de zo zeer door hen gegeerde cheezy dibbles worden verkocht - de tonnen goud interesseren hen niet. Ze worden er evenwel opgewacht door de octopus Dave (John Malkovich), een ex-dierentuingenoot die zich door de pinguïns persoonlijk geschoffeerd voelt omdat hij eertijds door hun komst gedegradeerd werd van topattractie tot voornaamste griezel. Dave heeft een vernietigende straal uitgevonden waarmee hij alle pinguïns ter wereld wil veranderen in afzichtelijk lelijke mutanten. Zijn plannen worden evenwel gedwarsboomd door Team Northwind, een elite-eenheid bestaande uit de wolf Agent Classified (Benedict Cumberbatch), zeehondje Short Fuse (Ken Jeong), sneeuwuil Eva (Annet Mahendru) en ijsbeer Corporal (Peter Stormare). De vier pinguïns zijn van mening dat zij véél beter geplaatst zijn om Dave een bolwassing te geven. Door hun grove incompetentie vernielen ze niet alleen twee voertuigen van Northwind, samen met hun hoofdkwartier - al wat hen nog rest als vervoermiddel is een gammele ijsjeswagen -, ei zo na zijn ze er bijna verantwoordelijk voor dat Dave bijna in zijn opzet slaagt.

 

Een opmerkelijke tendens in animatieland is de laatste tijd dat nevenfiguren met een cultstatus uit andere franchises uitgroeien tot de lieveling van het publiek en vervolgens een eigen film krijgen. Het gebeurde met Shaun The Sheep uit Wallace & Gromit, het gebeurde met de waanzinnig populaire Minions uit Despicable Me, en nu is het de beurt aan de wereldbefaamde pinguïns die geografisch doorgaans te situeren zijn tussen Central Park Zoo in New York en het eiland Madagascar. In tegenstelling tot de Nickelodeon-tekenfilmpjes, waarin nogal eens gebeurtenissen elkaar opvolgen zonder goede reden, zit er ditmaal een zekere structuur in het verhaal; de grappen zijn dik gezaaid en bedienen zowel de lagere als de hogere regionen van het funny bone. Madagascar is overigens verworden tot de melkkoe van Dreamworks, want naast drie films en een Penguins-spinoff heeft zender Netflix intussen ook al een serie uit de grond laten stampen rond de rasta-lemur King Julien. Naast redelijk goedkope, maar geestige situaties zoals de pinguïns die in Oberbayern-kostuum de lijfwachten van Dave moeten verschalken, zullen alleen volwassen filmliefhebbers in de reporter die op de Zuidpool de pinguïns komt filmen documentairemaker Werner Herzog herkend hebben. Andere grappen, zoals de duidelijke referentie naar Planet Of The Apes ("You maniacs! You ruined it!") zijn dan weer iets te vaak voorgedaan in andere franchises zoals The Simpsons.

 

Om van het geheel toch een familievriendelijk spektakel te maken, worden de vuilbekkende pinguïns af en toe de mond gesnoerd en moeten ze het gros van hun scatologisch woordenboek opzij schuiven, alhoewel men af en toe wel eens een scheetgrap in het rond laat vliegen (zie je? ik kan dat ook!) Het redelijk eenvoudige verhaal wordt gaandeweg ondergeschikt aan het spervuur van grappen dat zo concies mogelijk in de film zit gepropt, en dient vooral als alibi om nog meer pinguïns in de film te betrekken dan ons gekend viertal, om de pinguïns de wereld te laten rondreizen en zelfs om een ontstaansgeschiedenis te vertellen. Het kleurrijke visuele spektakel dat de film uiteindelijk geworden is, werkt, en regisseurs Eric Darnell en Simon J. Smith slagen erin om hiermee ongestraft weg te komen. De vier relatief onbekende stemacteurs (John DiMaggio werd ten opzichte van Madagascar vervangen door Conrad Vernon) zijn in goed gezelschap van John Malkovich, die zich als schurk van dienst rot amuseert. Allicht kan je dan als kritiek opwerpen dat er geen seconde ademruimte is en nergens een ernstiger, contemplatief moment is ingelast zoals we dat uit de vele Pixarfilms of pakweg How To Train Your Dragon gewoon zijn. Maar hey, dit is een film over vier pinguïns die denken dat ze na James Bond de next best thing zijn. Eerlijk, wat had u verwacht?

 

BEELD EN GELUID
Vreemd genoeg zijn sommige scènes van de film in 1.85:1 gefilmd, andere weer in 2.39:1. Deze CGI-film heeft uiteraard zoals alle Dreamworks-animatiefilms een uitstekende transfer met veel scherpte, detail en heftige kleuren die netjes in de bonte wereld van de pinguïns passen. Daves gezicht zit onder de vlekken, de dieren met een pels, zoals de ijsbeer, bevatten voldoende textuur, en de voertuigen, de decors in Venetië en zoveel ander fraais, staan strak van de details. Let onder meer maar eens op de manier waarop de vacht van de pinguïns onder het poeder van de cheezy dibbles hangt. Fouten zijn er niet te bespeuren. De Engelse DTS-HD MA 7.1-track grossiert in een stevig volume, maar mist af en toe een beetje precisie; getrouw aan de film is het een spektakel waarin zo veel mogelijk op de kijker moet worden afgevuurd op zo kort mogelijke tijd. Oh wel.

 

EXTRA'S
En het voornaamste pijnpunt bij de meeste Dreamworks-releases blijft: een karrenvracht extra's die doorgaans niets voorstellen en even wollig blijven als de pinguïns zelf. In de mockumentaire Top Secret Guide to Becoming an Elite Agent (3:39) wordt een opsomming gegeven van alle kwaliteiten waaraan een superspion moet voldoen: snel, besluitvaardig, talenkennis, intelligentie... allemaal zaken die de pinguïns niet bezitten. Twee videoclips van Lorne Balfe "He is Dave" (3:18) en Pitbull "Celebrate" (3:18) (ont)sieren vervolgens de disk. Na de muziek is het de beurt aan de dansers: in Do the Penguin Shake with tWitch (2:26) heeft een zekere tWitch een dansje uitgedokterd waartegen de choreografie van de laatste Samson en Gert-show er uitziet als Het Zwanenmeer. De pinguïns zelf wagen zich aan een dansje in Flipper Slap Shake Waddle and Roll (2:06). Vervolgens bevat de disk één verwijderde scène "Orangefinger" (1:20) die voorzien wordt van een inleiding, niet door de regisseurs of de animatoren, maar door Skipper zelf. De Madagascar Mash Up (3:12) bevat een collage van pinguïnmomenten, het Global Flight Plan (1:29) vertelt ons hoe de pinguïns de bekwame (hum!) geheimagenten zijn geworden die ze nu zijn, en vervolgens krijgen we een faux reclamespotje voor Cheezy Dibbles (0:32). De galerij (2:18) bevat nog wat overbodige screenshots, dan volgt er een Trailer (2:25) en een onvermijdelijke reeks cross-promotionele trailers voor nog te verschijnen films, de al even traditionele World of DreamWorks Animation met muziekclips uit zowat elke vorige Dreamworks-film, en wie de giftset in de Verenigde Staten bestelt, krijgt er nog 2 opwindbare pinguïns bij.

 

CONCLUSIE
Met 90 minuten is de slapstickhumor van de pinguïns nog best te pruimen: de film is met zorg en erg veel gevoel voor humor gemaakt, en deze Blu-rayrelease is zoals de meest CGI-films technisch zo goed als volmaakt.