FILM



In 1984 blijkt de tijdlijn echter compleet overhoop gegooid te zijn: de T-101 wordt vakkundig tot oud ijzer geslagen door een Terminator van een later type, de T-800 (ook Schwarzenegger), die blijkbaar al enkele tientallen jaren de beschermengel van Sarah Connor is - Sarah noemt hem overigens Pops, en alhoewel een robot geen gevoelens kan hebben, heeft ze met haar surrogaatvader een misplaatste emotionele band. Kyle Reese wordt van zijn kant opgewacht door een T-1000 (Byung-hun Lee), het vloeibaar metaal-type, en blijkbaar is het voor de liquid man al om het even of hij nu Kyle Reese, dan wel Sarah Connor omlegt. Op het laatste nippertje wordt Kyle door Sarah en de T-800 gered, en krijgt het duo een nieuwe kans om Skynet te vernietigen alvorens Judgment Day zal plaatsvinden. Evenwel wordt Kyle Reese geplaagd door herinneringen die ofwel niet, ofwel wél van hem zijn, maar uit een alternatieve tijdlijn schijnen te komen. In zijn visioenen waarschuwt een jongere versie van hemzelf (Bryant Prince) hem ervoor dat het nieuwe computerbesturingssysteem Genisys, dat in 2017 online zal komen, feitelijk Skynet in vermomming is. Kyle weet Sarah te overtuigen om met een instabiel prototype van de tijdmachine niet naar 1997, maar naar 2017 te reizen. Daar worden ze echter opgewacht door een gloednieuw prototype van Terminator, de T-3000, bestaande uit nanodeeltjes, die als opdracht heeft Kyle, Sarah en de T-800 tegen te houden tot het moment waarop Skynet (Matt Smith) online zal komen en de Dag des Oordeels zal ontketenen.
 

Is het herwerken van een franchise als Terminator heiligschennis of niet? Allicht wel, maar regisseur Alan Taylor heeft de evenwichtsoefening gemaakt en zowel door een alternatieve tijdlijn tabula rasa gemaakt met de vorige films, als genoeg referenties naar de vorige films ingebouwd om voldoende herkenbaarheid te creëren. Op de T-X uit Terminator 3: Rise Of The Machines na zijn alle voorname types moordmachines opnieuw op het appel, en het redelijk apocriefe deel Terminator: Salvation wordt zelfs helemáál tussen de plooien van het tijd-ruimtecontinuüm geveegd. Meteen wordt het door deze film overduidelijk waar het in laatstgenoemde film aan schortte: het is eigenlijk niet mogelijk om een aanvaardbare Terminator-film te maken zonder Arnold Schwarzenegger. De acteur is wellicht niet meer fysiek zo fit als in de vorige delen, en onder meer bouwt Alan Taylor een paar elementen in de plot van zijn film in waardoor ook aan het 'verouderen' van de cyborg een wetenschappelijke draai wordt gegeven.

Voor de onderkoelde humor is Schwarzie alleszins niet te oud, en alhoewel een groot deel van het geboden knokwerk uiteraard computergeanimeerd is, kan de man nog een aardig potje vechten. Voorts is Emilia Clarke als bloedmooie, maar harde tante de ideale actrice om in de voetsporen van Linda Hamilton te treden. Vooral het tweede deel van de film, nadat de identiteit van de T-3000 is uitgelekt, bekroop me toch opnieuw het gevoel van onstopbare dreiging die de sfeer in de eerste en tweede film zo beklemmend maakte. Voor de rest weet Alan Taylor zijn film aardig te actualiseren met de tijdsgeest van vandaag in gedachten: de virtuele suprematie van besturingssystemen waardoor alle electronische apparaten met elkaar in verbinding staan, past beter bij de huidige tijdsgeest dan het ultieme superwapen, de cyborg die de Derde Wereldoorlog moet ontketenen, die in de jaren 80 werd geschapen tegen het canvas van de Koude Oorlog. James Cameron heeft alvast niets meer met de franchise te maken, maar Alan Taylor toont zich een veel waardigere hoeder van zijn erfenis dan McG.

De visuele stijl die Taylor hanteert, staat dicht bij de visie van Cameron en Stan Winston: de openingsscène, die zich afspeelt tijdens de finale veldslagen van de oorlog tegen de machines, zijn angstaanjagend en rauw. DeTerminators zijn geëvolueerd tot onder meer arachnide modellen, en waar de vloeibaar metalen T-1000 nog dé bezienswaardigheid van de tweede film was, belandt die al na een tiental minuten actie op de futuristische schroothoop. De nieuwe nanobot-Terminator is angstaanjagend en heeft iets wat de vorige versies niet hadden, namelijk menselijke emotie, hoe verwrongen ook. Maar uiteraard weten Sarah Connor en haar onafscheidelijke Guardian eens te meer de dreiging het hoofd te bieden... of niet? De weg er naartoe is in elk geval opnieuw bezaaid met omgekantelde bussen en neergestorte helikopters. De nieuw toegevoegde elementen, zoals J.K. Simmons in de rol van een politieagent die als enige het waanzinnige verhaaltje van de tijdreizigers gelooft (omdat hij er in 1984 ook bij was), is méér dan zomaar comic relief, en als er in de Terminator-franchise al eens gelachen mag worden, is het toch altijd met een bitter randje. Wie of wat nu de tijdlijn heeft gereset en de T-800 naar de jeugdjaren van Sarah heeft gestuurd, zullen we allicht nooit weten, want alhoewel er ruimte wordt gelaten voor een sequel, is dit na de relatief zwakke boxoffice voorlopig geen optie. Tenzij u nú allemaal een kopie of duizend van deze Blu-ray gaat kopen, natuurlijk.

BEELD EN GELUID
Alhoewel u van een film uit de Terminator-franchise allicht nóóit een transfer zal verwachten met heldere, frisse kleuren, doet deze transfer de dystopische sfeer alle eer aan. Vooral de vijf (!) verschillende soorten Terminators die het in deze film tegen elkaar opnemen, zijn een lust voor het oog: ze hebben elk een eigen design, gaande van old school hardware over vloeibaar metaal, nanobots die door magnetische velden bij elkaar worden gehouden en één compleet virtuele identiteit die alleen maar bestaat bij de gratie van projecties (ik beschouw het ding als een Terminator omdat het in de extra's uitvoerig wordt betiteld als de T-5000). De zwarttinten zijn diep, de huidtinten rauw en compromisloos, en net als in de vorige instanties van de franchise ga je na een tijdje geloven dat robots pijn kunnen voelen, afgaande op de alsmaar erger wordende verminkingen die Schwarzeneggers cyborg moet ondergaan. Opvallend is ook dat de kleurenpaletten verschillen naargelang de diverse tijdsvakken waartussen gereisd wordt: de grauwe sfeer van 1984 sluit eerder bij de eerste film aan, terwijl de scènes in 2017 me eerder deden denken aan de bioscoopversie van Terminator: The Sarah Connor Chronicles, het stiefkindje van de franchise. De Dolby TrueHD 7.1-track is gecodeerd voor Atmos en is een knaller van een dynamische track; al in de eerste vijf minuten is het prijs, als we in een flashbackscène voor de strijders uit 2029 terugblikken op Judgment Day en de bijhorende kernoorlog. Dan volgt een lijf-aan-lijfgev... euh, ik bedoel een man-tegen-cyborggevecht dat uiteindelijk eindigt op het veroveren van de tijdmachine, waarna in 1984 de pleures weer van voor af aan kan uitbreken. Voeg daar nog een rekening voor munitie aan toe waarvoor op geen cent is gekeken, een flinke portie semtex en een wagenpark dat in elkaar wordt gereden, voldoende om alle frauduleuze Volkswagens uit de wereld te helpen, en je weet dat je geen moment rust zal kennen.

EXTRA'S
De bonussectie bevat drie redelijk goeie featurettes. Family Dynamics (15:51) geeft ons een overzicht van de cast - op Schwarzenegger na allemaal nieuwelingen - op wiens schouders de loodzware taak rust om in de voetsporen van iconische personages te treden, zoals Sarah Connor of de T-1000. Vooral over de keuze van Emilia Clarke is na haar opmerkelijke rol in Game Of Thrones weinig twijfel; Clarke haalt zelfs herinneringen op aan het feit dat ze eigenlijk veel te jong was toen ze stiekem toch naar de Terminatorfilms ging kijken. Infiltration and Termination (25:29) toont ons de diverse decors waarin de film werd gedraaid; scènes die moeten doorgaan voor Los Angeles in de jaren 80 zijn gefilmd in onder meer New Orleans en San Francisco. In Upgrades: VFX of Terminator: Genisys (15:07) zien we uiteraard de baanbrekende speciale effecten waarbij na elk vorig deel van de franchise de lat alweer iéts hoger wordt gelegd. Naast de magnetische Terminator was dé grote uitdaging in deze film de scène waarbij Arnold Schwarzenegger een jongere versie van zichzelf moet bekampen; door computereffecten werd hiervoor het hoofd van de jonge Arnold op de schouders van een ietwat jongere bodybuilder geplakt. Het resultaat mag er echter wezen.

CONCLUSIE
Na het bedroevende Terminator: Salvation, zit de franchise tegen alle verwachtingen in met dit vijfde deel weer aardig op de sporen; de jonge cast, aangevuld met de oude gouverneur, slaagt redelijk goed in de doorstart, met voldoende eerbied voor de originele films, die wellicht nooit overtroffen zullen worden, maar toch aardig eer worden bewezen. Het is echter de vraag of het nog lang gaat duren vooraleer Ahhnuld voor een volgende Terminator-incarnatie in een rolstoel zal zitten.