1982. Sam Brenner (Anthony Ippolito) neemt, gesteund door zijn vriendjes Will Cooper (Jared Riley) en Ludlow Lamonsoff (Jacob Shinder), deel aan het wereldkampioenschap arcade-videospelletjes. Tijdens de finale verliest hij echter van het zelfverklaarde wonderkind Eddie "The Fireblaster" Plant (Andrew Bambridge) met een spelletje Donkey Kong. Het evenement wordt gefilmd en door de NASA in een capsule de ruimte in geschoten, om samen met een hoop andere opnames eventueel buitenaards leven een staalkaart te geven van het dagelijks leven van de mens.
 

 

In 2015 is Cooper (Kevin James) president van de Verenigde Staten geworden, ondanks zijn grove incompetentie en desastreuze populariteitscijfers. Sam (Adam Sandler) werkt als installateur van multimediatoestellen en Ludlow (Josh Gad) is een typische crackpot geworden, die in de kelder bij zijn grootmoeder woont en uitgebreide documentatie heeft aangelegd over zowat elke denkbare samenzweringstheorie. Sam moet de president ter hulp schieten wanneer het Amerikaanse leger onder de voet wordt gelopen door de Galaga, een soort ruimtescheepjes uit een videospelletje uit de jaren '80. Het blijkt dat aliens de capsule van de NASA hebben onderschept en er een uitdaging in hebben gezien vanwege de aardbewoners. Ze sturen diverse videospelletjesfiguren op de aarde af, en dagen de aardbewoners uit om drie spelletjes van hen te winnen. Als de buitenaardse winnen, komt dit neer op de complete vernietiging van de planeet, als de aardbewoners winnen, trekken de aliens zich terug. En ze staan na de smadelijke Galaga-nederlaag al 1-0 achter.

 

Omdat de jeugd van tegenwoordig compleet afgestompt is door hyperrealistische oorlogsspellen genre Call Of Duty, hebben ze geen feeling meer om de Centipedes, de Donkey Kongs, de Space Invaders en de Pac-Mans van weleer het hoofd te bieden. Sam en Ludlow krijgen speciale permissie om de Amerikaanse mariniers te trainen, maar uiteindelijk blijken alleen zijzelf opgewassen tegen de buitenaardse invasie... zij het dat ze wel de hulp van Eddie (Peter Dinklage) zullen moeten inroepen, die intussen in de gevangenis zit voor computerfraude. Eddie wil wel helpen, maar hij stelt zijn eisen, waaronder een proper strafblad, nooit nog belastingen betalen én een triootje met Martha Stewart en Serena Williams. Eddie blijkt echter zowel vroeger als nu een eersteklas valsspeler te zijn, en hij wekt daardoor bij de aliens alleen maar méér wrevel op...

 

Komt dat zien! Ik heb gewoon een film met Adam Sandler uitgekeken en ik heb er nog van genoten ook! De acteur die gewoonlijk de boertige dieptepunten zoals Jack And Jill en Grown Ups als zijn handelsmerk uitdraagt, heeft blijkbaar ditmaal een rol te pakken die hem wel ligt, een beetje zoals Jacques Vermeire zijn DDT, zij het dat dit natuurlijk vooral te wijten is aan het feit dat in deze computerfantasie de fantastische speciale effecten op de eerste plaats komen, en de acteurs slechts op de tweede. Adam Sandler is nog méér de risée dan vroeger sinds het Sony-afluisterschandaal, waaruit bleek dat nogal wat Sony-medewerkers misnoegd zijn omdat enkele prestigieuze projecten bij Sony maar niet gefilmd raken, terwijl elke dampende paardendrol van Sandler bijna systematisch groen licht krijgt.

 

De casting blijft overigens het zwakke punt: nietsnut Kevin James als president van de Verenigde Staten is zowat de miscasting van het jaar, en uit de overdreven manier waarop hij zijn incompetentie als president in de verf zet, kunnen we alleen maar zijn nog verregaandere incompetentie als acteur afleiden. Josh Gad, die naambekendheid verwierf door zijn vertolking als Olaf in Frozen, gaat pijnlijk af als seksueel verwarde neurotische eenzaat die enerzijds de Amerikaanse mariniers probeert op te vrijen door ze nadrukkelijk op hun achterwerk te slaan, en anderzijds natte dromen blijft koesteren voor het spelpersonage Lady Lisa (Ashley Benson), die een onbereikbare droom blijft omdat het een fictief personage is. Het ondermaatse acteerwerk van Gad en James maakt als pervers neveneffect zelfs Sandler bekijkbaar. Peter Dinklage weet dan weer wél te overtuigen met zijn komisch talent, maar loopt na Game Of Thrones het gevaar om eeuwig en drie dagen getypecast te worden als oversekste dwerg.

 

Maar regisseur Chris Columbus (Bicentennial Man en Harry Potter) houdt gelukkig de regieteugels stevig in handen. De man - of zijn scriptschrijvers in zijn plaats - heeft voldoende affiniteit met het leven van de doorsnee tiener in de jaren '80 om deze heerlijke pastiche te serveren over vintage videospelletjes die integraal een deel uitmaakten van de populaire cultuur destijds - ondergetekende is op dat gebied ervaringsdeskundige. Cameo's van Daryl Hall en John Oates (de echte!) en Max Headroom (gevoicet door de originele stemacteur Matt Frewer), referenties naar Madonna, Samantha Fox en Ronald Reagan galore... Alhoewel er een paar kleine anachronismen te bespeuren zijn - het videospeltoernooi speelt zich af in 1982, een paar jaar vóór Madonna naamsbekendheid verwierf bijvoorbeeld - en er bij arcade games niet zoiets als cheat codes bestonden, swingt deze film als een tiet.

 

De makers beweren dat de film gebaseerd is op een kortfilm van scenarist Patrick Jean uit 2010. Jean had er eerlijkheidshalve wel mogen bij vermelden dat hij op zijn beurt het idee schaamteloos gepikt heeft uit een aflevering van Futurama, namelijk het segment Raiders Of The Lost Arcade uit de aflevering Anthology Of Interest 2 uit seizoen 3. Wie overigens bezweert dat de film onrealistisch is omdat er geen cheat codes bestaan voor Pac-Man, heeft allicht de essentie van de prent niet begrepen. De voor Adam Sandlers kenschetsende onderbroekenhumor blijft grotendeels uit - één keer plast Q*bert in zijn broek van angst, wat pijnlijk is omdat Q*bert geen broek draagt, maar that's it - en hier en daar roept de film heerlijke nostalgische herinneringen op aan Ghostbusters, inclusief een cameo voor Dan Aykroyd. Pixels zal bezwaarlijk de filmgeschiedenis ingaan als de briljantste komedie aller tijden, maar wél omdat het een film is die bewijst dat er per hoge uitzondering Adam Sandler-vehikels bestaan die bekijkbaar zijn.

BEELD EN GELUID
Op de beeldkwaliteit van Pixels valt absoluut geen cent af te dingen. Naast het feit dat de 'gewone' scènes gewoon goed zijn, en details zoals in de pakken van de Arcaders mooi uit de verf komen, zijn het vooral de computergraphics die qua felle en vibrante kleuren overtuigen. De aliens geven een soort van neonachtige schijn af, in een set primaire kleuren zoals eertijds op VGA-monitors gemeengoed was, maar toch zijn bijvoorbeeld de glinsterende kubusjes waarin de aliens uit elkaar vallen als ze worden beschoten, van een fijne textuur met kleurnuances voorzien. De detaillering houdt ook stand in de donkere scènes, zoals de nachtelijke confrontatie met de Centipede. De DTS-HD MA 5.1-track is gecodeerd voor het Auro-systeem, maar de early adopters die daarover al beschikken, zullen wellicht op de vingers van één hand te tellen zijn. De track is leuk en dynamisch, en scènes zoals die waarin een gigantische Pac-Man vernieling zaait in de straten van New York, of de finale confrontatie met de boss, zijn om van te snoepen. De scène waarin de aliens de frontale aanval op de aarde inzetten, is echter bij momenten wat chaotisch. Zo komt de muziek van de aanwezige smurf bijvoorbeeld uit de compleet verkeerde richting.

 

EXTRA'S
Een zestal documentaires Making of/Special Effects/Scene Recap focust op de voornaamste videospelkarakters die in de film voorkomen: Pac-Man (4:32), Donkey Kong (4:07), Centipede (3:36), Galaga (3:33), Lady Lisa uit Dojo Quest (4:20) en QBert (2:32). In de documentaire God of the Machine (1:36) zien we professor Toru Iwatani, de uitvinder van het spel Pac-Man, in een gastrol opduiken. De videoclip van Flocka Flame featuring Good Charlotte "Game On" (3:59) kan je apart bekijken, maar de versie op de aftiteling is zoveel leuker, want je krijgt dan nog eens in twee minuten de hele film in VGA-graphics te zien. Naar aanleiding van de film bouwde Sony op Comic-Con een arcade uit de jaren '80 na, en de nobele onbekende Carson Jones won een walk-onrol in de film omdat hij de hoogste score haalde bij Space Invaders, waar we getuige van zijn in The Space Invader (1:40). Als afsluiter krijg je een fotogalerij met enkele lobbyfoto's, en een setje cross-promotionele trailers van meer dubieuze Adam Sandler- en Kevin James-kluchten (alhoewel Hotel Transylvania 2 wel leuk oogt).

 

 

CONCLUSIE
Chris Columbus' scifikomedie over de nostalgische videospelletjesrage uit de jaren '80 is goed uitgevoerd en weet zelfs het beperkte acteertalent van Adam Sandler te maskeren. Ik vind het, ondanks zijn tekortkomingen, een aangename guiltypleasure-film; andere critici waren nochtans niet mals voor deze ongeinprent, maar zeker voor mensen van mijn generatie valt er zeker en vast wat leuks te rapen in deze fantasie. Vooral de beeldkwaliteit is vermeldenswaard. Game over, play again? (Y/N)