FILM
Na twintig jaar van ononderbroken succes waagde in 1972 Bill Melendez zich aan een allereerste verfilming van de Peanuts-krantenstrip van Charles M. Schulz. Het zou de eerste worden van een lange reeks, die zich zou uitstrekken tot de CGI-verfilming uit 2015. Net zoals alle andere Peanuts-verfilmingen vertellen de strips het wedervaren van de eeuwige loser Charlie Brown (Chad Webber), het meest impopulaire joch van de wijk, die voortdurend moet opboksen tegen de flamboyante strapatsen van zijn hond Snoopy (Bill Melendez), en intussen onder meer kritiek moet slikken van zijn sikkeneurig buurmeisje Lucy (Robin Kohn). Tot aan zijn dood in 2000 is aan deze formule nagenoeg niets veranderd, en uitgeverij Fantagraphics beëindigde dit jaar een impressionante reeks boeken waarin alle strips van Peanuts chronologisch werden gebundeld - Schulz heeft in al die tijd niet één dag keer verstek moeten laten gaan - en van de nodige historische voetnoten voorzien. Schulz heeft ook testamentair laten vastleggen dat de reeks niet mocht worden voortgezet na zijn dood, alhoewel de poort open bleef voor verdere verfilmingen, die, zoals de film in 2015, met het fiat van zijn zoon en kleinzoon de tijdloze geest van de reeks bewaren.
 

 

1972, dus. De film, de eerste in een lange reeks én de enige buiten de film van 2015 waarin de naam Charlie Brown niet in de titel voorkomt, is een aaneenschakeling van vignettes uit de dagelijkse strip, met klassieke grappen omtrent onder meer Linus' (Stephen Shea) onafscheidelijke dekentje, Frieda (Linda Mendelson) die met Snoopy op konijnenjacht wil en Peppermint Patty's (Christopher DeFaria) onuitgesproken liefde voor Charlie Brown, haar narcolepsie in de klas en het feit dat ze als enige absoluut niet door schijnt te hebben dat Snoopy een hond is. Evenwel focust het verhaal zich op het personage Lila (Johanna Baer), dat blijkbaar vanuit het ziekenhuis een brief naar Snoopy heeft geschreven met de vraag om haar te komen bezoeken. Lila was de eerste eigenares van Snoopy, maar moest de hond opgeven omdat ze met haar ouders naar een appartement verhuisde waar geen honden mogen worden gehouden. Een probleem waar Snoopy zelf maar al te veel over afweet: op het strand, in de bibliotheek, op de bus... overal hangt het gevreesde bordje met de legendarische spreuk no dogs allowed!

 

 

Dat er nog tal van Peanuts-films zijn gevolgd, mag een klein wonder heten. De film was een commerciële flop en bracht maar een kwart van de productiekosten op, waarna CBS zijn tekenfilmafdeling opdoekte. Snoopy Come Home was echter een trendsetter, en alle daaropvolgende Peanuts-verfilmingen blijven dezelfde merkwaardige mengeling van brave non sequiturs met bijtend psychologisch sarcasme. Het feit dat met Snoopy Charlie Brown zijn laatste vriend verliest, is redelijk poignant, en ook de scènes met Lila - er wordt niet duidelijk gemaakt welke ziekte ze heeft, maar het ziet er nogal ernstig uit - zijn hartverscheurend. Net wanneer je dan denkt dat de film niet sappiger meer kan worden, breit Melendez (met Schulz die zijn pen vasthoudt) er een knoert van een sarcastisch einde aan, waarmee de film perfect zijn balans vindt. Meer dan een kwart van de prent wordt ingenomen door een reeks originele songs van het bekende componistenduo Richard M. en Robert B. Sherman, zowat de huiscomponisten bij Disney, die met deze soundtrack tijdelijk hun voornaamste broodheer afvielen, maar wel een Grammy-nominatie in de wacht sleepten. In een ander kwart wordt niet tot nauwelijks gesproken: Snoopy en Woodstock produceren beiden bij monde van regisseur Melendez zelf wat diergeluidjes, waarbij de actie voornamelijk voortvloeit uit de slapstickmomenten tussen de twee.

BEELD EN GELUID
Het leeuwendeel van de Peanuts-releases hebben in onze contreien nooit een release gezien, en deze Snoopy Come Home is daar geen uitzondering op. In de Verenigde Staten kwam de dvd al eens uit in een bundel samen met de 3 andere Peanuts-bioscoopfilms A Boy Named Charlie Brown, Race For Your Life, Charlie Brown en Bon Voyage, Charlie Brown (And Don't Come Back!). Er was reeds een Blu-rayversie te koop in Australië, maar die werd algemeen uitgespuwd omdat het 1.33:1-formaat opgerokken werd, waardoor het leek dat Charlie Brown en zijn vrienden een jaar lang op een dieet van chocolade en chips hadden gestaan. Evenwel bestaan er van deze film twee versies, één in 1.85:1 en één in 1.33:1, want de dunne scheidingslijn tussen de vertoning in de bioscoop en die op televisie, is een euvel waar ze het begin van de jaren 70 zelf niet goed mee blijf wisten. De openingsscène is in elk geval letterboxed, met zwarte balken langs alle kanten, maar daarna krijgen we een 1.33:1-versie. Opzoekwerk leerde me dat deze cut evenwel zowel elementen van de beide beeldverhoudingen bevat én andere details weer wegsnijdt, maar gezien de ouderdom van het bronmateriaal is dit waarschijnlijk het beste waar we op mogen hopen. Waarmee ik al ineens wil aangeven dat het bronmateriaal niet helemaal onbeschadigd is: er zitten krasjes en vlekjes op de filmlas. Een miljoenenrestauratie zoals bij Star Wars zat er alleszins niet in, maar de transfer zelf lijkt in orde. De kleuren zijn erg primair, maar vibrant en stabiel; het contrast is meer dan voldoende, en alhoewel de ambachtelijkheid van het product er langs alle kanten afstraalt, lijkt dit eerder de authenticiteit te onderstrepen dan te verdoezelen.

Voor het geluid kan u kiezen tussen een DTS-HD MA 5.1-track die niet dadelijk grossiert in surround, of een dichter bij het origineel aansluitende Dolby Surround 2.0-track, waarvan de meerwaarde me ontgaat. De dynamiek van de 5.1-track is niet echt geweldig, maar gezien de standaarden van de jaren 70 voldoet deze ruimschoots. Alleen komt de muziek van de Sherman Brothers niet helemaal tot haar recht; dialogen vormen geen probleem, maar in een significante portie van de film wordt toch al niet gesproken. De Blu-ray is regiovrij en voorzien van een Engels CC-ondertitelingsspoor, maar van de lyrics van de liedjes - nochtans het meest onverstaanbare aan de hele film - blijven we verstoken.

EXTRA'S
De extra's zijn boven Parijs neergeschoten door de Rode Baron.

CONCLUSIE
Good grief! Meeliftend op het succes van de recente CGI-film, vinden zelfs de oudste Peanuts-releases in de Verenigde Staten hun weg naar de Blu-ray-bakken.