FILM
Twintig jaar zijn verstreken sinds een vijandig ras aliens in Independence Day de aarde trachtte te transformeren tot een smeulende hoop as. De mensheid heeft de technologie van de aliens bestudeerd, en zo goed mogelijk getracht om zaken als voertuigen op anti-graviteit en geavanceerde wapens aan te wenden voor het algemeen nut: het is immers niet ondenkbaar dat de aliens op een dag hun gram zullen trachten te halen. En gelijk hebben ze, want op 4 juli 2016, precies 20 jaar na de invasie - qua timing kan het tellen! - reist een bolvormig voorwerp door een wormgat. President Lanford (Sela Ward) geeft, na beraadslaging met de andere wereldleiders, de opdracht om het ding preventief uit de lucht te schieten.




Eén van de geraadpleegde vertrouwensmannen is David Levinson (Jeff Goldblum), één van de twee mannen die er in de eerste film in geslaagd waren om het moederschip op te blazen. Levinson is op expeditie in Afrika, waar guerillastrijders onder leiding van generaal Dikembe Umbutu (DeObia Oparei) jaren lang nog strijd hebben geleverd tegen het enige alienschip dat in 1996 geslaagd was te landen. De aliens waren bezig een put te boren naar de kern van de aarde, maar de generaal heeft daar effectief een stokje voor gestoken, en de impressionante hoeveelheid streepjes die op zijn armen zijn getatoeëerd, tonen hoeveel aliens hij in close combat heeft verslagen. En er zijn voortekenen genoeg dat er iets op til is: de verlichting in het neergestorte ruimteschip wordt plots geactiveerd, de gevangen genomen aliens op de basis van Roswell beginnen na 20 jaar in catatonische staat plots te kirren van genoegen, de oude president Whitmore (Bill Pullman) wordt geplaagd door nachtmerries, en dr. Okun (Brent Spiner) ontwaakt uit zijn 20 jaar oude coma.




Wéér van achter de maan (de aliens zijn alleszins niet vindingrijk) verschijnt plots wéér een gigantisch ruimteschip dat wéér niemand had zien aankomen. Een bespreking van een film als Independence Day: Resurgence kan je overigens makkelijk schrijven door gewoon zinnetjes te kopiëren en te plakken uit de bespreking van het eerste deel, en er op tijd en stond het woord 'wéér' tussen te zetten; doch dit terzijde. De maanbasis wordt in de lucht geblazen, met slechts een handjevol piloten dat aan de slachting kan ontsnappen, waaronder luitenant Dylan Hiller (Jessie T. Usher), de zoon van wijlen Steven Hiller, die gecrasht is bij een testvlucht, wat een lullige manier is om aan te geven dat hij niet meer in de sequel meespeelt omdat Will Smith niet geheel onbegrijpelijk paste voor de sequel. Terwijl de aliens wéér bij de eerste slag 93% van het verzamelde wereldleger van de kaart vegen, en ze wéér een gat boren om de kern van de aarde leeg te zuigen, hangt de vader van David (Judd Hirsch) wéér de clown uit. Het gat in het besturingssysteem van Apple lijkt intussen gedicht, want de aliens hebben ditmaal een ondoordringbaar schild rond hun moederschip geplaatst. De aardbewoners krijgen bovendien het bezoek van de koningin van de insectachtige zwerm in hoogsteigen persoon. En wat blijkt? De enige redding van de aardbewoners is het bolvormige schip dat de schietgrage ijzervreters net daarvoor uit de lucht hebben geschoten.




Van de parade aan oorlogstuig en het nog véél stroperige patriottisme dat vervolgens wéér (ik kan het echt niet laten, sorry) over het scherm gutst, onthouden we verder dat de hele wereld in die twintig jaar is geëvolueerd naar een soort van politiek systeem waarin alle landen naar Amerikaans model zijn hervormd - Donald Trump zou er ongetwijfeld een stijve van krijgen. Evenwel lijkt het dat de aliens het niet zo begrepen hebben op de Amerikanen, want ze kiezen blijkbaar elke keer hun nationale feestdag uit om keet te komen schoppen. Alle hoofdrolspelers uit de eerste film hebben intussen kinderen die zijn opgegroeid tot tieners bij wie de hormoonhuishouding in overdrive staat - ik bespaar u de lijst koppeltjes, want anders denkt u dat u naar Beverly Hills 90210 aan het kijken bent - en die een ruimtetuig van buitenaardse makelijk kunnen bedienen als was het een smartphone. Uiteindelijk slagen de minst gekwalificeerden onder de aardbewoners er uiteraard in om de koningin-moeder aan gort te schieten, en tot spijt van wie't benijdt komt op het einde van de film dr. Okun met de vrolijke mededeling dat ze nu het geheim achter het reizen door wormgaten is ontdekt, en dat we binnen enkele jaren ons mogen 'verheugen' op een derde deel, waarin de aardbewoners het epicentrum van de strijd zullen verhuizen naar de thuisplaneet van de overgroeide bidsprinkhanen. Mocht dit soort van politiek in deze onzekere tijden niet representatief zijn voor hoe bepaalde wereldleiders andere landen beschouwen, zou het nog grappig zijn ook. Quid non.




Merkwaardig genoeg is Independence Day 2: Resurgence de allereerste sequelfilm van Roland Emmerich. Wie verwacht dat de man buiten de lijntjes gaat kleuren, is er al bij voorbaat aan voor de moeite. Dé reden waarom u natuurlijk wéér wél naar Independence Day 2: Resurgence moet kijken, is omdat kicking the shit out of aliens nog steeds fun is, zeker als de aliens in kwestie en hun schepen procentueel groter geworden zijn dan de inflatie in West-Europa in diezelfde tijdspanne. Het spektakel hebt u echter allemaal al eens gezien, en dan hoogstwaarschijnlijk in een andere film van Roland Emmerich. Je kan de man geen inconsequentie verwijten, maar de production hell waar de franchise na het eerste deel ingesukkeld is, met om het op zijn beleefdst te stellen creatieve meningsverschillen, spreekt boekdelen. Dat Will Smith paste voor de sequel, kan in een dergelijke context een wijze beslissing lijken, maar als puntje bij paaltje komt, blijkt de hoofdreden te zijn dat de producenten zijn gage van 50 miljoen dollar (!) niet wilden ophoesten. Erst kommt das Fressen, und dann kommt die Moral. Smith verklaarde echter dat het vooral een probleem van agenda's was, vermits hij ongeveer op hetzelfde moment Concussion en Suicide Squad hielp inblikken.




De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Jeff Goldblum, Judd Hirsch, Bill Pullman, Brent Spiner, Vivica A. Fox, John Storey en Robert Loggia zagen er minder graten in om hun respectievelijke rollen te hernemen, alhoewel we vermoeden dat ze het slechts met een fractie van die 50 miljoen zullen moeten doen. De hiaten in de cast worden opgevuld met een hoop jong volk dat waarschijnlijk hoopt dat deze film dezelfde cultreputatie zal kunnen opbouwen als zijn voorganger. In de marge noteren we een kleine internetrel over het feit dat voor de dochter van de oude president, Patricia Whitmore, de originele actrice, Mae Whitman, niet eens werd gevraagd voor de rol, en dat in de plaats Maika Monroe in de rol geparachuteerd werd, eerder voor de looks dan voor haar acteertalent. Ik zou deze anekdote niet aanhalen, ware het niet dat het kenschetsend is voor de manier waarop in deze film de visuals primeren over het vertellen van een goed verhaal. Kortom: we had twenty years to prepare. And we keep making the same mistakes over and over again. Behalve dan dat veiligheidslek bij Apple.

BEELD EN GELUID
De prachtige HD-transfer komt op Blu-ray goed uit de verf. Aan de details van de ruimteschepen - vooral dan het interieur van het moederschip - is aandacht geschonken, alhoewel het design van de koningin duidelijk gepikt is uit Alien. De aanval van de zwerm ruimtetuigen kan evenwel indruk maken, zij het dat in de meest donkere scènes het contrast iets té weinig ruimte voor detail laat, maar anderzijds daardoor het overvloedig gebruik van CGI wat minder opvalt. Independence Day 2 ziet er verder redelijk korzelig uit. Het audiospoor is echter puur demonstratiemateriaal. De DTS-HD MA 7.1-track is bombastisch, maar dan in de goeie zin van het woord, waarbij de poging van de aliens om de wereld tot puin fijn te malen grotesk wordt uitgesmeerd. De dynamiek wordt maximaal benut, maar blijft de prioriteiten juist uitsorteren; in vergelijking met soortgelijke films moet je niet naar de afstandsbediening grijpen omdat de dialogen niet meer hoorbaar zijn of zo.




EXTRA'S
Aan het enthousiasme van de regisseur zal het niet liggen, want van de audiocommentaartrack straalt Emmerichs plezier af. Naast een handjevol verwijderde scènes met optioneel commentaar (8:24), grossiert de bonussectie net zoals bij de eerste film in wat men vandaag fake news zou noemen. Zo zijn The War of 1996 (15:11) en It's Early ABQ (3:07) zo'n 'valse' nieuwsberichten die rechtstreeks uit het uitzendschema van het ID4-verse komen. Gelukkig is er ook nog de vrij goed gestoffeerde documentaire Another Day: The Making of Independence Day: Resurgence (55:25), een misschien niet al te kritisch, maar toch gevarieerd vierdelig stuk elektronisch perspakket met de gebruikelijke afwisseling tussen interviews, filmfragmenten en pret op de set. Over dat laatste gesproken, krijgen we ook nog een gag reel (6:14), een vijftal galerijen met conceptuele schetsen, onderverdeeld in Aliens (5:48), AI (0:43), Humans (2:58), Locations (1:33) en Original Presentational Images (1:28). Daarnaast kunnen ook de trailers (5:18) niet op het appel ontbreken.

CONCLUSIE
Independence Day 2: Resurgence is duidelijk in de markt gezet als encore, maar zoals veel sequels voegt deze niets toe aan het origineel, maar breekt de karakterontwikkeling een beetje af: de oude cast voegt niets toe aan hun personages en de nieuwe is kanonnenvlees. Aan de Blu-ray valt evenwel niet veel af te dingen, en bereid u alvast maar voor op een derde deel; koop een plasmageweer of zo.