FILM
Op jacht naar zijn eeuwig elusieve eikeltje (EEE) stuit de compulsief gestoorde Scrat (Chris Wedge) op een in het pakijs ingekapseld ruimteschip, dat hij op geen minuut tijd de ruimte in laat schieten, en door de onvermijdelijke botsingen met de andere planeten, komen die in de baan te liggen zoals ze nu bij ons bekend zijn - dat heeft u ongetwijfeld al in de trailer gezien. Scrat heeft echter ook een asteroïde in de richting van de aarde geduwd, die dreigt om, net als eertijds bij de dinosaurussen al het leven te vernietigen. Diego (Denis Leary), Sid (John Leguizamo), Manny (Ray Romano) en de hele entourage die ze in de vorige vier films bij elkaar hebben gesprokkeld, gaan te rade bij avonturier Buck (Simon Pegg) uit deel drie, om te horen of de catastrofe kan afgewend worden. Buck heeft ontdekt dat de voorhoede van de asteroïdestenen, die al gevallen zijn, magnetische eigenschappen hebben; hij meent dat het in de lucht slingeren van een meteoriet die vroeger is ingeslagen mogelijk de baan van de asteroïde kan beïnvloeden. Afgezien van het feit hoe de dieren zulks moeten doen, stelt er zich nog een ander probleem: de rots dient blijkbaar als thuis voor de commune van de grote wijze Shangri Llama (Jesse Tyler Ferguson), die natuurlijk niet direct bereid is om zijn thuis in de lucht te laten zwieren. In de entourage van Shangri Llama bevindt zich ook de vrouwelijke luiaard Brooke (Jessie J.), die het hart van Sid sneller laat slaan, zeker nadat die het voor de zoveelste keer bij een ander potentieel lief verkorven heeft (alhoewel: in zijn geval is twaalf minuten een record). De meteoriet zendt bovendien een soort van geneeskrachtige stralen uit waar de dieren eeuwig jong door blijven: áls hun meteoriet de ruimte in zou worden geslingerd, dan zou Brooke er plots nóg lelijker uitzien dan Sids oma Granny (Wanda Sykes). Maar het is het uiterlijk wat telt... toch? ... of niet soms?




Bovenop de perikelen rondom het einde van de wereld komen ook nog eens de perikelen van Manny bovendrijven, die met lede ogen moet aanzien hoe zijn dochter Peaches (Keke Palmer) huwelijksvoorbereidingen treft om samen met haar vriendje Julian (Adam Devine) de wijde wereld in te trekken. Als er nog een wereld overblijft, tenminste. Pappie heeft het namelijk niet zo begrepen op zijn toekomstige schoonzoon, ongeacht hoe zeer die ook zijn best doet om bij de gang te horen. En als klap op de vuurpijl heeft Buck vanuit zijn grotten onder de grond drie dinovogels, Gavin (Nick Offerman), Gertie (Stephanie Beatriz) en Roger (Max Greenfield), in zijn kielzog meegesleurd, die maar wat graag de wezel te grazen nemen voor alle maaltijden die hij hen door de neus geboord heeft. Ze verkeren in de foutieve veronderstelling dat ze de komende apocalyps zullen overleven omdat ze kunnen vliegen, en dat de zoogdieren daarna op één grote barbecue zullen liggen. Zoon Roger twijfelt, maar vader Gavin wil van geen wijken weten en blijft bij zijn voornemen om het de dieren het leven zo zuur mogelijk te maken.




De voor de hand liggende en niet helemaal ongefundeerde kritiek op deze film is dat Ice Age 5 na Ice Age, Ice Age 2, Ice Age 3 en Ice Age 4 niets nieuws meer te bieden heeft. Elke film begint en eindigt steevast met de strapatsen van Scrat, die zo uit een Looney Tunes-cartoon hadden kunnen komen. De vaste cast wordt met alle lieven die de dieren intussen de troep hebben vervoegd en de kindjes die eruit voortgevloeid zijn, zijn haast niet meer bij te houden; en allicht zou het ons niet verbazen als Manny in Ice Age 6 (ja hoor, in 2019 is het zo ver!) grootvader zou worden. Helaas voor Scrat blijft zijn eikeltje nog steeds buiten handbereik, maar de uitdaging blijft van kracht zo lang er nog sequels op stapel staan. Langs de andere kant zijn er weinig dergelijke franchises die het tegenwoordig zo lang uitzingen, en áls ze dat doen, gaat het meestal over meer op kinderen gerichte titels als The Land Before Time, waarvan het publiek zich om de vijf, zes jaar vernieuwt.




De film heeft niet de finesse van Storks, en nogal wat grappen waar meestal Sid aan deelneemt, situeren zich in het gebied van de aan het lichaam ontsnappende levenssappen, maar de film heeft BlueSky zijn plaats in het pantheon van de animatiestudio's verschaft, en een serie met maar liefst 5 min of meer gelijkwaardige outings met een narratief die de verschillende films overspant, is eerder uitzondering dan regel. Het ruimteschip waarmee Scrat een kosmische ramp veroorzaakt, was overigens al te zien als grapje annex decorstuk in de eerste film, dat nu een pivotaal element in de plot wordt. De rest van de film is zelfs voorspelbaar voor wie de vorige vier delen niet heeft gezien: de dieren gaan op pad om de nakende ramp te vermijden, beleven onderweg een paar hindernissen en zitten elkaar in de haren pels omwille van een hoop misverstanden - het lijkt wel een aflevering van FC De Kampioenen - en sidekicks als Crash en Eddie (Seann William Scott en Josh Peck) of de altijd chagrijnige Granny zorgen voor de nodige comic relief. Uiteindelijk wordt de ramp afgewend, eerder door dom geluk dan door kunde, en wordt een levensles uitgesmeerd, die meestal iets te maken heeft met familiewaarden.




Maar waarom blijven de films het dan zo goed doen? De herkenbaarheid zal allicht een grote factor zijn: wie wél de vorige delen heeft gezien, krijgt waar hij of zij op te wachten zit: de mallotige Sid, de wijze contemplerende Diego, de op emoties levende Manny en de onhandige Scrat behoeven geen introductie meer, en kunnen zó aan de slag. Alhoewel de inkomsten in het openingsweekeinde met elke Ice Age weer wat achteruit gaan (en Ice Age 5 neemt wat dat betreft een flinke duik), is de franchise nog altijd goud waard op de home theatre-markt en buiten de Verenigde Staten. Dat de films net qua verhaal voortdurend in herhaling vallen, is in dit geval eerder een troef dan een tekortkoming, want de kopende ouders weten dat ze met Ice Age voor zekerheid kiezen. En dan kan je niet anders dan concluderen dat deze franchise verdraaid amusant blijft. Of je het nu allemaal al eens hebt gezien of niet.

BEELD EN GELUID
Zoals gewoonlijk pakt Ice Age 5: Collision Course uit met een voortreffelijke beeldtransfer, waarbij het verschil met de eerste film hoe langer hoe groter wordt. Vooral in de textuur van het haar van de wolmammoet Manny zie je over de films heen de grootste vooruitgang. Desalniettemin blijven veel van de animaties redelijk cartoonesk, vooral dan de scènes met Scrat of Crash en Eddie in, en een realistische weergave van de besneeuwde landschappen is strikt genomen overbodig. Toch blijft deze filmreeks een kleurrijke bedoening, met veel aandacht voor grappige details in de achtergrond. De DTS-HD MA 7.1-track is krachtig en stabiel, en vooral de scènes waarin Scrat gaat joyriden joyflyen met zijn vliegende schotel zijn voor de foley artists een gedroomd alibi om zich eens lekker te laten gaan. De balans tussen harde en stille momenten wordt echter niet altijd even goed gerespecteerd.




EXTRA'S
Na vier films kan je niet veel meer toevoegen aan het bonusmateriaal wat al in de vorige films niet gezegd is, behalve dan redelijk onzinnige features. Handig is wel het filmpje Ice Age: The Story So Far (13:15), bestemd voor mensen voor wie het al een tijdje geleden is dat ze nog eens een Ice Age tot zich hebben genomen. In de cartoon Scrat: Spaced Out (14:42) worden alle scènes waarin Scrat voorkomt, tot één cartoon gemonteerd, en aangevuld met een drietal extra minuten, waarin u te weten komt of Scrat uiteindelijk zijn eikeltje te pakken kan krijgen (spoiler: het antwoord is nee!). Mocht u intussen aan het twijfelen zijn geslagen wie de ware ster van de franchise is, dan zal Scratasia: Scrat's Solo Adventures (4:13), een compilatie van de Scrat-momenten u weer bij de les doen belanden. De mockumentaire "Mystery of the Scratazons" (5:13) lijkt op de onzindocumentaires die je op zenders als National Geographic en History Channel ziet over verdwenen beschavingen en hun connectie met UFO's. Ook de Star Signs of the Animal Kingdom (4:42) is een faux documentaire over de dierenriem. Een beetje ernst kan wel worden toegeschreven aan de documentaire The Science of It All: DeGrasse Tyson Debunks (9:18), waarin de bekende en altijd innemende astrofysicus Neil DeGrasse Tyson, die een cameo heeft in de film, een lijstje maakt van de wetenschappelijke nonsens die we in de film te zien krijgen. Naast een karaoke-clip "Figaro" (1:47), een redelijk overbodige galerij (1:05) en de trailer (2:26) start de disk uiteraard op met een cross-promotionele trailer.

CONCLUSIE
Bij Ice Age weet u op voorhand wat u gaat krijgen, wat natuurlijk inhoudt dat er een zekere vorm van metaalmoeheid optreedt na vijf films. Hoe lang de club van Sid, Manny, Diego en Scrat het nog gaat uithouden, is koffiedik kijken. Op de magere bonussectie na is dit echter een aanbevelenswaardige Blu-ray.