FILM
In 1869 begraven twee jongens een gezelschapsspel, een schietgebedje lancerend dat niemand ooit zo zot is om he vervloekte ding weer op te graven. Helaas, op de kop af 100 jaar later is het prijs. Alan Parrish (Adam Hann‑Byrd) vindt het vervloekte Jumanji-ganzenbord op een bouwwerf, en wanneer hij later die avond samen met een vriendinnetje, Sarah Whittle (Laura Bell Bundy) het spel speelt, ondervindt hij aan den lijve dat de spelregels iets verregaander zijn dan een doordeweekse Monopoly. Hij wordt na een slechte worp in het ding gezogen, en is vermist...




... totdat 26 jaar later de nieuwe eigenares van het Parrish-huis arriveert. De plek is in verval geraakt nadat industrieel en vorige eigenaar Samuel Parrish (Jonathan Hyde) tevergeefs de wereld is beginnen rondreizen, op zoek naar zijn vermiste zoon. De nieuwe eigenares, Nora Shepherd (Bebe Neuwirth), wil van de vervallen ruïne een klassehotel maken. Haar neefje en nichtje, Judy (Kirsten Dunst) en Peter (Bradley Pierce), die hun ouders zijn kwijtgeraakt in een verkeersongeval, vinden het Jumanji-bord, en beginnen een nieuw spelletje. Of beter: ze zetten het spelletje voort dat Alan Parrish ooit begonnen is. Al bij de tweede worp komt de intussen volwassen geworden en totaal gehavende Alan Parrish (Robin Williams) als het ware uit de gevangenis zonder te betalen, weer tevoorschijn, na 26 jaar als opgejaagd wild in de Jumanji-jungle te hebben doorgebracht. Alan waarschuwt de kinderen dat het spel niet zonder gevaren is.




Dat hebben ze intussen echter zelf al kunnen constateren, want na elke worp debiteert het bord een karamellenversje, om vervolgens de meest verschrikkelijke junglewezens los te laten. Muggen, vleermuizen, apen, een leeuw, vleesetende planten, olifanten, neushoorns, en als kers op de taart de geschifte jager Van Pelt (ook Jonathan Hyde) komen uit het bord en trekken een spoor van vernielin. Het oude Parrish-huis én het naburige dorp worden bij iedere worp opnieuw vakkundig verder gesloopt door de losgeslagen meutes; de enige manier om de waanzin te stoppen, is het spel uit te spelen. Wat onder meer inhoudt dat Alan en de kinderen op zoek moeten gaan naar de volwassen Sarah Whittle (Bonnie Hunt), die het spel mee is begonnen en dus op haar beurt de dobbelstenen moet gooien. Sarah heeft echter 26 jaar in de psychiatrie, afdeling zware gevallen, doorgebracht, om zichzelf ervan te overtuigen dat er niet is gebeurd wat er is gebeurd, namelijk dat Alan voor haar ogen verdwenen is. En dan staat Alan plots aan de deur... je zou van minder een toeval krijgen. En wat zeker verboden is in Jumanji, is proberen vals te spelen...




Yep, het is weer back-catalogue time. Jumanji is de voodoo-kruisbestuiving tussen Mens-Erger-Je-Niet en een ouija-bord, en past in het rijtje van werelden achter de kleerkast, in de spiegel of desnoods in a galaxy far, far away. Mits je je kan verzoenen met dergelijke onwezenlijke magische objecten, en je vooral niet te veel vragen stelt naar het hoe en waarom, kan je met een gerust geweten deze Algemeen Fonds-kaart van de stapel nemen. De voornaamste verdienste van Jumanji was het afleveren van een staalkaart van waar Industrial Light and Magic anno 1995 precies stond. We zijn intussen twintig jaar verder en één blik op de recentste Harry Potter toont ons dat het pionierswerk van weleer intussen achterhaald is, maar dat er voor films als deze inderdaad wel baanbrekend pionierswerk is verrricht. Zo zie je duidelijk dat de krokodil een animatronic is en de apen pure CGI-produkten, en alhoewel het speciale effecten-team duidelijk de grenzen aan het aftasten was in hoeverre men dergelijke effecten geloofwaardig kon mengen met real action-beelden, kennen de meeste liefhebbers van SFX-films intussen de truuken van de foor.




Het mag dan ook niet verbazen dat Joe Johnston (Jurassic Park III), één van de voornaamste medewerkers van Steven Spielberg en één van de specialisten op het gebied van speciale effecten, voor de regie tekende. Alhoewel Johnston duidelijk niet zeker wist of hij de kaart van de horror, dan wel van de komedie moest trekken, en dan maar voor alle veiligheid allebei de troeven uitspeelde, is de film één roetsjbaan van speciale effecten, waarbij de karakterontwikkeling duidelijk van nevengeschikt belang was. De verdienste van Johnston is dat de film geen minuut verveelt, en twintig jaar na het maken nog een zeer aangenaam tijdverdrijf is. Voor de hele familie dan, want zowel de verhaaltechnische als de surprise-elementen hebben iets van een grootst gemene deler. Qua casting wordt de luchtigere toon nog eens onderstreept door de inmiddels diepbetreurde bekkentrekker Robin Williams de hoofdrol toe te bedelen. Daarnaast is het vooral leuk om Kirsten Dunst als jong tienertje aan het werk te zien; ware het niet dat we intussen vijftien jaar verder zijn en weten wat we nu weten, we zouden nog voorwaar zeggen dat de kleine het nog ver kan schoppen.




BEELD EN GELUID
Deze catalogusfilm uit Sony's archief heeft precies dezelfde transfer als de versie van vijf jaar geleden. De film heeft al uit zichzelf een redelijk donker timbre waarin de kleuren niet goed tot hun recht komen - wat wellicht wel een troef is om de crappiness van de speciale effecten te verhullen - en het contrast tussen de twee uitersten is eerder bescheiden. Ook de scherpte is duidelijk maar gemiddeld, alhoewel er uitschieters bij zijn, zoals een paar close-ups van Robin Williams en zeer beslist de scène waarin een soort van vleesetende plant zich tegoed doet aan een portie politiewagen. De DTS-HD MA geluidstrack is dan weer wél de moeite waard: een film waarin onder meer een stampede van olifanten en neushoorns door de stad trekt, een spoor van vernieling achterlatend, en waarin een huiskamer verandert in een creepy jungle, compleet met mensenetende krokodillen, biedt natuurlijk mogelijkheden. Zowel kleine details, zoals het zware weer buiten, als groots opgezette scènes maken dat de activiteit in de achterkanalen zeer groot is. De dialogen klinken helder, behalve in een paar instanties waarin Robin Williams zo zacht fluistert dat het in het overigens vrij volumineuze geluidslandschap compleet verloren gaat.

EXTRA'S
Waarvoor dan de upgrade? Wel, als u liefhebber bent van bonusmateriaal, krijgt u een behoorlijke extra schep op uw bord. We beginnen met een audiocommentaartrack, ingesproken door de échte sterren van de film: het special effects-team. Daarop volgen drie documentaires, Lions, Monkeys and Pods...Oh My! (14:34), waarin achtereenvolgens de digitale creatie van de apen, de leeuw, de vleesetende plant en de losgeslagen safari-beesten worden toegelicht; Production Design, Bringing Down The House (3:05), waarin - de titel verraadt het al - wordt getoond hoe de aardbeving het Parrish-huis in tweeën splijt; en een meer algemene Documentary: The Making Of Jumanji (20:04), met jammer genoeg slechts materiaal dat maar een klein beetje de traditionele pep-talk overstijgt, en een grote herhalingsfactor heeft met de vorige twee documentaires. Dan krijgen we drie storyboardpresentations (3:41) waarbij vergeleken wordt met de uiteindelijke film, en als exclusiviteit op de Blu-ray staat er nog een virtueel spelletje "Jungle Adventure" op de schijf, waarbij er hopelijk geen beesten uit uw home theatre komen kruipen.




Nieuw zijn eerst en vooral het Jumanji Motion Storybook as Read by Author Chris Van Allsburg (8:59), waarin, zoals de titel al aangeeft, de auteur citeert uit eigen werk. Geloof me verder of niet, maar er heeft tussen 1996 en 1999, drie seizoenen lang, een animatiefilm gelopen rondom de strapatsen van Parrish's vervloekte spelbord. Van Jumanji: The Animated Series krijgt u op deze schijf de eerste en tweede aflevering, The Price (23:36) en Bargaining For Time (21:43). Wellicht zal een release van de volledige animatiereeks niet voor morgen zijn. Om verder een andere film van Sony schaamteloos in de kijker te zetten, mogen acteurs Dylan Minnette en Ryan Lee uit Goosebumps in The Cast of Goosebumps Reflects on Jumanji (5:19) hun mening over Jumanji geven, waar niemand om gevraagd heeft, maar zoiets is natuurlijk een prachtige aanleiding om ons meteen ook een Sneak Peek (3:01) door de maag te splitsen, die ook nog eens op het einde van het vorige stukje herhaald werd. Wat op de vorige release ontbrak, was een collectie met drie trailers (5:03), en die zijn bij deze in ere hersteld.

CONCLUSIE
Deze Anniversary Edition van Jumanji biedt op gebied van beeld en geluid exact dezelfde ervaring als de vorige release, maar completisten zullen vooral de toevoeging van de twee afleveringen uit de animatiereeks weten te smaken. Ik ben nu nog op zoek naar een passend grapje over een aap die uit de mouw komt, maar ik kom er niet dadelijk op. Even wachten dus tot ik een vijf of een acht gooi.