Jack Reacher: Never Go Back is een sequel op Jack Reacher uit 2013 en gebaseerd op het achttiende boek uit de populaire serie van Child Lee. Ik heb de boeken niet gelezen, maar het lijkt mij een logische conclusie dat de films de boeken niet al te nauw volgen qua chronologie, want de eerste film was gebaseerd op het negende boek. Wat alvast niet is zoals in de boeken, is de fysiek van het hoofdpersonage. In de boeken wordt Jack Reacher omschreven als een man van 1m95 en meer dan 100 kilo. Tom Cruise (Mission Impossible, Minority Report) komt met zijn 1m70 zelfs niet in de buurt en dat zorgde dan ook voor een enorme teleurstelling bij de fans. Men heeft zich van de kritiek niet veel aangetrokken want Cruise komt gewoon weer opdraven in dit vervolg. Mij stoort het niet, maar nogmaals: ik heb de verhalen niet gelezen. Ik kan me inbeelden dat het voor een fan van de boeken een bittere pil is om je held op het scherm te zien met het gezicht van één van de bekendste Hollywoodsterren. Cruise treedt ook op als producer en hij weet natuurlijk zelf ook wel dat zijn gezicht op de affiche de kassa laat rinkelen.

Cruise brengt het er als Jack zeker niet slecht vanaf, maar had ik het gevoel dat hij soms op automatische piloot bezig is, wat ik totaal niet had bij het eerste deel. En alhoewel het verhaal zeker niet slecht in elkaar zit, vond ik het deze keer zwakker en vooral minder origineel. Bovendien zien we Jack in een situatie die voor hem niet normaal is. Hij werkt niet meer solo, hij wordt opgejaagd en via het toevoegen van personages die hem niet onverschillig laten, zien we één van z'n zwakke kanten. Normaal zou ik dit als positief omschrijven, want meer karakterontwikkeling is altijd welkom. Maar dit zijn nu net elementen die ik niet wil zien bij hem. Wat ik tof vond aan het eerste deel was dat we te maken kregen met een mysterieuze, bikkelharde man die solo te werk gaat. Naar mijn gevoel is het te vroeg om in een tweede film net op dat vlak een andere kant te laten zien. Het is niet zo erg dat het een metamorfose betreft, maar het valt wel op. Ook is er deze keer naar mijn gevoel sprake van minder actie. De bodycount was vorige keer 22 en dit keer klokken we volgens IMDB af op 12. Toch wel een groot verschil en dat komt vooral omdat de actie dit keer meer steunt op vluchten dan op vechtscènes.

Al deze verschillen met het eerste deel resulteren in een actiefilm die nog in de smaak valt, maar je hebt het allemaal wel eens eerder gezien. De regie is in de ervaren handen van Edward Zwick (Blood Diamond, The Last Samurai). Op zijn stijl en weergave valt weinig aan te merken, alleen verliest hij in de vechtscènes soms het overzicht omdat er van te dichtbij of te shaky is gefilmd. Op zich valt het best mee en het past wel bij de ruige stijl van Reacher, maar sinds John Wick ben ik verkocht aan een strakke camerastijl in actiefilms. Voor de zekerheid heb ik Jack Reacher nog eens bekeken en bijna op elk niveau doet die het beter dan deze Never Go Back. Desondanks is het zeker geen slechte film, maar mijn verwachtingen lagen simpelweg hoog. De boeken bevatten telkens een nieuw verhaal, wat betekent dat je ze niet in chronologische volgorde hoeft te lezen. Voor de films is dat tot hiertoe ook het geval, en mocht deze franchise nieuw voor je zijn, dan raad ik je aan om eerst Never Go Back te bekijken en daarna Jack Reacher.

BEELD EN GELUID
De film neemt je mee van Washington D.C. tot New Orleans en wellicht alles wat er tussen ligt. Niet alles is echter op locatie gefilmd vanwege het bescheiden budget. In Washington D.C. is de crew bv. niet geweest, maar door het gebruik van digitale middelen valt dit geen seconde op. Het echte New Orleans krijgen we wel te zien en dat is steeds een lust voor het oog. De kleuren springen eruit, met name tijdens de avondparade. Een tikkeltje ruis hoort er op de donkere momenten ook bij, maar dat past in dit geval eveneens bij de old school style van onze held. Het geluid doet wat we verwachtten en dat is een mooi evenwicht tussen actie en dialoog. De bassen klinken lekker diep en de dialogen zijn zuiver. Zoals het hoort dus.

EXTRA’S
De extra’s op deze schijf leveren een goed idee over hoe het er op de set aantoe ging. In Reacher Returns (11:31) wordt uitlegd waarom men uit de achttien boeken nu net voor dit verhaal gekozen heeft. In An Unexpected Family (14:31) wordt verteld dat men in het eerste deel het hoofdpersonage stevig heeft neergezet, wat de kans biedt om een andere kant van Jack te laten zien via personages zoals Susan en Samantha. Dat niet alles op locatie is gefilmd, wordt duidelijk gemaakt in Relentless on Location (25:46). De choreografie wordt dan weer uit de doeken gedaan in Take Your Revenge First: Lethal Combat (12:42). No Quarter Given: Rooftop Battle (08:13) gaat in detail over het eindgevecht en tot slot is er Reacher in Focus: With Tom Cruise and Photgrapher David James (08:32), waaruit we leren dat ook fotografie belangrijk is op de set. Een korte toffe documentaire over een onderwerp dat meestal niet zo veel aandacht krijgt.

CONCLUSIE
Never Go Back is in mijn ogen een nogal ongelukkige titel. Wat mij betreft mogen ze teruggrijpen naar de oude formule. Een leuke actiefilm die helaas minder origineel is dan zijn voorganger, die op zijn beurt de lat voor dit vervolg hoog heeft gelegd.