De Afrikaanse duivel, zo noemen ze hem ondertussen in het vroeg 19de-eeuwse Londen, want er blijken nogal wat lieden te zijn die menen dat James Delaney uit de dood is teruggekeerd, terwijl anderen beweren dat hij een pakt met de duivel heeft gesloten, want de manier waarop hij op korte tijd een eigen machtsbasis uitbouwt, daarbij gebruikmakend van intimidatie en erger waarmee hij elke keer moeiteloos weg lijkt te komen, het heeft iets donkers en bedreigends. Wat niemand beseft is dat James Keziah Delaney niet als een schooier naar huis is teruggekeerd, want belangrijke opdrachten betaalt hij met edelstenen en schijnbaar heeft hij in Afrika bijzondere vaardigheden verworven waardoor hij dingen ziet die voor anderen verborgen blijven...
In de strijd om Nootka Sound staan de East India Company en de Engelse kroon ondertussen met getrokken zwaarden tegenover elkaar. Voor de politiek is de plek belangrijk in de onderhandelingen met de Amerikanen over de verdeling van het Amerikaanse continent (alles ten westen van de lijn Wisconsin-Illinois-Mississippi), voor de EIC zou het een belangrijke uitvalsbasis kunnen zijn voor de theehandel met China. Delaney speelt de kroon en de multinational tegen elkaar uit, maar onderhandelt ondertussen wel met de Amerikanen om de theeroute naar het Verre Oosten in handen te krijgen. Een schip heeft hij ondertussen al gekocht, met de levering van buskruit – Amerikaanse oorlogsbodems blokkeren de havens aan de oostkust van Engeland om te voorkomen dat militaire en handelsschepen richting westen varen – hoopt hij de Amerikanen definitief over de streep te trekken.
Tussendoor wordt er ook aandacht besteed aan James Delaneys mysterieuze relatie met zijn halfzuster Zilpha en aan een onderzoek naar illegale praktijken van de East India Company waarvan hij op de hoogte schijnt zijn: in 1804 zou het hoofd van de EIC, Sir Stuart Strange (Jonathan Pryce, Wolf Hall, 2015) vanuit Cabinda (West-Afrika) een schip met slaven naar de plantage van zijn broer op Antigua (Caraïben) hebben laten zeilen, een praktijk die bij wet sinds 1799 was verboden. James Delaney zou de enige overlevende van die overtocht zijn en daarover wil de Britse kroon het fijne weten, uiteraard om de macht van de East India Company terug te dringen.
Taboo speelt zich af in het Londen van Charles Dickens, wat betekent dat er sprake is van een grote afstand tussen rijk en arm, tussen de paleisachtige interieurs van de East India Company, de overdadige vertrekken van de Engelse monarchie en de troosteloze, armoedige en uitgewoonde huizen van de armen, de oneindige modder in de achterbuurten waar ratten en ander ongedierte zich thuis voelen, het totale gebrek aan hygiëne, de voortdurende onveiligheid en het haast continue geweld langs de kaaien en in de kroegen: de grootstad als vuilnisbak van de menselijke soort. De aankleding van de acteurs sluit bij dat alles naadloos aan waardoor de donkere en morbide toon van de serie extra in de verf wordt gezet. Bovendien zien de meeste personages uit de entourage van James Delaney eruit alsof ze in dagen of zelfs in weken niet zijn gewassen. Gelukkig geven dvd’s (nog) geen geur af!
Het tempo van Taboo is traag, een trend die bv. ook in de muziekindustrie steeds meer opgang maakt. In tv-series betekent dat meestal dat er meer ruimte vrij wordt gemaakt voor karakterontwikkeling en –uitdieping, maar dat is in deze serie maar zeer gedeeltelijk het geval, want in pure Agatha Christie-stijl kiezen de makers ervoor om de kijker geen inzicht te bieden in de manier waarop James Delaney denkt en nog minder in zijn plannen om z’n tegenstanders altijd een stap voor te blijven. De voortgang van de serie blijft m.a.w. in elke aflevering een verrassing, maar leidt er ook toe dat het geheel als een brokkelig geheel overkomt, waarbij de spanning tenietgedaan wordt door de ondoorzichtigheid van vele scènes of de onmogelijkheid om ze als een coherent geheel te ervaren. Trouwens: als je de uitkomst van aflevering 8 bekijkt, dan vraag je je als kritische kijker toch een beetje af waartoe alle voorafgaandelijke intriges hebben gediend.
Het goede nieuws is dat de acteerprestaties in Taboo van hoog niveau zijn. Tom Hardy maakt als James Keziah Delaney een uitstekende beurt, ook al moet hij het vooral hebben van fysieke reacties, maar daarin is hij dan ook heel erg goed. Het personage zou zo veel interessanter zijn, mochten we in het hoofd van James Delaney kunnen kijken, maar dat wordt ons door de makers dus niet gegund. Voorts zijn er de typische Dickens-personages met hun tics en zeer aparte bedoelingen, zoals de sjoemelaar Atticus, uitstekend gestalte geven door Stephen Graham (Boardwalk Empire, 2010-2014) en James’ dienstbode Brace (David Hayman, The Paradise, 2012-2013), een mysterieuze man die eerder voor diens vader heeft gewerkt en die zeer goed op de hoogte is van de geheimen van de familie Delaney. Oona Chaplin, kleindochter van, neemt de rol van Delaneys zusje Zilpha voor haar rekening, een wat ouderwetse jonge vrouw die onder invloed van haar oudere broertje tot gruwelijke daden in staat blijkt te zijn, terwijl hoerenmadame Helga (Franka Potente, Elementarteilchen, 2006) eigenlijk liever niets met James Delaney te maken zou hebben, maar beseft dat zij en haar meisjes hun voordeel doen met de bescherming die hij biedt tegen minimale tegenprestaties zoals het verzamelen van informatie en het beïnvloeden van mannen met macht.
We vergeten uiteraard ook Tom Hollander (Rev., 2010-2014) niet als Cholmondeley, de man die zeer bedreven is in het maken van buskruit en die door Hollander op een grappige en lichtvoetige manier ten tonele wordt gevoerd, en Christopher Fairbank (Dickensian, 2016) als Ibbotson, de wat stuurse boer die de zorg voor James’ zoontje voor z’n rekening heeft genomen sinds de dag dat hij met de noorderzon verdween.
