FILM
In de eerste scène van deze film zien we een al wat oudere vrouw die bloemetjes op de kamermuur schildert. Ze doet het voorzichtig en op een onhandige manier omdat haar vingers schijnbaar niet soepel bewegen. Maar dat geldt ook voor de rest van haar lichaam en vooral voor haar rug die op een bochel lijkt. In de volgende scène zien we Maud als een jong meisje. Ze rookt een sigaret, maar opnieuw valt het op dat ze dat op een zeer onhandige manier doet. Op de achtergrond hoor je een discussie tussen haar broer Charles en haar tante Ida. Ik betaal je om voor haar te zorgen, zegt hij, maar zij wil Maud het huis uit, en dat wil Maud zelf ook, alleen heeft Charles hun ouderlijke huis inmiddels verkocht. Maud maakt een scène, maar Charles is kordaat: de deal is al gesloten.

Het verhaal wordt gesitueerd in Marshalltown in Nova Scotia (Canada) kort voor de Tweede Wereldoorlog, de plek waar de echte Maud haar hele leven heeft gewoond. Het is een klein stadje langs het water – eerder een dorp eigenlijk – met kleurige houten huisjes in een prachtige omgeving. We zien Maud in de plaatselijke jazzclub – de enige plek waar iets te beleven valt – waar ze naar de dansende stelletjes kijkt en naar de muziek luistert, maar als ze achteraf stilletjes via de trap naar haar kamer sluipt, krijgt ze van haar tante een uitbrander. Daar ga je beter niet naartoe, anders loopt het misschien opnieuw fout af!, zegt ze met een dreigende toon in haar stem. Maud reageert niet, maar haar besluit staat vast: ze wil weg uit het huis van haar tante Ida.

 

Die kans biedt zich aan als ze een paar dagen later in de plaatselijke kruidenierswinkel hoort hoe een wat barse en bokkige kerel de eigenaar vraagt om voor hem een advertentie op te hangen, want hij zoekt een inwonende meid met eigen schoonmaakgerei. Maud (Sally Hawkins, Happy-Go-Lucky, 2008) verwijdert het vodje papier van het prikbord en loopt op haar wankele benen nog diezelfde middag naar het schrale huisje van Everett Lewis (Ethan Hawke), dat hij zelf met zeven ossen vanuit de haven naar een godvergeten plek langs de grote weg buiten het dorp heeft gesleept, om er te solliciteren naar het aangeboden baantje. Uiteraard merkt de visverkoper dat Maud niet helemaal in orde is en wellicht helemaal niet geschikt is voor huishoudelijk werk, maar hij is bereid om haar op proef in huis te nemen...

 

Maudie is een film over twee mensen die om diverse redenen door hun gemeenschap als buitenstaanders en excentriekelingen worden behandeld, zij omdat ze sinds haar vroege jeugd geconfronteerd wordt met een voortschrijdende vorm van reumatische artritis, hij omdat hij sociaal onaangepast is wegens opgegroeid in het plaatselijke weeshuis. Twee totaal verschillende mensen, zij sociaal en meevoelend, hij lomp en alleen voor zichzelf in de weer, die door omstandigheden onder hetzelfde dak terechtkomen. En hij is formeel: eerst ik, dan de honden, de kippen en dan pas jij! Maud legt er zich bij neer, ze heeft een thuis nodig, maar na het huishoudelijke werk gaat ze schilderen en tovert ze in luttele weken het krot van Everett om in een koekenhuisje uit de sprookjes van de gebroeders Grimm. Hij maakt er een opmerking over en zegt dat ze aan zijn kant van de kamer niet mag tekenen, maar hij is dan ook het soort man dat blaft en dreigt, en uiteindelijk toch doet wat van hem wordt verlangd. Stilzwijgend.

 

Maud Dowley – want zo heette het hoofdpersonage in het werkelijke leven – behoorde tot de succesvolste naïeve kunstenaars van Canada en één van haar kinderlijke schilderijtjes hangt zelfs in het Witte Huis in Washington, want Richard Nixon was een grote fan…  Sandra, een jonge vrouw uit New York is meteen verkocht als ze op een keer bij Maud en Everett naar binnen kijkt. In haar voetsporen volgt de plaatselijke tv-zender en vervolgens gaat het nieuwtje van coast to coast. Op een keer staan Maud en Everett in Canada’s belangrijkste krant… tot groot ongenoegen van Everett die de horden geïnteresseerden voor zijn deur maar niks vindt, maar wat ze voor Mauds doekjes betalen, steekt hij uiteraard wel op zak. Als hij op een avond ‘iets’ probeert – wegens plaatsgebrek slapen ze boven de woonkamer in één bed – vertelt Maud hem een afschuwelijk verhaal dat niet waar blijkt te zijn, want haar broer Charles en tante Ida hebben haar destijds belogen...

 

Regisseur Aisling Walsh (Song For A Raggy Boy, 2003; Fingersmith, 2005) maakt van Maudie geen uitleggerige biopic met alles erop en eraan, want dat Maud aan een extreme vorm van artritis lijdt, dat vernemen we pas in de tweede helft van de film als we haar conditie zienderogen achteruit zien gaan, terwijl de leugen nog veel later wordt opgehelderd. Maar ook wat Everett Lewis betreft toont ze meer dan ze met woorden vertelt, over zijn leven in het weeshuis bv. en over het feit dat hij in het dorp/stadje voor een asociale kerel met een botte mentaliteit wordt versleten. Daarvoor doet de regisseur een beroep op een derde personage, nl. een baardige en goedlachse jonge visser met wie Everett af en toe samenwerkt. Walsh creëert een gespannen sfeer met af en toe een grappige tussendoortjes (zoals de scène waarin Maud een kip probeert te slachten) en vervolgens is er sprake van een relaxt klimaat als Sally Hawkins een lieflijke miniatuurtje opvoert waarin Maud hannekemaaier Everett Lewis menselijke gevoelens of gewoon begrip probeert aan te praten. Uiteraard groeit er uiteindelijk wat tussen beide outcasts, maar verwacht geen hitsige seksscènes of zacht gemurmelde liefdesverklaring, want daarvoor is geen plaats in Everetts zakelijke en fantasieloze wereld.

 

Ethan Hawke (Predestination, 2014) neemt een voor hem eerder atypische rol voor zijn rekening en hij slaagt erin om met weinig middelen het personage Everett Lewis op een uitstekende manier neer te zetten, want er is weinig tekst waardoor de karakterisering noodgedwongen via gelaatsexpressies en lichaamstaal moet gebeuren. Maar in combinatie met perfecte en precies getimede close-ups is het resultaat maximaal. Sally Hawkins kruipt in de huid van Maud en dat doet ze op een spectaculaire manier, want naargelang het verhaal vordert neemt haar fysieke beperking toe tot ze in één van de laatste scènes nog nauwelijks in staat is om haar benen en voeten te gebruiken. Ondertussen kan ze ook niet meer schilderen omdat haar vingers nog nauwelijks bewegen en loopt ze voorover zoals een stokoud vrouwtje dat haar hele leven op het veld heeft gewerkt. Maud is een menselijk wrak en Sally Hawkins weet dat op een zeer geloofwaardige manier zichtbaar te maken.

 

Een kleine en intimistische film met grote acteerprestaties die u beslist niet onberoerd laat.