We leren Sofie (Natalie Dormer) kennen wanneer ze aan het werk is in Londen. Ze is een pianiste die, samen met een orkest, muziek inspeelt voor films. Sofie heeft op jonge leeftijd een ongeluk meegemaakt waardoor ze blind is geworden. Ze is er ondertussen al goed aan gewend en ze leidt een rustig leven in de hoofdstad. Veel sociale contacten heeft ze niet maar ze slaat al wel eens een praatje met Veronique (Emily Ratajkowski), haar vriendelijke bovenbuur. Ze hoort vaak ruzie en gekibbel dat afkomstig is van het appartement van Veronique en op een bepaalde avond loopt het fataal uit de hand. Tijdens een ruzie pleegt Veronique zelfmoord door uit het raam te springen. Sofie wordt door de politie ondervraagd en komt te weten wie Veronique eigenlijk echt was. De dochter van Radic (Jan Bijvoet), een oorlogsmisdadiger tijdens de Bosnische burgeroorlog die politiek asiel heeft gekregen in Londen. Een omstreden figuur dus waardoor de zelfmoord van Veronique in twijfel wordt getrokken. Sofie raakt steeds meer betrokken en komt zo terecht in een duistere wereld.

Dit is waarschijnlijk één van de kortste samenvattingen die ik al geschreven heb. Deze psychologische thriller vraagt dan ook weinig voorkennis en is dus bijgevolg nogal spoilergevoelig. Het maakt de bespreking voor mij ook iets moeilijker, want kennis van het plot en de ontknoping is eigenlijk essentieel om te beoordelen hoe je deze film hebt ervaren. De film geeft het hier en daar wel weg, waardoor ik redelijk snel doorhad hoe de vork in de steel zat. Maar als ik op internet naar info zoek, kwam het bij de meeste kijkers wel als een verrassing.

Maar is In Darkness nu een goede film geworden? Ja en nee. Deze thriller heeft veel pluspunten. Zo hebben we een nette cast, knap regiewerk, een toffe locatie en een slim verhaal. Het probleem is echter dat er enkele consistentiefouten inzitten. Het wordt nooit ergerlijk omdat het er niet zoveel zijn en de film het wel waard is, maar er zit voornamelijk één scene in die me stoort omdat het simpelweg niet klopt. Het is maar pas op het einde van de film dat je het beseft vanwege de ontknoping maar het laat me alleszins niet los. Daarvoor trek ik één punt af van het cijfer.

Natalie Dormer (Game Of Thrones, The Tudors) en regisseur Anthony Byrne (Peaky Blinders, Ripper Street) zijn elf jaar een koppel geweest en hebben er tijdens de promotieperiode van deze film een punt achter gezet. Ze hebben samen het verhaal geschreven en geven toe dat de samenwerking niet van een leien dakje liep en druk op hun relatie heeft gezet. Kwatongen beweren dat dit zich toont in de film maar dat valt best wel mee. Natalie speelt misschien niet de pannen van het dak maar ze zet nog steeds een knappe prestatie neer. De rest van de cast mag er ook wel wezen. Ed Skrein (Game Of Thrones, Deadpool), Joely Richardson (Red Sparrow, The Patriot), James Cosmo (Braveheart, Game Of Thrones), Emily Ratajkowski (Gone Girl, Entourage) en onze eigen Jan “Wie heeft er goesting in een pannenkoekske?” Bijvoet (D’Ardennen, The Broken Circle Breakdown) zijn misschien niet de grootste namen die belletjes doen rinkelen maar je herkent hen wel van andere films of series. Alleszins bieden ze allemaal een mooie, ondersteunende rol in deze productie.