FILM 
Abraham Lincoln, James A. Garfield en  William McKinley. Alle drie verdwenen ze tijdens hun presidentsambt onder de groene zoden, maar toch werd de Amerikaanse natie het meest overhoop gehaald door de moord op de immens populaire  John F. Kennedy. Er is niemand die weet wie er achter de aanslag op 22 november 1963 in Dallas zat, een perfecte film hierover is overigens JFK van Oliver Stone. Veel complottheorieën die de mensheid tot dusver even ver hebben gebracht als het vinden de Reus van de Bende van Nijvel. Een aspect waar tot dusver bijna niemand aandacht aan schonk is hoe Jacqueline Lee Bouvier aka Jacqueline Kennedy Onassis zich voelde toen het lichaam van haar vermoorde echtgenoot in haar schoot lag. Jackie, zeg maar de Lady Di van de VS, was wel als de jongste First Lady ooit, het modegezicht par excellence voor de vele modebladen, maar ze wist ook zeer goed wat ze wilde. Een iewat onbekend beeld dat een perfecte vorm krijgt in Jackie, het Amerikaanse debuut van de Chileen Pablo Larraín die in 2012 internationaal opviel met No, een film over een  reclameman die het op einde van de jaren 80 aan de stok krijgt met dictator Augusto Pinochet.

Jackie is dus geen biografie. Wie tuk is op historische feiten zal maar weinig kunnen aanvangen met deze film, eerder gaat het om de verwarring die zich in haar hoofd afspeelde. Er is nauwelijks tijd om te rouwen, laat staan tijd om de brutale aanslag te verwerken. Op dezelfde dag van de moord op Kennedy, werd zijn opvolger Lyndon B. Johnson als 36e president van de Verenigde Staten aangeduid. The show must go on. Jackie weet niet wat haar te wachten staat. Zal ze in de toekomst nog in de picture staan of zal ze net zoals de weduwe van Lincoln eenzaam en arm sterven? Ze weet het niet. De twee jaar dat ze First Lady was zijn voorbij gevlogen, terwijl haar schoonbroer Bobby (Peter Sarsgaard) cynisch opmerkt dat zijn beroemde broer niets heeft bereikt. 

De rode draad doorheen de film is een interview met Jackie (Natalie Portman) en een journalist (Billy Crudup). Van de glamour blijft weinig over. Wel veel nieuwe vragen, en vooral de angstige onzekerheid. Doorheen het gesprek wordt de kijker meegezogen in drie tijdzones. Uiteraard is er de aanslag, maar ook de voorbereidingen van de staatsbegrafenis waarin we zien dat er nauwelijks aandacht wordt geschonken aan de weduwe. Alles gaat om veiligheid, het voortdraaien van de politiek en vooral hoe alles in beeld komt. Het begin van de jaren 60 is immers het tijdperk waarop ieder modaal gezin een televisie in huis heeft en iedere emotie of daad rechtstreeks de huiskamer binnenkomt. Het is dat laatste wat het derde deel vormt, oude televisiebeelden waarin een dolgelukkige en apetrotse Jackie de Amerikaanse huismoeders via de beeldbuis een blik gunt in het Witte Huis. Hoewel de film drie Oscar-nomaties kreeg waaronder één voor Portman, weliswaar geen enkele verzilverd, brak de film niet echt veel potten. De film waarvan het script jarenlang geleden werd geschreven en waarvan men uitging dat Steven Spielberg het zou regisseren, is nochtans één die het midden houdt tussen een mainstream popcornfilm en het betere cinemawerk. Wie weet had het publiek gewoon geen zin om nog maar eens dit bekende verhaal tussen de kiezen te krijgen, ook al is het bekeken vanuit een zo goed als vergeten hoek. Aan Portman zal het in ieder geval niet liggen. De actrice verdiepte zich in de geschiedenis van Jacqueline Kennedy en wilde een portret weergeven die nauw aansloot bij de echte presidentsvrouw. Zo zou ze dagenlang naar tapes hebben geluisterd om exact hetzelfde accent van Kennedy te beheersen. De rol van Portman is dan ook overweldigend en zonder meer de focus van de prent. Het is dan ook wat jammer dat de regie in handen kwam te liggen van de Chileen. De man spaarde ons wel de meligheid waar Spielberg ons zonder twijfel wel mee zou bombarderen, maar de kilte die Jackie soms uitstraalt neigt iets te veel naar dat van een documentaire waardoor je soms de gedachte kwijtspeelt dat je naar een film kijkt. Gemengde gevoelens en dus te veel een film die weegt op de schouders van Portman, ook al zijn die sterk genoegt om dit te kunnen dragen. 

BEELD EN GELUID
Deze blu-ray is in alle opzichten een zeer verzorgde release die ondanks de somberheid en triestheid van het verhaal prachtige kleuren uitstraalt. Van technische mankementen is er  zowel op geluids- of beeldvlak geen sprake. 

EXTRA'S
Helaas voor de fans, maar deze blu-ray is er één zonder extra's.

CONCLUSIE
Jackie is een genietbare prent die de moord op Kennedy vanuit een ongewone hoek belicht en waar vooral Natalie Portman in uitblinkt.