FILM 
Monty Python mag dan wel het uithangbord zijn van rake Britse satire, toch zou de kunst van het gezelschap er zonder de input van de Amerikaan Terry Gilliam helemaal anders hebben uitgezien, zeker wat het visuele betreft. Gilliam stond niet alleen in voor de regie van Monty Python-films als Monty Python And The Holy Grail en Time Bandits, ook was hij de man die de surrealistische animatiefilmpjes die de reeks zo apart maakten creëerde. Ook als regisseur zonder de Monty Python-bende scoorde hij hoog aanzien. Vooral bij cinefielen dan, want op Brazil, Twelve Monkeys en The Fisher King met Robin Williams na, zijn de Gilliam-films bijna allemaal  net iets te erudiet voor het grote publiek of gewoon commercieel gezien een hoopje ellende.

Het is allicht meer dan zo maar toeval dat hij op het einde van de jaren 80 een film maakte over Baron von Münchhausen (ook op alle fronten een flop), want de regisseur toonde zich in zijn carrière meer dan eens als een fantast. Niet in het minst met wat de verfilming van Don Quichot van Cervantes betreft. De film zou Gilliam achtervolgen als één lang triest verhaal vol tegenslagen… Een film die in 1988 (!) door Gilliam op Cannes werd aangekondigd als één die één van de allergrootste (en ook duurste) Europese films zou moeten worden. In feite ging alles mis, wat er mis kon gaan. Er was de verkeerde filmlocatie (een gebied dat bij een militaire luchtbasis lag waardoor het lawaai van de straaljagers iedere opname onmogelijk maakten), het gebrek aan geld (de film werd alsmaar duurder) en acteurs die steeds maar afhaakten. Soms konden die daar gewoon niet aan doen. De Franse acteur Jean Rochefort kampte met rugproblemen, terwijl Johnny Depp dan weer verplichtingen had om zich als Jack Sparrow te gaan verkleden. Ook andere acteurs als Ewan McGregor en  Robert Duvall stonden op het lijstje, maar zagen nadien af van het peperdure project dat de producers op de kast joeg en ook John Hurt gaf letterlijk de pijp aan Maarten doordat hij aan kanker overleed.  Een waarlijk wonder dus dat bijna dertig jaar na datum The Man Who Killed Don Quixote er eindelijk is. Niet dat het de apotheose van Gilliam werd. Au contraire, de film kreeg nauwelijks bezoekers in de zalen en het valt op dat de critici voor één keer hun mantel der liefde hebben bovengehaald, want op Adam Driver en het typische Gilliam-tintje na is The Man Who Killed Don Quixote een verwarrend boeltje. Een schim wellicht van wat had moeten worden...

Dat de prestaties van Kylo Ren (Adam Driver dus) meer de film dragen dan het genie van Gilliam zegt veel over de acteur, maar ook over de film want The Man Who Killed Don Quixote verslikt zich meer dan één keer in zijn doel. Verwarrend en meer dan over the top, maar iedereen die een beetje cinefiel ingesteld is doet net zoals die critici: de arme drommel heeft er dertig jaar bloed, zweten en tranen ingestoken en dus ben je mild.We zitten in Spanje (waar anders) en maken kennis met de verwaande Toby Grisoni (Adam Driver) die er een commercial aan het draaien is. Hij krijgt de opdracht van zijn producent (Stellan Skarsgård) om zich voor zijn opdracht te spiegelen aan het werk van anderen en krijgt een bootleg-dvd in de handen gestopt over het leven van Don Quixote. De filmmaker schiet in paniek, want het blijkt zijn studiefilm te zijn die hij in dezelfde streek opnam. Gauw blijkt dat die vrees gegrond is, want alle dorpsbewoners zien Grisoni als vijand nummer één die hun leven overhoop, om niet te zeggen om zeep heeft geholpen. Niet in het minst de dorpsgek (Don Quichot) die zich ingebeeld heeft dat hij ook in het dagelijkse leven de creatie van Cervantes is. Gilliam stuurt de kijker in een verhaal dat twee tijdperken doorkruist (vandaag en het Spanje van de 17e eeuw) en speelt voortdurend het spelletje who’s fooling who. Je hebt dan ook de twee uur kijktijd nodig om het allemaal te snappen (typisch Gilliam dus) en het verhaal maakt zo’n vreemde bokkesprongen dat een tweede visie eigenlijk aan te raden is, ten minste als je er de moed voor vindt want The Man Who Killed Don Quixote is niet wat je noemt een popcornvreter. Visueel is het ook niet de sterkste van Gilliam, maar het blijft wel een Gilliam!

BEELD EN GELUID
De films van Terry Gilliam blijven in de eerste plaats een visueel spektakel van een visueel genie. Dat wordt in The Man Who Killed Don Quixote nog eens extra in de verf gezet door de Felliniaanse decors en de pracht van de Spaanse landschappen. Je kan volop van deze troeven genieten op deze verzorgde blu-ray. Ook de geluidsband met een DTS HD MA 5.1-band doet zijn uiterste best.

EXTRA'S
Als er één film wat extra's had kunnen gebruiken dan was het deze wel, al was het maar om Terry Gilliam te laten uitleggen waarom het al die jaren duurde vooraleer hij The Man Who Killed Don Quixote kon uitbrengen. Helaas komt deze release er zonder ook maar één extra. 

CONCLUSIE
We zouden fameus liegen moesten we zeggen dat Terry Gilliam er zonder kleerscheuren uitkomt in The Man Who Killed Don Quixote want daarvoor is het allemaal net iets te verwarrend pompeus en soms zelfs een lege doos, maar het blijft wel het werk van een genie en dat blijf je merken!