FILM 
De laatste jaren komt Woody Allen alsmaar meer in de pers door minder fraaie verhalen. Zo wordt de 84-jarige acteur ervan verdacht om zijn adoptiedochter (Dylan Farrow) seksueel te hebben misbruikt. Hierdoor raakte de regisseur/acteur in diskrediet. Sommige acteurs en actrices gaven aan nooit meer met hem te willen werken sinds het schandaal en ook Netflix besloot om door de hetze zijn laatste film A Rainy Day In New York in de ijskast (of was het doodskist?) te stoppen waarop de Amerikaan reageerde met een schadevergoeding van 68 miljoen dollar. Voer genoeg dus voor de Dag Allemaal’s van deze wereld waardoor men jammer genoeg wel eens het filmgenie Allen durft te  vergeten. To Rome With Love, zijn 42e wordt wel beschouwd als één van zijn meest zwakke. Het is wel geen Annie Hall, Zelig of Manhattan (juist is juist), maar toch is het een meer dan aangename relatiekomedie. Zeg dat wij het gezegd hebben! Allen is voor velen één van de grootste filmmakers, en hoewel New York zijn gebruikelijk habitat is, werd er hem vaak gevraagd om een film op te nemen in het mooie Italië al was het maar om een ode te brengen aan Fellini. Het kwam er nooit van, tot op het moment dat producers over de brug kwamen met geld om een Europese trilogie te maken. Drie films op vier jaar tijd. De eerste uit 2008 was de meest succesvolle (Vicky Cristina Barcelona), in 2011 was er Midnight In Paris en een jaar later (ondanks de indrukwekkende cast) de flop To Rome With Love.

Het is Rome gezien door de ogen van Woody Allen en dus kom je eerder bij relatieproblemen uit dan bij het Colosseum, hoewel je genoeg mooie plaatjes ziet die niet zouden misstaan op een ansichtkaart. Maar als gezegd gaat het vooral over de liefde. Woody Allen kiest er niet één koppel uit, maar analyseert kriskras het wel en wee van een paar Amerikanen die door omstandigheden in Rome zijn aanbelandt. Soms geslaagd, dan weer irritant.

Jerry (Woody Allen) is samen met zijn vrouw Phyllis (Judy Davis) op weg naar de Eeuwige Stad omdat hun zoon Tim (David Pasquesi) in het huwelijksbootje wil stappen met een Italiaanse schone. Groot is de verbijstering van Jerry als hij merkt dat zijn aanstaande schoondochter de dochter is van de armtierige begravenisondernemer Michelangelo (Flavio Parenti). Het ijs raakt al gauw gebroken als blijkt dat de Italiaan over een gouden stem beschikt. Jerry die werkzaam is in de klassieke muziek, hoewel volledig uitgeblust, ziet toekomst in deze stem. Er is maar één probleem: de man kan alleen maar zingen als hij onder de douche staat. Volgens Allen een autobiografische link, want ook hij krijgt inspiratie als hij onder het water staat. Hallo, volgt u nog?

Alec Baldwin is degene die het meest op de zenuwen werkt. Alleen zoals Baldwin het kan speelt hij de rol van een Amerikaanse architect die terug naar Rome trekt omdat hij daar heeft gestudeerd. Hij botst er pardoes op Jack (Jesse Eisenberg), (jawel) een student die (zo gaat dat in films) een grote bewonderaar van de architect lijkt te zijn. Jack leeft op goede voet met zijn vriendin Sally (Greta Gerwig), maar daar komt Monica (Ellen Page) een stokje tussensteken. Niet zo moeilijk, want wie zou niet verliefd worden op Ellen Page. Een driehoeksrelatie die er geen is, en grondig verstoord wordt door Baldwin die Eisenberg de irritante raad geeft om la Page links te laten liggen. Tussen al deze tortelduifjes zie je ook nog Penelope Cruz als luxehoer rond dwarrelen (een rol die zo uit haar Almodóvar-films kon komen) en de onuitstaanbare Roberto Benigni die een Italiaanse nobody vertolkt die zonder dat hij het vraagt de paparazzi rond zich heen krijgt en een ster wordt. Gek eigenlijk hoe Woody Allen met dit soort eenvoudige liefdesverhaaltjes weg kan. Noem het Love Actually voor intellectuelen, of wat dan ook, feit is wel dat dit een cast is om u tegen te zeggen, zelfs al moeten ze rollen spelen die je niet eens aan het amateurtheatergezelschap van achter de hoek kwijt kan. Woody Allen treedt het minst op de voorgrond en speelt zijn vertrouwde typetje dat voor alles en nog wat een Freudiaanse uitleg klaar heeft. Te nemen of te laten dus. Als gezegd is To Rome With Love zeker niet de Allen-grand cru, maar zelfs een Allen van de Aldi is vaak nog beter dan het meesterwerk van anderen. 

BEELD EN GELUID
Wie zich wil bezighouden met het lezen van mooie woorden over hoe onze medewerkers zich ergerden aan de kwalitreit van dit label, moet maar eens de archieven van DVDInfo induiken. Echt slecht kan je de beeldkwaliteit van To Rome With Love niet noemen. In die zin dat het bekijkbaar is, maar iedere seconde mist scherpte en de achtergrondbeelden zijn vaak niet meer dan een wazig panorama. Het geluid is standaard, en we kunnen het label er niet van beschuldigen dat Woody Allen voor een tamelijk irritante soundtrack koos. 

EXTRA'S
Meestal moesten de Paradiso-releases door het leven gaan zonder extra's. Dat is ook zo als je Woody Allen heet. 

CONCLUSIE
To Rome With Love werd door critici met plezier door de plee gespoeld. Ten onrechte, ook al mis je hier net iets te vaak het penseel van de meester.