FILM 
Eén van de mooiste dingen aan film is de variatie ervan. Iedere dag iets anders op je bord doet de buik glimlachen, maar toch zijn er heel wat genres die aan populariteit hebben moeten inboeten. De beste voorbeelden hiervan zijn helaas de western en de musical. Als er al eens een goede film uit dit et genre in de bioscoop geraakt, dan heeft men het meteen over de grote revival om nadien te moeten vaststellen dat het maar een kortstondige heropstanding was. Een genre dat anno 2019 helemaal niet meer aan bod komt is de parodie, of de spoof. In de jaren 60 had je in Groot-Brittannië de immens populaire Carry On-reeksen, en in Hollywood was Mel Brooks de meester in het genre om nadien het roer over te dragen aan David & Jerry Zucker en Jim Abrahams, die veel brutaler te werk gingen dan de Joodse meester die Brooks was, maar wel de jaren 80 voor zich hadden. Het aantal spoofs met succes vormde in de jaren 80 een gigantisch lijstje. Een genre dat niet te veel geld kostte en dat nooit stuk kon gaan, ten minste dat dacht men toch. Door de vele Scary Movie-films of nog erger White Chicks haalden de verschrikkelijke Wayans-broers alle fun uit het genre waardoor nu niemand daar nog veel zin in heeft. Een gedateerd genre, zo moet je anno 2019 maar eens zonder je hoed op te vreten Hot Shots! Part  Deux volledig trachten uit te zitten. Maar er zijn ook klassiekers gemaakt die de tand des tijds wel hebben doorstaan. Airplane! of de heerlijke Naked Gun-films...

Films die volledig gedragen werden door wijlen Leslie Nielsen. Een acteur die komiek werd zonder dat zelf echt te willen. Zo zat hij in Forbidden Planet of de originele Poseidon Adventure (ook als brokkenpiloot), maar toen de Amerikaan op het einde van de jaren 70 in zak en as zat omdat niemand hem nog wilde, werd hij opgepikt door Zucker, Abrahams en Zucker die hem de hoofdrol aanboden in de rampenparodie Airplane! en hiermee was het fenomeen Leslie Nielsen geboren. De man moest niks doen, gewoon zijn gekke smoel laten zien en teren op het feit dat de onkunde van acteren de gimmick wordt. Nielsen is net als Will Ferrell altijd goed voor een massage op de lachspieren, hij hoeft er zelfs niets voor te doen, gewoon zichzelf zijn. Bijna twintig jaar lang speelde Nielsen in dit soort films waardoor hij de onverslagen spoofkoning werd, maar (zo gaat dat nu eenmaal in het leven) raakte de koe uitgemolken en op het einde waren zijn films straight to dvd-releases die zelfs aan een euro geen koper vonden. Maar wij gaan nog even terug naar The Naked Gun die in 1988 uitkwam en naast goede kritieken, ook nog eens een fenomenale hit werd met twee sequels als gevolg: The Naked Gun 2½: The Smell Of Fear uit 1991 en drie jaar later Naked Gun 33⅓: The Final Insult.

De volledige titel luidt The Naked Gun: From The Files Of Police Squad! en dat komt omdat de film gebaseerd is op de televisieserie Police Squad die door hetzelfde trio is gemaakt, maar na zes (!) afleveringen door ABC werd afgevoerd. Twee episodes zijn trouwens door Joe Dante geregisseerd. Zelf hebben we de reeks niet gezien, maar volgens onze man Werner die eerder de trilogie besprak zijn heel wat grollen uit de eerste film gepikt (of zeg maar beter geleend) uit de tv-reeks.

Frank Drebin (Leslie Nielsen) is de luitenant van de Police Squad. De man is net terug van een reis uit Beirut en kon er voor zorgen dat een plannetje van de aartsvijanden van de VS om het land een lesje te leren niet doorgaat. Eens hij terug is in zijn vertrouwde plek in Los Angeles krijgt hij te horen dat zijn collega Nordberg (O.J. Simpson) vreselijk is toegetakeld nadat die in de haven een drugoperatie onder leiding van de vreselijke Vincent Ludwig (Ricardo Montalban) wilde tegenhouden. Samen met zijn baas Ed Hocken (George Kennedy) besluit Drebin om achter de moordenaar te gaan. Tijdens deze zoektocht ontdekt Drebin dat diezelfde Ludwig de Britse koningin die op bezoek is in Los Angeles, wil vermoorden.

Neen, voor het verhaal hoeft u het niet te doen, maar er is ook geen mens die deze film wil zien voor het verhaal. Wel krijg je seconde na seconde dolkomische scènes in de strot geduwd die er wel over zijn (what’s in a name), maar wel ontzettend goed werken. Het is niet alleen Nielsen die schittert, maar ook George Kennedy die heel zijn leven lang debiele rollen kreeg en ook zo potsierlijk slecht acteert dat het een kunst op zich wordt. De verrassing van de film is zonder meer Priscilla Presley die niet alleen ongelooflijk hot is, maar meer charisma in haar lijf heeft zitten dan de King ooit kon vermoeden. We gaan ervan uit dat de oudere generatie deze klassieker zo wat uit het hoofd kent, maar voor wie te jong is om hem te hebben gezien: beslist doen.

BEELD EN GELUID
Wij hebben de Britse versie (zonder Nederlandse ondertitels) voor onze neus en dat is er eentje die je overal goedkoop kan vinden. Een zeer geslaagde transfer met mooie kleuren, niks van storingen (niet dat we dit hadden verwacht) en een prima geluid. 

EXTRA'S
Wie vloekte dat er op de Benelux-versie geen extra's stonden, mag dat nog eens doen bij de Britse release want op een armtierige trailer en een commentaarband met David Zucker, Robert Weiss en Peter Tilden na, valt hier niets te rapen.

CONCLUSIE
We kunnen het best begrijpen dat je na al die rotfilms een overdaad hebt aan spoofs, maar The Naked Gun is en blijft een klassieker die iedereen moet (her)zien, en dit wegens onweerstaanbaar grappig.