FILM 
"Thank you to the Coens for being crazy enough to think I could do that and put one of the most horrible hair cuts in history on my head." mompelde Javier Bardem toen hij in 2008 een Oscar kreeg voor Beste Mannelijke Bijrol in No Country For Old Men. De Spaanse acteur die hiermee onmiddellijk een Hollywoodcarrière mee op zak had speelt inderdaad één van de meeste beklijvende psychopaten uit de filmgeschiedenis en deze neo-western behoort samen met Miller’s Crossing en Fargo tot het sterkste wat de Coen-broertjes op misdaadvlak uit hun mouw hebben geschud. Een klassieker die meermaals de lijstjes halen die de naam van lijstje waard zijn.

Dat de film zo’n fantastische ervaring werd is volgens hoofdrolspeler Tommy Lee Jones niet geheel toevallig, want het boek van Cormac McCarthy dat drie jaar eerder verscheen smeekte simpelweg om een verfilming. Zowat ieder boek van McCarthy eindigt op een filmrol, zo was er in 2000 reeds All The Pretty Horses van Billy Bob Thornton of iets later het apocalyptische drama The Road met Viggo Mortensen. Maar de Amerikaanse auteur schreef zelf ook scenario’s zoals The Counselor voor Ridley Scott.

Perfect geschikt voor een film, maar dan eentje die ver van de Hollywood-droom staat want het beeld dat we hier krijgen toont een allesbehalve fraaie kant van Amerika. Zoals in vele Coen-films volgen we hier ook een gelukszoeker die uiteindelijk zijn eigen leven en dat van anderen te grabbel gooit. Centraal staat Llewelyn Moss (Josh Brolin). Een grijze muis die denkt het betere leven te hebben gevonden wanneer hij op een plaats belandt waar net een drugdeal faliekant is afgelopen. Tussen de met kogels doorboorde lichamen ontdekt Llewelyn een koffer met geld. Wat niet weet, zal ook wel niet deren, denkt de man en hij is er van overtuigd dat hij samen met zijn vrouw Carla (Kelly Macdonald) komaf kan maken met zijn leven in een trailer. Gelukkig voor de filmliefhebber zit er ook ene Anton Chigurh (Javier Bardem) in het verhaal. Een losgeslagen zot die zijn slachtoffers laat kiezen tussen kop of munt en een apparaat met zich meesleept waar men slachtvee een kopje kleiner mee maakt. Het duurt niet lang vooraleer Chigurh Llewelyn op de hielen zit want tussen het druggeld zit een zendertje verborgen.Sheriff Ed Tom Bell (Tommy Lee Jones) die liever op pensioen zou zijn beseft vanaf het begin dat Llewelyn een ticket voor de dood heeft gekocht

De titel windt er geen doekjes om, de woestijnen van Texas zijn niet geschikt voor doetjes. Bijna zou je denken dat een mensenleven er niets waard is. En toch, hoe nihilistisch het beeld ook is in deze film, toch wordt dit geen gratuit geweld. Aan bloed is er weliswaar geen tekort, maar de geweldscenes zijn één voor één met stijl gemaakt, en vooral onvergetelijk de filmwereld ingeschoten. De broertjes Coen deinzen er niet voor terug om expliciet geweld of choquerende beelden te gebruiken (het beeld waarbij Bardem zelf een kogel uit zijn been haalt, vergeet je nooit meer), maar het wordt steeds met stijl gebracht en het gaat hem vooral om de intense spanning tussen de protagonisten waarvan je weet dat ze elkaars op fatale wijze elkaars pad zullen doorkruisen. Opmerkelijk bij deze film is dat de Coen-broertjes voor deze neo-western geen beroep deden op de acteurs waarmee ze steeds werkten, maar nieuwe horizonten opzochten. Het gerucht gaat bijv. dat Josh Brolin niet meteen de eerste optie was voor het regisseursduo, maar wel Heath Ledger. Blijkbaar hebben ze het zich achteraf niet beklaagd, want de ster die doorbrak met Planet Terror van Quinten Tarantino zou door de broers drie jaar later opnieuw gevraagd worden voor hun remake van True Grit. Tommy Lee Jones doet het prima als ingetogen wetsdienaar die rustig zijn dagen aftelt en beseft dat er niets te redden valt, en ook Kelly MaCDonald weet als braaf huismoedertje die het allemaal niet snapt goed te overtuigen. Maar wie weet zijn de echte sterren van deze film opnieuw de Coen-broers die ook voor deze film een beroep konden doen op hun vaste cinematograaf Roger Deakins die na zo vele jaren eindelijk met de Blade Runner-remake van Villeneuve zijn eerste Oscar kreeg. 

BEELD EN GELUID

CONCLUSIE
Hoewel Coen-films van een ander en hoger niveau dan de meeste Hollywood-producten weten ze als geen ander de gulden middenweg te vinden. No Country For Old Men is dan ook een film voor alle doelgroepen en eentje voor de lijstjes…