Dr. Samantha Rand (Amber Benson), is een gerenommeerd hoogleraar in de antropologie wiens leven op de kop gezet wordt door de verdwijning van haar leerling en assistent Sanjay Ramdas (Rahul Parikh). Drie jaar later krijgt Rand een vreemd soort boek met daarbij een in bloed geschreven nota waarop "Follow me" staat. Rand heeft meteen door dat dit iets te maken heeft met de verdwijning van Sanjay, maar ze weet niet hoe ze de vreemde tekens die in het boek staan moet interpreteren. Via een reeks van bizarre dromen komt de antropologiste bij een psychiater (Kevin Chamberlin) terecht die haar in contact brengt met één van zijn patiënten (Mat Devine). De man reageert op niets tot Rand hem de vreemde symbolen toont. Alle wegen leiden naar een vreemd museum...




Een premisse die, we geven het toe, nogal verwarrend klinkt en zo komt ook de film over die zich afwisselend in droom en realiteit afspeelt. Logica dien je dan ook niet te zoeken in het filmdebuut van regisseur Gene Blalock die hiervoor meewerkte aan talloze televisieseries waaronder de Horror Haiku-serie. Het was trouwens hetzelfde schrijversteam (Jhan Harp en Rob Stith) dat achter het script van The Nightmare Gallery zat. Het is duidelijk dat de producers duidelijk mikken op de bekendheid van Amber Benson die de meeste horrorfans zich nog wel zullen herinneren als Tara uit Buffy, The Vampire Slayer.




The Nightmare Gallery is een goedkope productie, en het is overduidelijk dat het voor de makers belangrijker was zich te amuseren dan een film af te leveren die iemand zich nadien nog zou herinneren. Dertien in een dozijn dus, en met een magere plot die uitmondt in complete onzin, maar dat zijn we bij mythologische horrorfilms ondertussen al wat gewend. Vaak vraag je je als kijker af waar dit verhaal nu precies over gaat, en de kijker wordt overrompeld met allerlei begrippen en namen, maar helaas vindt de regisseur het niet nodig om van de stukjes een volledige puzzel te maken. Er wordt wel volop gedood, alleen is het nooit duidelijk waarom. De regie is bovendien volslagen inspiratieloos en lijkt het eindresultaat niet meer dan op een langgerekte aflevering van Buffy The Vampire Slayer (here, we go again!) dat wat flirt met The Da Vinci Code. De acteurs doen wel hun best, maar het blijft allemaal veel te oppervlakkig en vooral onnodig ingewikkeld. Horrorfans die gek zijn op de '90's (want het is duidelijk dat dit de periode is waar de inspiratie uit komt) zullen The Nightmare Gallery misschien nog wel te weten appreciëren, maar wij hadden enorm veel moeite om 90 minuten bij de les te blijven.




BEELD EN GELUID
Deze horrorfilm is uitgebracht bij Source 1 Media en is alleen maar beschikbaar op dvd. Het gaat om een standaard-uitgave die qua beeldkwaliteit net met de haken over de sloot geraakt. Er is een gevarieerd kleurenpalet, maar de kleuren hebben allemaal een geelachtig tintje waardoor het allemaal wat goedkoop lijkt. Van filmgrain is er weinig sprake, ook niet in de duistere scenes. De geluidsband is heel wat minder, want er zitten geen lagen in het geluid waardoor alles schel en monotoon overkomt.

EXTRA'S