FILM 
Voor heel wat mensen, waaronder ik mezelf met trots toe reken, zijn de Cannon-films één van de hoogtepunten van de jaren '80-cinema. Niet dat het om cinefiele meesterwerken gaat, want zelden had je zo’n lopende band-gevoel als bij de producties van Golan en Globus, maar deze films die zowel de cinema’s als de videotheken veroverden hadden iets speciaals. In principe heeft het weinig met de liefde voor de cinema te maken, want Golan en Globus waren gewoon twee gewiekste zakenmannen die precies wisten waar het '80's-publiek zat op te wachten en daar gretig op inspeelden, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de smaakpolitie. Zo is het een algemeen bekend feit dat ze vaak hun filmposters maakten nog voor er ook maar één shot was opgenomen. Een ander bekend feit is dat ze vergeten gloriën optrommelden. Voorbeelden genoeg. Zo mocht Bo Derek vijf jaar na Ten nog eens in haar blootje paraderen (en dan nog wel op een paard) in Bolero of werd de wraakmachine van Charles Bronson uit Death Wish opnieuw gelanceerd. Maar men had ook oog op genrefilms die het goed deed en met The Naked Cage had men duidelijk gemikt op de vrouwengevangenisfilm.

Het concept van de vrouwengevangenisfilm is in feite zo oud als Hollywood zelf. Reeds vanaf de jaren '30 doken met titels als Ladies They Talk About en Girls On Probation de eerste varianten op, maar die waren uiteraard braaf en er was bijvoorbeeld nog geen lesbische gevangenisdirectrice in zicht, en de films hadden meer weg van echte drama’s. Het was pas in de jaren '50, en dan natuurlijk met de boom van de B-film, dat men er plezier in schepte om films te maken over meelijwekkende vrouwen die gedoemd waren om de rest van hun leven achter de tralies te zitten. Films als Caged of Women's Prison hadden titels die boekdelen spraken. Maar de vrouwengevangenisfilm zoals we die doorgaans kennen werd geïntroduceerd door filmmaker/charlatan Jesús Franco (maker van 173 films!), en dat in 1969 met 99 Women. In dat zelfde jaar (het was een année erotique voor iets) verscheen ook Love Camp 7 wat de allereerste nazi-exploitationfilm was. Maar dat is zoals Jan Verheyen ons vorig jaar leerde een compleet ander hoofdstuk.

Een van de "hoogtepunten" was Chained Heat uit 1983 met Linda Blair die na The Exorcist gedoemd was voor het spelen van rolletjes in pulpfilms. Een succes was die Chained Heat in ieder geval wel, maar wel één met een zeer zwarte bladzijde, want Linda Blair werd verplicht om een topless scene te spelen, ook al wilde ze dat niet. Deed ze dat niet dan mocht ze volgens één van de producers een kruisje maken over haar filmcarrière. Het deed in ieder geval wel de kassa’s rinkelen en dus vroegen de mannen van Cannon aan regisseur Paul Nicholas drie jaar later of hij de truc nog eens wilde overdoen. Wat je één keer doet, lukt je ook wel een tweede keer.  Dat werd dus The Naked Cage, een film die eigenlijk eens we in de gevangenis aanbeland zijn (en dat is toch al na zo’n tien minuten) niet meer dan een copy-paste is van Chained Heat. Alle clichés zijn aanwezig. Uiteraard is die lesbische directrice er, maar ook de mannelijke gevangenisbewaker (in zo’n film is er altijd genoeg aan één) die de vrouwtjes zonder aan te kloppen ’s nachts geregeld een bezoekje brengt of het typische manwijf dat het bij de andere celmaten voor het zeggen heeft. Kijk, zelfs wij weten hoe zo’n script eruit moet zien!

Deze films mochten natuurlijk niet al te veel kosten. Acteurs en actrices waar je nog nooit van gehoord hebt, is natuurlijk een optie als geen ander. In de hoofdrol zien we Shari Shattuck  die de rol speelt van Michelle en die ten onrechte als onschuldig wicht in de brute gevangenis terecht komt. De knappe babe du jour liet zich voor het eerst zien in een aflevering van Knight Rider en Mike Hammer en kreeg meteen een hoofdrol voor deze film. Knappe looks doen soms veel. Nadien bleef ze nog lang actief in de film- en televisiewereld. Weliswaar altijd op de zijlijn, maar toch met rolletjes in soaps als Dallas, Falcon Crest en The Bold And The Beautiful waardoor haar spaarvarken wel geen honger zal geleden hebben. Met haar tegenspeelster Christina Whitaker ging het iets minder goed. Ze kwam nadien in het fantasy-vehikel Stormquest terecht, maar moest zich daarna tevreden stellen met een rolletje in Assault Of The Killer Bimbos, of nog erger uncredited in de komedie Teen Witch. En de regisseur? Wel die maakte met die andere bimbo Barbara Carrera (Bond-girl en de madam van Ringo Starr) nog Night Of The Archer. Iets wat in de verte op Robin Hood of zo lijkt.

BEELD EN GELUID
Niemand die ooit deze film in de '80's zag en destijds zat te vloeken en te prutsen met de tracking-knop om zo weinig mogelijk strepen en op en neer gaande bewegingen  te zien had nooit gedacht dat hij een paar decennia later deze film in bijna perfecte omstandigheden zou kunnen zien. Het lijkt inderdaad bij momenten op pure science fiction. Een volledig gerestaureerde versie, en dat voor een titel die nauwelijks bekend is. Laat maar komen, Grietje. Of nog beter, Scream Factory (Shout!Factory) want zij zijn de leveranciers van dienst. Wel dien je er een Blu-rayspeler voor te hebben die ook regio-A titels afspeelt. Een tip trouwens voor liefhebbers van cultfilms, want wat je in de VS vlot in dit segment is fenomenaal. Wie houdt van flashy '80's-kleuren komt hier ruimschoots aan zijn trekken, en dat gaat van de felrode Corvette, de laarsjes tot de roze mascara. Af en toe duikt er wel wat filmgrain op, maar daar vallen alleen azijnpissers over.  Van de DTS-HD MA Mono-geluidsband hoef je niet veel spectaculairs te verwachten. Verzorgd, maar zonder lagen en dat stoort het meest bij de (saaie) bluesrocknummers die bij deze film horen. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
The Naked Cage is geen grootse cinema, en zal voor sommigen sowieso slechte cinema tout court zijn. Maar liefhebbers van slechte vrouwengevangenissenfilms met alle denkbare clichés (ze bestaan!) die bovendien gecharmeerd zijn door de Cannon-routine kunnen deze Amerikaanse release zonder veel nadenken in het winkelmandje gooien.