FILM
Superhelden werkten in de jaren '80 aan de kassa tot voor Tim Burtons Batman en Superman niet al te goed. Voorbeelden genoeg, en waarschijnlijk is dat van Masters Of The Universe wel het meest frappante. De film was één van de redenen waarom de Cannon-groep ten onder ging, en bij overmaat tot ramp werd ook Over The Top in hetzelfde jaar uitgebracht. Een actiekomedie die financieel compleet de mist inging en waarbij Golan en Globus een flinke duit moesten betalen aan hoofdrolspeler Sylvester Stallone. In de hoofden van de Cannon-bazen waren de dromen voor Masters Of The Universe evenwel groots, want volgens de twee moest de film zowaar de Star Wars van de jaren '80 worden. Het aantal knipogen naar de George Lucas-franchise is dan ook niet te schatten. Neem simpelweg de bewegingen van de boosaardige Skeletor die zonder enige schaamte gepikt zijn van Darth Vader, om maar niet de woorden "Darth Vader van de Aldi" te gaan gebruiken.

Er zijn vele redenen waarom de film geen succes werd, maar de belangrijkste was toch dat in 1987 zowel het speelgoed als de Marvel-strips van Jack Kirby ver boven hun commerciële hoogtepunt heen waren. Een ander belangrijk punt is dat de film er bij momenten belachelijk goedkoop uitziet, maar het is nu eenmaal een geweten feit dat het bij Cannon allemaal niet te veel mocht kosten. De regisseur Gary Goddard die heel wat fans op zijn nek kreeg omdat hij veel te weinig de Marvelstrips volgde, verdedigde zich steeds door te zeggen dat hij noch het budget noch de technologie had om dat te kunnen en moest de film nu met CGI-technologie gedraaid worden dat die er compleet anders zou uitzien.

Het script werd bedacht door David Odell die eerder al Supergirl en The Dark Crystal uit zijn pen had getoverd. Mattel was er vanaf het begin al niet mee opgezet dat in de film He-Man (Dolph Lundgren) en andere helden zo maar mensen gingen vermoorden terwijl ze dat in de tekenfilmreeks nooit deden, maar het was nu eenmaal een Cannon-film en volgens Goddard zou de film zonder doden nooit hebben gewerkt. Voor de hoofdrol had men dus Dolph Lundgren uit Rocky IV opgevist, en hoewel de man eruit ziet als een gespierde blonde Adonis kan je niet echt zeggen dat hij kan acteren en dat zag wellicht het cinemapubliek destijds ook, en ook de regisseur.

De film begint op de planeet Eternia waar het leger van Skeletor (Frank Langella) Castle Grayskull in beslag neemt en de Sorceress (dat is een soort van vrouwelijk orakel en vertolkt wordt door Christina Pickles) gevangen neemt. He-Man die de aartsvijand is van Skeletor, heeft net Gwildor gevonden. Het vreemde wezen dat zijn neus via zijn oren kuist heeft de Cosmic Key uitgevonden, wat een portaal is dat je via muzieknoten naar een ander universum kan brengen. Een ideaal instrument dus voor He-Man om zo naar Eternia te kunnen gaan, maar ook Skeletor heeft interesse in het rare ding want daarmee kan hij de macht over het hele universum krijgen. Samen met Gwildor, soldaat Man-At-Arms (John Cypher) en diens dochter Teela (Chelsea Field) trekt He-Man naar Castle Grayskull maar mede door de machtige Evil-Lyn (Meg Foster) loopt het daar behoorlijk uit de hand. De enige oplossing om aan Skeletor te ontkomen is de Cosmic Key gebruiken en zich naar de aarde te laten transformeren waar het gevecht verder wordt uitgevochten.

De film lijkt bij momenten een overhaast zooitje, en dat was het in werkelijkheid ook wel. Cannon, dat de financiële kater zag aankomen, begon allerlei dure scènes waaronder het eindgevecht te schrappen, en het was maar op het einde dat men dit weer in het verhaal zou opnemen, maar het moest allemaal in een recordtempo gebeuren en met weinig of geen geld, en je merkt dat ook. En dan zat men ook nog met Dolph Lundgren opgescheept. Het was niet alleen van acteren dat hij geen kaas had gegeten, ook zijn Engels was er één met een dik Zweeds accent. Gary Goddard was van plan om alle sketches van Lundgren door een andere acteur te laten nasynchroniseren, maar volgens het contract had Lundgren drie kansen om alles netjes uit te spreken en men zat zo achterop met het productieschema dat men uiteindelijk toch de stem van Lundgren behield. Dolph Lundgren zei in een Frans tijdschrift dat de film voor hem een echte nachtmerrie was en dat hij tijdens de opnames al aan de producers liet weten dat hij geen interesse had in een sequel.

Die plannen voor een vervolg bestonden, en met zelfs verschillende scenario’s. Regisseur Albert Pyun stelde Menahem Golan en Yoram Globus voor om er Spiderman te gaan bijhalen. Er werden sets en kostuums ontworpen voor meer dan 4 miljoen dollar, maar de opnames zouden uiteindelijk nooit gebeuren en voor de rol van He-Man had men ene Laird Hamilton in gedachten, een surfer die nog nooit geacteerd had maar een paar jaar later wel op de surfplank in de Bond-film Die Another Day zou zitten, ook al was het uncredited. Een andere optie voor de sequel was het geschreven script Masters Of The Universe 2: Cyborg. Uiteindelijk werd Masters Of The Universe zo’n fiasco dat men dit scenario ombouwde tot Cyborg, want in 1989 een film met Jean-Claude Van Damme zou worden.

Na deze gigantische mislukking verliet Gary Goddard de filmwereld en ging hij zich bezig houden met de producties van Broadway-shows zoals Hair of Jesus Christ Superstar. Twee jaar geleden moest hij ook daar het veld verlaten omdat hij genoemd werd in de aanrandingszaak waar ook Bryan Singer bij betrokken was.

Masters Of The Universe is dan wel van begin tot einde een gigantische mislukking, maar toch is het een film die je moet zien, ook al is het bij momenten werkelijk tenenkrommende rommel. Zo slecht dat hij bij momenten grappig is, en sowieso hebben Cannon-films toch altijd iets speciaals.

BEELD EN GELUID
Deze Cannon-titel verscheen jaren geleden op Blu-ray via MGM . Een snelle blik op de gebruikelijke webshops maakt duidelijk dat deze release nog vlotjes te krijgen is. Het gaat om een verzorgde release, eentje die zelfs zo verzorgd is dat het opvalt op wat voor een goedkope manier deze film wel werd gemaakt, want alles lijkt van karton gemaakt te zijn. Zeer felle bonte kleuren ook, die wat doen denken aan het kleurrijke Flash Gordon. Er is heel wat filmgrain te bespeuren, maar echt storend werkt dat niet. De geluidsband is een simpele DTS-HD MA 2.0 en vooral tijdens de ontelbare vuurgevechten kan het geluid gerust wat extra power gebruiken die nu wat afwezig is. De film heeft alleen maar Nederlandse ondertitels die je af of aan kan zetten.

EXTRA'S
Hoewel er zeer veel over deze film kan verteld worden (kijk naar onze review!), gaat het hier jammer genoeg om een standaard disk zonder enige extra.

CONCLUSIE
Masters Of The Universe is om vele redenen een cultfilm pur sang. Voor velen wellicht omdat hij zo slecht is, ook al was het de bedoeling om met deze franchise het succes van Star Wars achterna te gaan. Een echte aanrader voor '80's-fans van Cannon-pulp, maar wie een cinefiel pareltje verwacht, kan zich de 100 minuten kijktijd besparen.