FILM 
"You've should fucking kill me! You don't know nothing. It's fun to kill people. You, of all people should try sometime." (Aaron Taylor-Johnson als Ray Marcus)

Het concept van een verhaal in een verhaal tot een goed einde brengen is niet iedereen gegeven. Mislukkingen genoeg, en vaak is dat te wijten aan teveel hooi op de vork nemen. Maar Tom Ford, de modedesigner die in 2009 met A Single Man een meer dan knap debuut op de wereld losliet, weet in Nocturnal Animals zeer goed wat hij doet. Vooral het DOP-werk van Seamus McGarvey voegt daar veel aan toe. In feite is de kern van de twee verhalen krak hetzelfde: de grote liefde die door omstandigheden verloren gaat. Alhoewel dat in het ene verhaal al wat tragischer is dan in het andere, maar het eindresultaat blijft gelijk: het verlies.

De opening credits zijn er meteen die de tongen losmaken. Moddervette vrouwen die poedelnaakt en ongegeneerd hun blote lijf tonen. Het enige wat ze in hun handen hebben is een Amerikaanse vlag. Het zijn beelden waar je verschillende interpretaties aan kan geven en ze zijn het bedenksel van de kunstgalerie-eigenares Susan Morrow (Amy Adams). Zelf is ze dolgelukkig met haar expositie, maar haar man Hutton Morrow (een zoals altijd hyperdroge Armie Hammer) heeft er niet de minste belangstelling voor en hij komt zelfs niet opdagen op de openingsavond. Op een dag krijgt ze een pakje toegestuurd. Het lijkt het manuscript te zijn voor een boek (en dat de titel Nocturnal Animals draagt) en geschreven is door haar ex-man Edward Sheffield (Jake Gyllenhaal). Edward was in haar jonge jaren haar grote liefde, maar de glamour van Los Angeles trok haar net iets meer aan dan zijn charmes en dus zocht ze haar geluk bij de ijskoude zakenman die Hutton is.

Nieuwsgierig als ze is begint Susan het boek te lezen. Tony Hastings (een dubbelrol van Jake Gyllenhaal) is een familieman die tijdens een roadtrip door West-Texas met zijn gezin op drie lokale herrieschoppers botst. De confrontatie wordt met de seconde harder en het eindigt in een brutale moord en verkrachting van zijn vrouw en dochter. Tony is alles kwijt, en sheriff Roberto "Bobby" Andes (Michael Shannon) die aan terminale longkaker lijdt, spoort Tony aan om wraak te zoeken.

Als we dan toch kritiek moeten uiten, dan is het toch wel dat het verhaal uit het boek veel sterker en intrigerender is dan het verhaal in de echte wereld. Dat komt niet alleen door de desolate Texas-setting die je doet denken aan U-Turn of Red Rock West, maar ook dankzij de ronduit briljante Michael Shannon die er een Oscarnominatie voor Beste Mannelijke Bijrol aan overhield, maar ook Aaron Taylor-Johnson (die één van de drie verkrachters vertolkt) en er op zijn beurt een BAFTA voor Beste Mannelijke Bijrol voor ontving. Een verhaal dat vrij brutaal is en met een bijna onhoudbare dreiging wordt verteld, en in schril contrast staat met de mondaine wereld waarin Susan woont, want daar is alles kil en zonder gevoelens. Naast deze twee werelden zien we ook nog een paar flashbacks hoe de twee elkaar hebben leren kennen.

Drie verschillende verhaalstructuren dus, en hoewel ongelijkmatig qua kwaliteit, vloeit alles toch mooi samen. De vraag is alleen of dat nu echt moest, want had Tom Ford zich louter en alleen op het verhaal uit de roman geconcentreerd, had hij zonder twijfel één van de beste creepy misdaadfilms in jaren op zijn actief staan. Misschien is dat wel de reden waarom George Clooney zich op het laatste nippertje als producer uit het project trok, maar dat Nocturnal Animals een stevige thriller blijft, staat als een paal boven water.

BEELD EN GELUID
Deze film werd uitgebracht op Universal. Van een modedesigner verwacht je fantastische kleuren en die krijg je hier in overmaat. Ford kon fantastisch spelen met contrasten, want in de ene wereld goochelt hij met alles wat glamour is terwijl in het fictieve verhaal alles donker en grauw is. Van enige foutjes is zoals verwacht geen sprake. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 met soms sterke geluidseffecten en een opmerkelijke score van Abel Korzeniowski. Aan hem werd gevraagd om een soundtrack te schrijven waarin je duidelijk de invloeden van Philip Glass en Bernard Herrmann kon horen.

EXTRA'S
Op de Amerikaanse release vind je drie korte filmpjes maar bij ons was men zo verstandig om die te bundelen in een 11 minuten durende Making Of. Eerst vertellen de hoofdpersonages kort iets over hun rol. Er is ook een paar minuten aandachten aan de aparte look van de film en om in schoonheid af te sluiten mag iedereen na afloop nog eens herhalen wat voor een genie die Tom Ford toch is.

CONCLUSIE
Nocturnal Animals is een aparte film die een verhaal in een verhaal vertelt, waarin telkens de verloren liefde centraal staat. Het fictieve verhaal dat over het fictieve boek gaat is veruit het beste en dat komt vooral door de ijzersterke personages die er een brutaal en mysterieus Lynch-sfeertje aan geven.