FILM
Deze film is niet de binnenkort te verschijnen gelijknamige  film met Jude Law en Carrie Coon, wel is dit een Italiaanse film die als oorspronkelijke titel Il Nido draagt, maar (wellicht om het beter te kunnen onthouden) heeft men er maar The Nest van gemaakt. Een film die in 2019 wat furore maakte op het Filmfestival van Locarno en daar ook zijn première beleefde, maar daarmee is de kous af want voor de rest gaat het om een compleet obscure titel. Nu dus opgerakeld door Paradiso, en laat ons daar maar tevreden over wezen, want hoewel verre van perfect, is dit beslist een titel die wat aandacht verdient.




We nemen een kijkje bij een vreemde familie, en daar kan de 11-jarige Samuel (schitterend vertolkt door Justin Alexander Korovkin) van meespreken. De jongen zit door een verlammingsziekte aan een rolstoel gekluisterd, maar dat komt zijn moeder Elena (Francesca Cavallin) meer dan perfect uit. Wat er met Samuels vader precies gebeurd is, weten we niet, feit is dat zijn lichaam onder een houten kruis ligt te rotten en dat zijn moeder de plak zwaait. En die gaat daar heel ver in. De jongen wordt op een onmenselijke wijze conservatief opgevoed en bij het minste krijgt hij een pak slaag of moet hij zonder toetje naar de slaapkamer. De moeder zorgt ervoor dat de jongen nooit naar buiten kan, wat met een rolstoelpatiënt niet zo moeilijk is, en ze laat hem geloven dat er buiten het landhuis waarin ze met een paar familieleden en diensters woont niets te beleven valt. De mensen van de buitenwereld zijn slecht en dus moet je ze ten allen tijden zien te vermijden. De jongen laat alles begaan want hij heeft er toch geen weet van wat andere mensen uitspoken. De arme drommel weet zelfs niet dat er zoiets bestaat als popmuziek. Alles verandert als de vijftienjarige Denise (Ginevra Francesconi) op het landgoed arriveert en de jongen vertelt dat zijn hele leven gebaseerd is op een leugen.

Een film waar veel over te zeggen valt, zowel goede als slechte dingen. Laten we maar bij het positieve beginnen en dat is de originaliteit ervan onderstrepen. Je weet wel niet waar precies Roberto De Feo met zijn debuut naar toe wil, zeker op het einde, maar het zijn wel één voor één intrigerende personages die bovendien zeer goed vertolkt worden. De bekendste van de cast (ten minste voor de Italianen toch) is Maurizio Lombardi (bekend van The Young Pope) die als de inwonende dokter maar al te graag experimenteert met de lichamen van zijn patiënten. De sinistere glimlach van de man zegt meer dan genoeg over de slaagkansen die men heeft om zonder blijvende kleerscheuren zijn kabinet te verlaten. Op het einde toe heb je wel het gevoel dat De Feo in overdrive gaat en meermaals de pedalen verliest, maar op een paar schoonheidsfoutjes na blijf je toch geboeid staren naar deze morbide familie.




Het enige wat deze film nekt is dat je niet goed weet welke richting het uitgaat en waardoor je ook geen benul hebt van wie het doelpubliek is. Het is duidelijk dat de maker iets wilde maken dat in de lijn ligt van El Orfanato van Juan Antonio Bayona, maar het verhaal hangt met net iets te veel haken en ogen aan elkaar om een verpletterende indruk te maken. Dat het horrorpubliek in het vizier ligt is overduidelijk, maar er is niet alleen een gebrek aan echte spanning (het blijft bij het scheppen van een vreemde sfeer), ook bezit de film geen gore of zijn de jump scares met groot gemak op één hand te tellen. Bij momenten komt het zelfs wat hautain over waardoor het lijkt alsof De Feo eerder op het arthousepubliek mikt, maar of zij zullen zwichten voor deze Italiaanse film is maar de vraag.

BEELD EN GELUID
Allereerst willen we toch nog eens aanstippen dat we het bij DVDInfo ten volste waarderen dat er in ons land nog maatschappijen zijn die de moed (of de liefde) vinden om op een fysieke drager films uit te brengen waar het publiek nauwelijks weet van heeft. Alleen en dat is dan weer het andere (en nog scherpere) kant van het mes is het feit dat het koperspubliek een nichepubliek is geworden die hoge eisen stelt. Terecht, want de prijzen van de dvd’s en Blu-ray’s zijn er de laatste maanden niet meteen goedkoper op geworden. Om via een ommetje bij deze release te komen kunnen we zeggen dat de beeldkwaliteit aanvaardbaar is (waarmee we dus bedoelen dat het te bekijken is), maar de vraag is alleen maar of dat anno 2021 nog wel voldoende is. De kleuren hebben een onnatuurlijke, bijna pastelachtige tint. Dat is uiteraard de keuze van de cineast, maar de detailvoering scoort vaak onder het gemiddelde waardoor je bijna voor je televisietoestel moet gaan zitten om te zien wat er gebeurt. Het ligt zeker niet aan de kwaliteit van onze brillenglazen, want in de donkere scènes gaat het gewoon van kwaad naar erger. Nog eens, een score van 6 op 10 is niet slecht, maar veel te weinig om het alsmaar kleiner wordende kooppubliek over de streep te kunnen trekken. De geluidsband is een onderhoudende Italiaanse DTS 5.1 met weinig effecten (zoals gezegd heeft de film weinig of geen jump scares) en naast dialogen is er veel klassieke muziek , alsook een piano-uitvoering van Where Is My Mind? van de Pixies dat na een tijdje serieus op de zenuwen begint te werken.




EXTRA'S
Zonder in herhaling te vallen, kunnen we zeggen dat datzelfde nichepubliek een fysieke release in huis haalt voor het totale plaatje, zeg maar de meerwaarde tegenover de streamingdiensten en dat is meer dan een kaft en een schijfje om in de kast te zetten. Fans hebben ook graag extra's en dus zijn de distributiemaatschappijen het quasi verplicht om aan de kopers wat extra's aan te bieden. Dit maar om te zeggen dat je op deze release niks vindt aan bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Hoewel we zelf een broertje dood hebben aan hokjes, is het probleem bij deze Italiaanse film dat je niet weet wie men hier probeert te bereiken. Sowieso het horrorpubliek, maar daarvoor ontbreekt de gore of enige vorm van jump scares, maar het voelt ook aan als een net iets te geforceerde arthouse-poging. Il Nido is zeker geen afknapper, de vraag is alleen wie hem uiteindelijk zal zien, laat staan kopen.