FILM
In tijden van Black Lives Matter en andere noodzakelijke slogans is Judas And The Black Messiah zonder twijfel een prangend verhaal dat smeekte om verfilmd te worden. Nog maar eens een trieste, onthutsende en schrikbarende bladzijde uit de Amerikaanse geschiedenis waar veel te weinig mensen weet van hebben en die men het liefst geruisloos onder de mat wil vegen. Deze film met een niet te mis verstane boodschap werd in Amerika een bescheiden bioscoopsucces, en kwam vooral in het nieuws omdat Daniel Kaluuya, die we leerden kennen via Get Out, er een verdiende Oscar voor de Beste Mannelijke Bijrol mee won. Of het nu aan de overdaad van bioscooptitels lag of gewoon door het feit dat het publiek bij ons simpelweg geen zin had om met dit soort films geconfronteerd te worden is niet meteen duidelijk, feit is wel dat Judas And The Black Messiah bij ons zo goed als geen cinemarelease kreeg en dus rechtstreeks op dvd en Blu-ray werd verbannen. Na een paar minuten heb je evenwel vrij vlug door dat dit een onverdiend lot is, want het beklagenswaardige fatum van Fred Hampton die de voorzitter van de Illinois-afdeling van de Black Panthers was, zorgt voor twee uur sprankelende cinema.




Shaka King, die een adept is van Spike Lee en spoorslags van zijn scriptie via Newlyweeds een eerste langspeelfilm maakte, is niet alleen een man met visie, maar tevens een cineast die er zijn hand niet voor omdraait om het post-Trumpiaanse Amerika wakker te schudden met schokkende beelden. Zoiets resulteert onvermijdelijk in het feit dat de kerngedachte van het verhaal er net iets te geforceerd wordt ingegoten, maar de gegevens spreken voor zich en zijn ronduit beschamend voor iedere natie die zichzelf een democratie wil noemen.

Shaka King is er zich maar al te goed van bewust dat je de grote massa alleen maar kan sensibiliseren als je dat via een entertainende weg doet, en het is wellicht daarom dat Judas And The Black Messiah voorzichtig en geslaagd balanceert tussen uitgekiende arthouse en het majestueuze aspect van een Hollywoodfilm, en dan hebben we het vooral over de invloeden van de klassieke '70's-film maar evenveel het speelse van het blaxploitation-genre, weliswaar zonder de excessen ervan. A spoonful of sugar makes the medicine go down, nietwaar Mary Poppins? Niet dat de film altijd even gemakkelijk is, een tweede visie kan zelfs wonderen doen om het levensverhaal van de jong vermoorde Fred Hampton beter te doen begrijpen.




Op het einde van de jaren zestig zat Amerika met een immens probleem. Er was niet alleen de bevolking die zich meer en meer begon te keren tegen de uitzichtloze oorlog in Viëtnam, maar ook de onderdrukte zwarte gemeenschap liet tot groot ongenoegen van de zetelende politici met een luide stem van zich horen. De moord op Martin Luther King was een teken aan de wand dat woorden niet volstonden om voor een kentering te zorgen, en dus verkregen de extreemlinkse Black Panthers alsmaar meer en meer sympathie. Een boodschap verkondigen kan echter alleen maar goed lopen als je goede sprekers in je rangen hebt, en daar was de charismatische leider Hampton dan ook een kei in. "Politics is war without bloodshed while war is politics with bloodshed", dit maar om te zeggen dat de man politieke poëzie in zijn vingers had en een regelrechte doorn in het oog van J. Edgar Hoover was, die stoïcijns vertolkt wordt door de ondertussen stokoud geworden Martin Sheen. De FBI-topman laat er dan ook geen twijfel laat over bestaan dat de Amerikaanse blanken er het meeste baat bij hebben als Hampton van de aardbol verdwijnt. Een zwarte Messias is immers het ergste wat de USA kan overkomen, en daarom moet men op zoek gaan naar een Judas die hem ten val brengt en die vindt men in William O'Neal, overigens perfect vertolkt door LaKeith Stanfield.

De film begint met echte televisiebeelden uit een interview dat O'Neal gaf in de talkshow Eyes On The Prize II en uitgezonden werd op Martin Luther King Day. De moderator vraagt koudweg hoe hij denkt dat zijn kinderen reageren op het feit dat hun vader de zwarte gemeenschap een mes in de rug stak door informant te zijn bij de FBI. De twijfelende, bijna angstige ogen spreken boekdelen, en een paar uur later na de opnames zou de getormenteerde man zelfmoord plegen. Je kan O'Neal veel verwijten, maar hij was vooral ook één van de vele burgers die door de overheid op laffe wijze gechanteerd werd. O'Neal was een kleine straatcrimineel die zich voordeed als een FBI-agent en via zijn nepbadge auto's stal, maar als hij door de politie opgepakt wordt komt hij in de handen van de FBI terecht en staat hij voor een onmenselijke keuze. Roy Mitchell (uitmuntend vertolkt door de alsmaar meer en meer aanwezige Jesse Plemons) doet hem het gevreesde voorstel: of hij mag een paar jaar brommen in de cel of hij krijgt zijn vrijheid in ruil voor het spelen van een FBI-informant.




Soms verslikt dit drama zich wat in de soms te bombastische citaten en gaat het hele gebeuren net iets te vlug over het scherm om voldoende diep door te dringen. Maar het is duidelijk dat King een goede leerling was van Spike Lee die zelf Malcolm X maakte, hoewel het toch vooral de scènes zijn die dicht aanleunen bij de grote Hollywood-cinema uit de jaren '70 die duidelijk maken dat er in deze jonge wolf een veelbelovende beeldkunstenaar zit. Judas And The Black Messiah is dan ook meer dan cinematografisch interessant genoeg om van een almost-classic te kunnen spreken.

BEELD EN GELUID
Warner, dat samenhangt met HBO, krijgt in de VS wel alle drek over zich heen omdat ze hun titels tegelijkertijd in de bioscoop en op de streamingdienst willen uitbrengen, maar gelukkig vinden ze het ook nog opportuun om hun titels nog altijd op dvd en Blu-ray uit te brengen. Deze Blu-ray die deels uit archiefbeelden bestaat, heeft een prachtig ingetogen kleurenpalet dat perfect past bij de tijdsgeest van de late sixties waarin dit verhaal zich afspeelt. Mankementen of andere storingen merk je hier niet, ofschoon heel wat scènes donker van aard zijn. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 (ook in het Frans en het Spaans maar dat is dan via een Dolby Digital 5.1) laat vooral van zich horen door de explosies en de knallende geweren tijdens de FBI-invallen. We noteren ook een ronduit briljante soundtrack van Mark Isham en Craig Harris die perfect de dreiging weergeven.

EXTRA'S
Zoals bijna altijd stelt ook hier Warner teleur met de bonusfilmpjes. In het negen minuten durende Fred Hampton for the People krijgen we via de cast en de crew te horen wie de man was. Een compleet overbodig samenraapsel van interviews eens je de film hebt gezien. Hetzelfde doet men met de Judas, William O'Neal dus, en dat in het zeven minuten durende Unexpected Betrayal. Dit zijn het soort bonusfilmpjes die niet meer zijn dan verplichte nummertjes en die louter uit promopraatjes bestaan.




CONCLUSIE
In onze contreien zag Judas And The Black Messiah bijna geen enkele cinema en haalde hij alleen maar het nieuws door de Oscartriomf van Daniel Kaluuya. Hoewel dit een film is die het deels moet hebben van zijn grote woorden, en zich daar soms wat in verslikt, is dit tevens een intrigerend drama met topvertolkingen over een gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis waar men zich diep mag over schamen.