FILM
De laatste jaren komt Woody Allen alsmaar meer in de pers door minder fraaie verhalen. Zo wordt de 84-jarige acteur ervan verdacht om zijn adoptiedochter (Dylan Farrow) seksueel te hebben misbruikt waardoor de regisseur/acteur in diskrediet raakte en heel wat acteurs en actrices lieten weten dat ze nooit meer met hem wilden werken of die zich nu ronduit schamen dat ze ooit met de man in zee zijn gegaan. Voer genoeg dus voor de roddelbladen waardoor men jammer genoeg wel eens het filmgenie Allen durft te vergeten. To Rome With Love wordt beschouwd als één van zijn meest zwakke en hoewel het geen Annie Hall, Zelig of Manhattan is, blijft het toch meer dan zo maar een aangename relatiekomedie. Hoewel New York zijn gebruikelijk habitat is, werd hem vaak gevraagd om een film op te nemen in het mooie Italië, al was het maar om een ode te brengen aan Fellini. Het kwam er nooit van, tot op het moment dat producers over de brug kwamen met geld om een Europese trilogie te maken. De eerste uit 2008 was de meest succesvolle (Vicky Cristina Barcelona), in 2011 kwam dan Midnight In Paris en een jaar later (ondanks de indrukwekkende cast) de flop die To Rome With Love was.




Het is Rome gezien door de ogen van Woody Allen en dus kom je eerder bij relatieproblemen uit dan het Colosseum, hoewel je genoeg mooie plaatjes ziet die niet zouden misstaan op een ansichtkaart. Maar zoals gezegd gaat het vooral over de liefde. Woody Allen kiest er niet één koppel uit, maar analyseert kriskras het wel en wee van een paar Amerikanen die door omstandigheden in Rome zijn geraakt. Soms geslaagd, dan weer op het randje van het irritante.

Jerry (Woody Allen) is samen met zijn vrouw Phyllis (Judy Davis) op weg naar de Eeuwige Stad omdat hun dochter in het huwelijksbootje wil stappen met een Italiaanse bink. Groot is de verbijstering van Jerry als hij merkt dat zijn aanstaande schoonzoon het kind is van de armtierige begrafenisondernemer Michelangelo (Flavio Parenti). Het ijs raakt al gauw gebroken als blijkt dat de Italiaan over een gouden stem beschikt. Jerry, die werkzaam is in de klassieke muziek, hoewel volledig uitgeblust, ziet toekomst in deze stem. Er is maar één probleem: de man kan alleen maar zingen als hij onder de douche staat. Volgens Allen meteen een autobiografische link, want ook hij krijgt alleen maar inspiratie als hij onder het water staat.




Alec Baldwin is degene die het meest op de zenuwen werkt. Hij speelt de rol van een Amerikaanse architect die terug naar Rome trekt en opnieuw de plekjes wil zien waar hij destijds studeerde. Hij botst er pardoes op Jack (Jesse Eisenberg), (jawel) een student die een grote bewonderaar van de architect lijkt te zijn. Jack leeft op goede voet met zijn vriendin Sally (Greta Gerwig), maar daar komt Monica (Ellen Page, tegenwoordig Elliot Page) een stokje tussen steken. Niet zo moeilijk, want wie zou er niet verliefd worden op Ellen Page? Een driehoeksrelatie die er geen is, en grondig verstoord wordt door Baldwin die Eisenberg de wijze raad geeft om Page links te laten liggen. Tussen al deze tortelduifjes zie je ook nog Penelope Cruz als luxehoer rond dwarrelen en de zoals altijd onuitstaanbare Roberto Benigni die een Italiaanse nobody vertolkt die zonder dat hij erom vraagt de paparazzi rond zich heen krijgt en een ster wordt. Gek eigenlijk hoe Woody Allen met dit soort eenvoudige liefdesverhaaltjes weg kan. Noem het Love, Actually voor intellectuelen, of wat dan ook, feit is wel dat dit een cast is om u tegen te zeggen, zelfs al moeten ze rollen spelen die je niet eens aan het amateurtheatergezelschap van achter de hoek kwijt kan. Woody Allen treedt het minst op de voorgrond en speelt natuurlijk opnieuw zijn vertrouwde typetje dat voor alles en nog wat een Freudiaanse uitleg klaar heeft. Te nemen of te laten dus. Als gezegd is To Rome With Love zeker niet de Allen-grand cru, maar zelfs een Allen van de Aldi is vaak nog beter dan het meesterwerk van anderen.

BEELD EN GELUID
"Echt slecht kan je de beeldkwaliteit niet noemen. In die zin dat het bekijkbaar is, maar iedere seconde mist scherpte en de achtergrondbeelden zijn vaak niet meer dan een wazig panorama." Woorden die we neerpenden toen we het over de dvd-release hadden. Aangezien je deze Paradiso-release tegenwoordig vrij goedkoop kan vinden, haalden we de geldbeugel nog maar eens boven in de hoop dat de Blu-ray beter is. Dat is hij ook, maar toch missen we ook hier voldoende detailvoering en zijn het vooral de levendige kleuren die ervoor zorgen dat we de punten een beetje opgekrikt hebben. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 in het Engels en het Frans (op de dvd was dat Dolby Digital 5.1) en wie Woody Allen kent, weet dat er vooral veel gepraat wordt met tussendoor een vrij irritant orgelnummer dat alsmaar herhaald wordt.




EXTRA'S
Niet dat we het anders hadden verwacht, maar net zoals de dvd bevat ook de blu-ray geen enkele extra.

CONCLUSIE
To Rome With Love werd door critici met plezier door de plee gespoeld. Ten onrechte, ook al mis je hier net iets te vaak het penseel van de meester.