FILM
Wanneer op een onbepaalde dag een ongeïdentificeerd militair vliegtuig zonder toestemming landt op een drukke luchthaven barst de hel in alle hevigheid los! Want de inzittenden van het vliegtuig blijken bloeddorstige radioactieve zombies te zijn (jawel… u leest dat goed). Dean Miller (Hugo Stiglitz), een nieuwsgierige journalist die net ter plekke aanwezig is voor een belangrijk interview, vlucht zo snel als hij kan naar het nabijgelegen Tv-station om dit nieuws van de gruwelijke aanval te verspreiden. Uiteraard duurt het niet lang voordat de zombies de weg naar het Tv-station vinden. Met alle bloederige gevolgen van dien…

Nightmare City van de beruchte Italiaanse cultregisseur Umberto Lenzi (Eaten Alive, Cannibal Ferox) is een erg matig zombievehikel dat uitgebracht werd in de nasleep van de succesrijke Fulci-klassieker Zombi 2 (’79). De film bevat zoals gewoonlijk bij het Italiaanse zombie subgenre een verhaaltje van twee keer niks en slecht acteerwerk (Hugo Stiglitz mag wat ons betreft de award krijgen van meest houterige acteur aller tijden! De stenen bloempot in ondergetekende zijn veranda heeft meer gezichtstrekken dan good ol’ Hugo), maar bij deze Nightmare City blijft het erg belangrijke bestanddeel dat de andere wel bevatten ook achter: namelijk de maagomdraaiende gore-effecten. Pas op! Er zijn enkele leuke shots aanwezig, maar de overgrote meerderheid van de make-upeffecten gaat volledig de mist in. Om nog maar te zwijgen van de zogenaamde zombies die vervaardigt lijken te zijn met de inhoud van een pak cornflakes, een tube goedkope lijm en een bord fruitpap. We ergerden ons ook mateloos aan de ‘helden’ van de film. Elke actie die een normale mens niet zou ondernemen als de wereld vol bloeddorstige zombies loopt, doen zij juist wel. Het zijn de enkele leuke gore-shots en het redelijk originele einde dat de film redden van de totale ondergang. Nightmare City is eens leuk om naar te kijken op een zelf georganiseerde thuiseditie van Nacht Van De Wansmaak, maar voor het betere Lenzi-werk raden we de shockclassics Eaten Alive (’80) en (vooral) Cannibal Ferox (’81) aan.

BEELD EN GELUID
Het non-anamorfische 2.35:1 beeld bevat een redelijke scherpte, met hier en daar een softe aanblik door de aanwezigheid van filmgrain. Het beeld bevat voldoende detail en diepte. Digitale compressiefouten hebben we niet kunnen vaststellen, maar wel hebben we op een enkel moment eens een beeldflikkering opgemerkt. De gebruikte filmprint bevat af en toe kleine vuiltjes en beschadigingen, maar dit werkt nergens storend. De kleuren zien er goed uit, hoewel lichtjes afgewassen. Gezien het bronmateriaal een degelijke beeldkwaliteit. De Engelse Dolby Digital Mono-track is zoals te verwachten niet indrukwekkend, maar doet zijn werk voor dit soort film meer dan voldoende. Let op, de track bevat wel wat lichte ruis en kraakjes in het geluid. Gezien het bronmateriaal een bevredigende geluidstrack. Pittig detail: de Nederlandse ondertitels hadden wat beter gekund, want deze zijn tijdens de film meer niet dan wel aanwezig.

EXTRA’S
De mensen achter deze release hebben erg hun best gedaan op gebied van extra features, want het schijfje is goed gevuld! We beginnen met een audiocommentaar door regisseur Umberto Lenzi. Spijtig genoeg moet je erg je best doen om Lenzi te verstaan, want zijn accent ligt er nogal dik op. Komt daarbij dat de track erg veel (en lange) stiltes bevat, maar als Umberto Lenzi dan toch praat (en te begrijpen is welteverstaan) dan komen er toch enkele leuke stukjes informatie bovendrijven. Vervolgens pakt Italian Shock/De Filmfreak uit met de volledige originele film soundtrack, die bestaat uit 36 sfeervolle nummers. Een leuk initiatief dat meer filmmaatschappijen mochten doen op dvd’s. Daarna hebben we een 50 minuten durend interview met regisseur Lenzi. Een erg interessant interview waar Lenzi, nog steeds met een dik accent, vertelt over het werken aan Nightmare City. Erg leuk is zijn uiteenzetting dat ‘zijn’ explosies in Nightmare City beter zijn dan die van De Palma in Mission: Impossible. Tenslotte hebben we de originele bioscooptrailer, een automatische en erg uitgebreide filmografie van Umberto Lenzi, enkele pagina’s liner notes en in de keepcase zit nog een klein boekje bijgesloten met de andere releases van Japan-shock en aanverwante maatschappijen. Een waardevol pakket aan interessante extra features waar de Anchor Bay-versie van Nightmare City, die enkel een interview met regisseur Lenzi (13 min.), een filmografie en de bioscooptrailer bevat, totaal niet aan kan tippen. Prima werk!

CONCLUSIE
Nightmare City is een middelmatige Italiaanse zombiefilm, die na verloop van tijd een heuse cultstatus aangemeten kreeg. Italian Shock/De Filmfreak brengen deze cultclassic naar onze contreien met een degelijke beeldkwaliteit en een bevredigende geluidskwaliteit. Vooral op het gebied van extra’s is deze release een echte voltreffer. En dat maakt toch dat deze dvd een aanrader is voor de die hard Umberto Lenzi-fans en liefhebbers van ‘campy’ Italiaanse horrorfilms.