FILM
Het horrorgenre beleeft opnieuw zijn hoogdagen. We hebben het dan niet over de karrevracht onnodige remakes of reboots die Hollywood maandelijks over ons gooit, maar wel bijvoorbeeld titels uit de A-24-stal (al of niet aangeduid met de belachelijke term elevated horror) of Europese producties met voorop die van Noord-Europa. Er was al die vreemde Lamb of het geweldige The Innocents, of binnenkort Speak No Evil. Ook Hatching is wederom zo’n titel waarvan we nog niet eerder hadden gehoord, maar één van de beste mindfucks blijkt te zien die we de laatste maanden zagen. Dit is een Finse film waardoor je Hatching meer dan eens met de titel Pahanhautoja zal aantreffen en qua genre flirt met de body-horrorfilm à la David Cronenberg. De film werd geregisseerd door Hanna Bergholm die na een paar kortfilms hiermee haar debuut aflevert, en hoe!




De film begint net zoals American Beauty, maar dan met een benauwend A-24-sfeertje, waarin we een poepsjieke Finse buurt zien waarbij de rondgang van de vuilkar wellicht het hoogtepunt van de week is. Als een echte voyeur fladderen we een gezin binnenin waar de moeder (Sophia Heikkilä), wiens naam we nooit zullen weten, kennelijk de lakens uitdeelt. Terwijl haar 12-jarige Tinja (Siiri Solalinna) iedere dag gedwongen wordt om haar gymnastiekoefeningen tot in de puntjes te beheersen, is de moeder die een voormalige kunstschaatsster was, tegenwoordig een populaire influencer die via haar populaire blog toont hoe gelukkig haar gezin wel is. Allemaal schijn, want haar zoontje ziet ze niet staan en onder de ogen van haar eigen dochter staat ze haar echtgenoot te bedriegen met de knappe klusjesman. Op een avond vliegt een kraai door het raam die de hele woonkamer vernietigt. Tinja wil zich over het gewonde dier ontfermen, maar de meedogenloze moeder breekt de nek van de vogel. Later op de avond ontdekt Tinja de kraai in het bos, die nog steeds lijkt te leven, en ze verlost hem met een paar rake meppen definitief uit zijn lijden. Tinja ontdekt dat het dier terugkeerde naar het bos omdat het op zoek was naar zijn ei. Tinja neemt vol schuldgevoelens het ei mee naar huis en broedt het uit onder haar kussen.




Hatching zou je het best kunnen schrijven als een geflipte horror-variant op E.T. De logica is soms ver zoek, en wie een kant-en-klaar verhaaltje wil, komt hier bedrogen mee uit. Niets is wat het lijkt, behalve dan de angstaanjagende (en vooral geslaagde) horroreffecten die van deze kleine Finse film een zeer bijzondere filmtrip maken, horror die doorgaans niet door de bioscopen op de programmatie gezet wordt, maar een schitterend bewijs is dat het genre verre van doodgebloed is.




BEELD EN GELUID
Deze kleine titel verscheen bij Remain In Light zowel op dvd als op Blu-ray. Je zou kunnen zeggen dat de hypermoderne stijl (wat komt door de binnenarchitectuur van het huis waar de film zich grotendeels afspeelt) lelijk is, maar anderzijds is het technisch tot in de kleinste puntjes verzorgd. De film maakt vooral gebruik van heldere witachtige kleuren die het geheel wat koel en onpersoonlijk maken, maar dat doet natuurlijk geen afbreuk aan onze quotering. De geluidsband is effectief en die op de juiste momenten zijn schrikeffecten volop benut.

EXTRA’S
Helaas staan er geen extra’s op deze Blu-ray.

CONCLUSIE
Hatching is een knap stukje Finse body-horror waarin de logica soms wat ontbreekt, maar genoeg overtuigt om te kunnen zeggen dat deze titel niet misstaat in het rijtje van de klassieke Cronbenberg-body horrorfilms.