FILM
Als je het over iconische actiefilms uit de jaren '90 hebt, kan je dit niet zonder Point Break aan te halen. Een film die vandaag nog geen tikkeltje van zijn waarde heeft verloren, ook al oogt het verhaal best wel ongeloofwaardig, wat niet zo verwonderlijk was met een dame als Kathryn Bigelow achter de camera, die destijds de echtgenote van James Cameron was. De plannen voor deze actiefilm ontstonden reeds in 1986, en ook al zie je de naam van Cameron niet op de end credits verschijnen, lag hij naar eigen zeggen voor een groot deel aan de basis van dit scenario. Wie Cameron zegt, denkt aan water, en dus is gewaagd surfboarden op het zwoele water een aardje naar Camerons vaartje.




De film bleef een tijdje op de schappen liggen, en dat had alles te maken met Ridley Scott. Jarenlang werd hij als de man aangeduid die de film zou regisseren, en klonken er namen als Matthew Broderick, Johnny Depp, Val Kilmer en Charlie Sheen die op de affiche zouden prijken, maar toen Scott liet weten dat hij meer zin had in het draaien van Thelma & Louise, werd het project eventjes bevroren. Het was pas toen de naam van Keanu Reeves genoemd werd, dat de film weer wat nieuwe adem kreeg. Voor Reeves was het een big deal, want het zou zijn eerste actiefilm worden. Daarvoor was hij alleen maar te zien in tienerkomedies en arthousefilms waardoor zijn goede naam bij sommige critici al in de lappenmand lag nog voor ze er één seconde van Point Break zagen. Ten onrechte, want wat Reeves hier doet, is ronduit heroïsch, ook al zou je hem met zijn imago van toen niet meteen linken aan de stoere FBI-agent die hij hierin vertolkt. Qua regie kwam men al gauw bij Bigelow zelf terecht, die met Blue Steel had bewezen dat ze weet hoe ze een degelijke actiefilm in elkaar dient te steken. Oorspronkelijk was er sprake van om de film Johnny Utah te noemen, naar het Reeves-personage, wat de populariteit van de acteur onderstreepte, maar de producers hielden de boot af omdat de titel niks zei over het feit dat het film over surfen ging. Gelukkig liet men ook het idee van Riders On The Storm varen, wat verwijst naar het beroemde nummer van The Doors, en kwam men op Point Break uit.




Johnny Utah (Keanu Reeves) komt nog maar net van de schoolbanken, en dat laat zijn FBI-baas Harp (John C. McGinley, die overloopt van de clichés, maar ongelooflijk grappig is) maar al te goed merken. Zijn dienst zit opgezadeld met een bende die de ene overval na de andere pleegt, en die zich identificeren als de "Ex-Presidents" omdat ze maskers dragen van Ronald Reagan, Jimmy Carter, Richard Nixon en Lyndon B .Johnson. Nooit nemen de boeven een risico door te hebberig te worden, en ze slagen er altijd in om binnen de negentig seconden weg te geraken. Harp zet Utah in dienst bij de ervaren agent Angelo Pappas (Gary Busey), die er na veel onderzoek alleen maar in geslaagd is om te ontdekken dat de daders zich in de surfgemeenschap bevinden. De enige manier om ze te pakken, is undercover in hun surfclub gaan. De nogal excentrieke Pappas, van wie je hoopt dat dit soort flikken alleen maar in Hollywoodfilms bestaan, ziet met Utah zijn kans schoon om voor dit plan te gaan. Utah leert de kunsten van het surfen via de restaurantserveerster Tyler Ann Endicott (Lori Petty), en het is ook door haar dat hij Bodhi (Patrick Swayze) ontmoet, die door iedere surfer als een halfgod aanzien wordt.




Point Break is niet alleen de film van Keanu Reeves, maar ook van Patrick Swayze, die eruitziet als de perfecte hybride van een hippie en Kurt Cobain. Swayze was een echte zorgenkind op de set. De acteur was het gewoon om in andere films zijn stunts zelf uit te voeren, en omdat hij zelf een ervaren skydiver was, deed hij de meeste sprongen in de film zelf en weigerde hij om een stuntdubbel te gebruiken. De verzekeringen konden er niet mee lachen, en eisten van de producenten dat Swayze zou luisteren naar hun njet, wat achteraf bekeken een goede zaak was, want tijdens het filmen van de surfscènes brak de acteur zo maar eventjes vier ribben.




Point Break is een film die letterlijk ter land, ter zee en in de lucht gaat. Er wordt niet alleen gesurft, of er zijn wilde achtervolgingen op het vasteland, maar er wordt ook geregeld uit een vliegtuig gesprongen, wat aanleiding geeft tot heel wat prachtige beelden. Opvallend is ook hoe Point Break doorgaans leuk begint, maar met de seconde grimmiger wordt. De film was zo’n succes dat 20th Century Fox plannen had om in de zomer van 1993 met een sequel voor de dag te komen. Ook al was er reeds een script geschreven, besloot de studio om het project te schrappen, om ons wel in 2015 op te zadelen met een compleet onnodige remake.

BEELD EN GELUID
Het grappige is dat de film zelf nooit gedateerd overkomt, maar de transfer dat wel doet. We gaan ervan uit dat het één van de eerste releases is die Warner op Blu-ray heeft gegooid, en je ziet dat er maar weinig zorg aan is besteed. De korrelvorming valt mee, maar het is wel zo dat bijna elke scène er last van heeft, wat vooral storend is tijdens de donkere scènes, waarin de personages werkelijk schimmen worden. De detailvoering is standaard, maar geen enkele keer val je achterover van het resultaat. Jammer dus, maar gelukkig scoort het geluid een pak beter dankzij de geremasterde DTS-HD MA 5.1 die zo energiek is dat dit ten koste gaat van de dialogen, die hierdoor vaak naar de achtergrond verdreven worden.




EXTRA’S
Naast wat trailers en weggelaten scènes zijn er een heleboel featurettes die je apart kan afspelen, of in één ruk kan bekijken als Behind The Story, wat neerkomt op zo’n 40 minuten voorgekauwde promotalk. Er zijn stukjes interviews met regisseur Kathryn Bigelow, producer Rick King, een deel van de stunt-/surfploeg en natuurlijk ook met Keanu Reeves, Patrick Swayze, Lori Petty en Gary Busey. Men heeft het over de stunts, de locaties en hoe fantastisch de crew of surfen wel is.

CONCLUSIE
Dertig jaar na datum blijft Point Break nog even spannend als toen. Een film waarin tijdens iedere scène wel iets anders te beleven valt, en naast Keanu Reeves een schitterende Gary Busey en een fantastische Patrick Swayze telt, waarbij deze laatste nogmaals toonde dat hij zo veel meer is dan het danswonder uit Dirty Dancing.