Tien jaar na de spectaculaire ontsnapping van dr Hannibal Lecter (Anthony Hopkins) bevindt de carrière van FBI-agente Clarice Starling (Julianne Moore) zich op een dieptepunt zonder precedent: ze wordt geschoffeerd door haar medewerkers, seksueel geïntimideerd door haar baas Paul Krendler (Ray Liotta), en op de koop toe krijgt ze een nominatie van het Guiness Book of Records voor de twijfelachtige eer het meeste aantal doden gemaakt te hebben in diverse vuurgevechten. De vernieuwde media-aandacht voor haar komt ook onder de ogen van Mason Verger (Gary Oldman), een rijke beursmakelaar die het enige overlevende slachtoffer van Hannibal is. De brave dokter heeft de man onder invloed van drugs zijn eigen gezicht laten schillen en het schraapsel aan de hond laten voeren, zodat Verger er zowat uitziet als the Elephant Man in slechtere tijden. Verger wil wraak op Hannibal; hij wil zijn aartsvijand niet zomaar doden, maar eerst uitvoerig martelen, en meent Clarice, die net een brief heeft ontvangen van de uit zijn winterslaap ontwaakte kannibaal, als lokaas te kunnen gebruiken. Hannibal leeft intussen ondergedoken in Firenze onder het pseudoniem van dr Fell, en probeert een baantje te krijgen als museumconservator - we zullen het maar even niet hebben over wat er met de vorige conservator is gebeurd. Aangetrokken door de exuberante financiële beloning die Verger heeft uitgeloofd, komt een lokale agent, Pazzi (Giancarlo Giannini) Hannibal op het spoor. Hij beseft echter niet hoe gevaarlijk zijn tegenstander wel is, maar door Pazzi uit te schakelen is Hannibal wel zijn dekmantel kwijt, en vlucht terug naar de States, alwaar Verger hem met open armen opwacht. Vergers plannen met Hannibal zijn zo sadistisch, dat Clarice, intussen geschorst, moreel niet anders kan dan de dokter proberen te redden, alhoewel die nog wel een paar troeven achter de hand (of moet het zijn de tand?) heeft.

Het spijt ons, maar we kunnen niet om de vergelijking heen. Wie hoopt dat deze film van dezelfde inslag is als The Silence Of The Lambs zal waarschijnlijk bedrogen uitkomen. Hannibal heeft zeker niet de spirituele diepgang van zijn illustere voorganger, maar is, op de intussen beruchte eindscène met de hersentjes in eigen nat na, feitelijk minder gruwelijk en meer gestileerd, en moet het meer hebben van de suggestie en de illusie. Waar regisseur Jonathan Demme meer de gruwel onverbloemd in het gezicht van de kijker gooide (zoals de lijkschouwingsscène), gaat Ridley Scott in zijn grafische expliciteit meer subtiel te werk, maar tegelijk met een stuk minder diepgang. Neem nu bijvoorbeeld de scène waarin Hannibal in de ziekenboeg een verpleegster in het gezicht bijt; waar in The Silence Of The Lambs dit terloops ter sprake kwam wanneer Clarice een foto van haar te zien krijgt, wordt deze scène in deze film wel expliciet getoond - nu ja, feitelijk zie je nog niks - en vermits je weet aan wat je je kan verwachten, was in de eerste film het shock-effect groter. Psychologisch gezien is het scenario van Hannibal twee keer niks, maar de stijl en het achterliggende idee is dan ook compleet van een ander timbre. Hannibal is pure suspense, overgoten met een gothic sausje en dient vooral om Anthony Hopkins nog eens twee uur lang het scherm te laten teisteren in de rol van zijn leven. De film grijpt uiteraard graag en veelvuldig terug naar een reeks elementen van de eerste film, zoals Lecters fantastisch modieuze hockeymasker, het quid pro quo tussen Clarice en Hannibal en figuren zoals bewaker Barney (Frankie R. Faison) die op Internet een handeltje is begonnen in Hannibal-memorabilia. Toch overtreffen de verschillen veruit de gelijkenissen: Julianne Moore heeft een veel groter sex-appeal dan Jodie Foster - probeer die laatste maar eens in te denken in een avondkleed van Gucci - het decor van het Amerikaanse platteland is ingeruild voor de prachtige Renaissance-architectuur van Firenze, en vooral het karakter van dr Lecter is flink veranderd. Naast de onovertrefbare sadist is de dokter kieskeuriger geworden en eet niet zomaar om het even wie meer; "alleen de saaie mensen", om hemzelf te citeren. Bovendien schijnt de dokter nog een grote dieren- en kindervriend te zijn, en zijn relatie tot Clarice is veel gepassioneerder, maar ook een stuk minder duidelijk; alleen wie "zijn" Clarice een kwaad hart toedraagt, past beter op zijn tellen! Vreemd is wel dat je hierdoor op de duur met Hannibal gaat sympathiseren, en de rol van antagonisten verschuift naar Verger (eeuwige slechterik Gary Oldman), de bijzonder onsympathieke Krendler en de door geld verblinde Pazzi.

BEELD EN GELUID

We worden met deze release verwend met een haarscherp en kleurrijk beeld, waarvan het sombere palet onwillekeurig doet terugdenken aan die andere grote DVD-release van Ridley Scott, Gladiator. De opmars van het DTS-geluidssysteem is gelukkig schijnbaar niet meer te stuiten, en ook Hannibal ontsnapt hier niet aan. De loepzuiver klinkende DTS-audiotrack heeft net als de meeste DTS-releases toch dat ietsje meer dan de overigens ook niet slechte Dolby Digital 5.1-track, en er wordt rijkelijk gestrooid met audio-effecten, zoals de schietpartij op de markt, de afwikkeling van de ultieme confrontatie tussen Lecter en Pazzi, en diens meer. Ook de alweer meeslepende muziek van zijne majesteit Scotts hofcomponist, Hans Zimmer, komt danig goed tot zijn recht. In tegenstelling tot U-571 heeft de DTS-track "slechts" een bitrate van 768 Kbps, maar dit is al ruim voldoende om het geluid optimaal te laten klinken, zonder dat je ruiten eruit gekatapulteerd worden door laten we zeggen een paar dieptebommen, met alle bijhorende burenruzies. Samengevat, deze geluidstrack is het bewijs dat luid en goed niet noodzakelijk synoniem zijn.

EXTRA'S

Als tegen het einde van het jaar weer eens de traditionele lijstjes opduiken met de releases van het jaar, zal Hannibal daar ongetwijfeld een plaatsje op innemen. Deze release is nog maar eens het bewijs dat elke release uit laten we zeggen de goede middelmaat door een goede selectie aan extra's kan worden opgewaardeerd tot op topniveau. Het eerste goede nieuws: alle - en dan werkelijk álle - extra's zijn voorzien van een optionele Nederlandse of Engelse ondertiteling, en net zoals vele andere Columbia-releases wordt deze luxe in de andere ondertitelingstalen niet aangeboden. Om te beginnen heeft de eerste disc een commentaartrack van Ridley Scott, en de man heeft alleszins veel meer interessante achtergrondinformatie te bieden dan bijvoorbeeld Brendan Fraser op The Mummy. De tweede disc bevat maar liefst 3,5 uur aan bonusmateriaal. Er is een zeer uitgebreide multi angle-sectie. Nu is multi angle een optie die in een film zelf nauwelijks gebruikt wordt (tenzij in één welbepaald genre natuurlijk), en het aantal DVD-releases waarin hiervan gebruikt gemaakt wordt zijn op één hand te tellen (bijvoorbeeld The Abyss). Een uitgebreide sectie zoals hier zet dus echt een trend voor toekomstig gebruik van deze feature. Naast het multi-angle ontwerp van de openingstitels, zoals je ook bij Fight Club kan terugvinden, of een half uur vergelijking met het storyboard, bevat deze ook een multi angle-sectie van bijna een uur waarin de eerste actiescène op de vismarkt wordt - sorry voor de flauwe woordspeling - ontbeend. Een tweede hoofdbrok wordt gevormd door een hele rits making of-documentaires, waarin uiteraard een uitvoerige blik achter de schermen bij de speciale effecten van de slotscène wordt gegund. Eén van de leukste filmpjes is echter één waarbij iemand met een klein cameraatje bij de officiële première achterin de cinemazaal de reactie van het publiek is gaan filmen, en dat is gieren geblazen. Een derde sectie bevat bijna drie kwartier aan verwijderde scènes, waaronder een alternatief einde met een zeer belangrijke afwijking in het scenario. Het is alleen jammer dat deze scènes op de andere disk staan en dus niet bijvoorbeeld met seamless branching of met multi-angle opties in de film zelf kunnen bekeken worden. Een laatste sectie bevat dan nog een karrevracht aan promotiemateriaal, waaronder exclusieve afficheontwerpen, trailers voor zowel het grote als het kleine scherm, en een fotogallerij met maar liefst 700 foto's. De indeling van de extra's is bovendien zeer goed overzichtelijk en thematisch gerangschikt. Alleen van de geanimeerde menuschermen worden we niet zo wild, want die zijn overduidelijk afgekeken van Se7en. Bij een dergelijk subliem afgewerkte DVD zou je een easter egg verwachten, en ja hoor, ook dat zit inbegrepen. De bonus is een videoclip van het speciaal voor de DVD geschreven nummer "Clarice" door Mark Streitenfeld, gemaakt van zogenaamde "flashframes", dit zijn de stukjes film die nog werden opgenomen tussen het "cut" van de regisseur en het stoppen van de camera. Net als de rest van de release zeer kunstzinnig, allemaal.

CONCLUSIE

Hannibal is géén psychologisch beklemmend meesterwerk zoals The Silence Of The Lambs dat wel was, maar is een stijlvolle thriller, spannend genoeg om te blijven boeien, en van tijd tot tijd zelfs oprecht geestig. De film is nog maar eens een illustratie van het feit dat de leukste rollen altijd die van de slechte karakters zijn. Het wijde assortiment aan extra's is ronduit impressionant, én geeft de release een serieuze meerwaarde; alleen is het jammer dat sommige winkels daarvan menen te mogen profiteren. Aan tafel, mensen, want het is etenstijd!