FILM
Grease uit 1978 is dan wel iconisch, maar een allesbehalve goede film. John Travolta en Olivia Newton-John kon je niks verwijten, maar de regie van Randal Kleiser was één hoopje ellende. De man dacht dat je met scènes aan elkaar te plakken ook een film had. Het zijn dan ook vooral de monumentale popsongs die de originele Grease nog wat doen overeind blijven, iets wat je niet kan zeggen van de sequel waar destijds geen mens interesse had maar tegenwoordig een beetje als cult aanzien wordt, omdat je in deze film Michelle Pfeiffer in haar eerste grote hoofdrol ziet. Het was zelfs zo dat bijna Tom Cruise in de film zat, maar regisseur Patricia Birch stelde haar veto en eiste iemand die ouder en langer was. Ook Jennifer Beals werd gespot, maar die haakte (gelukkig) af om de hoofdrol te spelen in Flashdance.




Cruise zal het zich geen seconde beklaagd hebben, dat in tegenstelling tot hoofdrolspeler Maxwell Caulfield, die beweert dat hij tot voor Grease 2 als de volgende Richard Gere of John Travolta werd getipt - woorden waar je niets moet van geloven want de kerel kan niet eens behoorlijk een song lippen - maar na de release wilde niemand in Hollywood nog met hem samenwerken. Gelukkig ging het voor Michelle Pfeiffer beter, ook al zag je de blondine zich meermaals afvragen wat ze in godsnaam in deze film loopt te doen. Ook voor regisseuse Patricia Birch liep het op een sisser af, want na de vele slechte kritieken kwam ze nadien alleen nog maar aan de bak met het maken van videoclips van Cyndi Lauper.

De film speelt zich twee jaar af, alweer in de Rydell High School, na de perikelen uit de eerste film. Een verhaal dus uit 1961, niet dat je het merkt, want de film zit wel vol vetkuiven, maar blijkbaar vond men het opportuun om voor FM-rockachtige songs te gaan die het best te vergelijken vallen met die van Bonnie Tyler. Tenminste qua muziekstijl, want er is geen enkele memorabele song te bespeuren, wat de promotie niet ter goede kwam. In 1982 werd een film als Grease 2 aan de man gebracht via singletjes in de hitparade.




Producer Robert Stigwood liep al jaren met een sequel in zijn hoofd rond. Als vanzelfsprekend dacht men in eerste instantie aan John Travolta en Olivia Newton-John, die reeds een paar gesprekken met de studio hadden gevoerd, maar vijf jaar na de eerste Grease lag de carrière van de twee zo in het slop dat men op veilig wilde spelen en andere acteurs opzocht. Een paar namen zoals Didi Conn mochten wel hun oude rol hernemen, maar dat heeft zeker te maken met het feit dat die nergens nog een kans maakten en dus weinig of geen geld vroegen.

Het verhaal is nog altijd krak hetzelfde. Jongen wordt verliefd op meisje, maar het duurt wel bijna twee (veel te lange) uur vooraleer ze een koppel vormen. Tussen het stuntelige geflirt door wordt er natuurlijk ook flink wat gezongen, maar nooit lijken de songs ook maar iets met het verhaal te maken te hebben. Wat overblijft van deze irritante rommel is de altijd prettige Michelle Pfeiffer met een roze leren jekker, ze is dan ook een pink lady, en één van de weinige acteurs die de moeite deed om haar songs zelf te zingen.




BEELD EN GELUID
Het gaat om een oude Paramount-dvd. Fans van Pfeiffer kunnen hem meenemen als ze hem op de rommelmarkt voor 1 euro aantreffen, want hoewel de beeldvorming behoorlijk groezelig is, blijft het vrij aanvaardbaar om er naar te kijken. Of beter gezegd technisch bekeken toch. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 maar alles lijkt zich op één niveau te bevinden.

EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze disk. Jammer want we hadden graag eens het eerlijk gedacht van Michelle Pfeiffer over dit gedrocht gehoord.

CONCLUSIE
We kunnen maar één reden bedenken – en zelfs dat is nog vrij onvoldoende – om deze miskleun te bekijken, en die heet Michelle Pfeiffer.