FILM
Over Tár was er de afgelopen maanden heel wat te doen. In de eerste plaats natuurlijk omdat het een nieuwe film was van Todd Field, die de wereld zo maar eventjes zestien jaar (!) liet wachten vooraleer hij klaar was met de opvolger van zijn unaniem geprezen Little Children met Kate Winslet. En natuurlijk was er ook Cate Blanchett. Dat de Australische actrice een aardig potje kon acteren wisten we natuurlijk al, maar als de controlfreakerige dirigente Lydia Tár was iedereen ervan overtuigd dat ze op haar dooie gemak de Oscar voor Beste Vrouwelijke Rol zou binnenrijven. Zou best gekund hebben, maar helaas stak Michelle Yeoh daar via Everything Everywhere All At Once een stokje voor. Het zorgde voor een polarisering in de filmwereld zoals alleen politici het in gang zouden kunnen steken.




Aan welke kant je ook staat, of zelfs mocht Tár uiteindelijk helemaal niet je ding zijn, kun je er toch niet onderuit dat Blanchett hier de rol van haar leven speelt. Meer zelfs, Cate Blanchett is gewoon Lydia Tár, en dat voor een personage die niet eens echt bestaat. Field doet er echter alles aan om je dat wel te doen geloven en start de film met een uitgebreid interview met de dirigente van het Berlijns Philharmonisch Orkest. We zien een zelfverzekerde vrouw die zichzelf en de anderen perfect beheerst, nooit tevreden met een neen als antwoord, en die overtuigd is van haar eigen genie en anderen meesleurt in haar fatale niet te stoppen energie.




Helaas is Lydia niet zo perfect als ze de buitenwereld wil doen geloven. Dat zien we voor het eerst als ze de controle verliest als ze een kind de duivel aanbindt wanneer blijkt dat haar eigen dochtertje Petra op school gepest wordt. Haar levensgezel Sharon (Nina Hoss) staat machteloos. En dat is ook zo wanneer blijkt dat de orkestleider betrokken raakt in een MeToo-schandaal en de poppen aan het dansen gaan.




Tár is eigenlijk de MeToo-film die She Said had moeten zijn. En dan bedoelen we één met ballen die de beide kanten van het verhaal toont. Niet dat Lydia Tár vrijuit gaat, er is niemand die in haar schoenen zou willen staan, maar Field toont wel perfect dat hier ook een - weliswaar vies -  wereldje in elkaar stuikt. Geen voorgekauwde woke-dialogen, maar Field durft het ook aan om de cancelcultuur in twijfel te trekken door bijvoorbeeld de vraag te stellen of het werk van Arthur Schopenhauer nu minder fenomenaal is omdat hij ooit iemand van de trappen heeft gedonderd.




Als Tár als film een vijand heeft, dan is het dat de kijker net iets te veel termen uit de klassieke muziek te slikken krijgt. Een (klein) minpuntje dat zeker in het begin aanwezig is, maar eens je deel uitmaakt van Lydia's destructieve leventje, kijk je niet alleen naar een performance van het leven, maar ook naar een uitermate boeiende film die geen seconde verveelt.

BEELD EN GELUID
Deze film werd bij Universal zowel op dvd als Blu-ray uitgebracht. Wij hebben hier voor ons de dvd liggen en het resultaat is om bij te huilen. Niet dat er storingen zijn, maar de transfer mist elke vorm van detaillering waardoor het resultaat wat lijkt op een foto die genomen is met het allergoedkoopste fototoestel. De kleuren zijn vaal, en op de koop toe koos men voor wel een zeer kleine ondertiteling waardoor je met je neus voor het scherm moet zitten als je geen grote televisie hebt. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 die nauwelijks opvalt, en dat voor een film die het moet hebben van bombastische klassieke muziek zoals Mahler!




EXTRA'S
Er is niks te vinden van extra's, zelfs geen luttele trailer.

CONCLUSIE
Tár is zeker geen cinema voor iedereen, maar geen mens die er om heen kan dat Cate Blanchett als Lydia Tár de performance van haar leven neerzet.