FILM
Maggie (Karyn Dwyer) is een van school getrapte lesbische rechtenstudente, die haar leven een nieuwe wending wil geven door in een speciaalzaak-boekhandel voor homoliteratuur in Vancouver te gaan werken. 's Nachts maakt ze het nachtleven in de homoscène van Vancouver onveilig. Op een dag ontmoet ze de introverte Kim (Christina Cox), een artistiek aangelegd meisje dat in een bijna uit elkaar vallende bus het land rondtrekt, en het is liefde op het eerste gezicht. Alleen is de timing niet zo best, want Maggies moeder Lila (Wendy Crewson) is net in een scheiding verwikkeld, en omdat zij en Maggies broer Paul (Kevin Mundy) op straat staan, hebben ze niets beters gevonden dan mee in te trekken in de grote flat waar Maggie altijd over pocht. Alleen is dat een leugen: Maggie leent de flat maar van een vriendin, en Lila heeft niet het minste vermoeden over de seksuele geaardheid van haar dochter. Maggies bazin Frances (Ann-Marie MacDonald) gaat bovendien gebukt onder een hoop stress, omdat een lading "obscene" boeken aan de Canadese grens door de douane in beslag is genomen. En net op het ogenblik dat Frances de spanning kan missen als kiespijn, besluit de transseksuele Judy (Peter Outerbridge), die door zijn/haar ouders werd verstoten, Frances de liefde te verklaren. De sfeer wordt grimmiger wanneer de boekhandel mikpunt wordt van een reeks alsmaar grimmigere aanvallen. Wanneer Maggie eindelijk klaar is om haar geaardheid te outen aan haar moeder, heeft de spanning tussen haarzelf en Kim hun relatie al danig verzuurd.

Better Than Chocolate is zeker geen film die een groot publiek zal aanspreken; ik heb 'm persoonlijk voor het eerst quasi alleen (alleen mijn vrouw was er bij) in de bioscoop gezien; dat dit tijdens het W.K. voetbal was, zal er wel voor iets tussen zitten. Deze Canadese onafhankelijke productie is - vooral in homoseksuele kringen - op erg goede kritieken onthaald, en we moeten zelfs als niet-ingewijde toegeven dat de film naast een open boodschap van tolerantie ook een redelijk genuanceerd beeld van de "Vancouver-scene" tracht weer te geven. Ook het feit dat Judy - briljant vertolkt overigens door Peter Outerbridge (Mission To Mars, Milennium) - in de homomiddens als transseksueel maar als would-be wordt behandeld, en daar ook de nodige klappen voor moet incasseren, draagt bij tot de geloofwaardigheid van de prent. Het is overigens eens een verademing om na Fucking Amal eens een film over lesbische liefde te zien zonder dat de plot vervalt in Hollywood-clichés over verwijfde toestanden of manwijven. Dit hebben de makers natuurlijk te danken aan de hoofdrolspelers Karyn Dwyer en Christina Cox, die allebei schitterend hun ding doen en in geen enkele mate bijdragen aan de stereotypering van lesbiënnes. Vergeleken met eerdergenoemde Fucking Amal is deze Better Than Chocolate een stuk minder Dogma-achtig en meer gestroomlijnd, maar tegelijkertijd een stuk meer kinky, en is door de band genomen onderhoudend, maar naar het einde toe raakt scenariste Peggy Thompson toch wat de pedalen kwijt door het einde iets te snel af te raffelen.

BEELD EN GELUID
Jochei, het is weer eens zover. We krijgen weer een 1.85:1-beeld dat door de alom gevreesde pan & scan-methode verknipt is. Op sommige momenten van de film gaat de compositie daardoor weer eens helemaal de mist in; vooral de scènes in de nachtclub zijn hier niet helemaal ongeschonden uitgekomen. Omdat we een dergelijke verknipping een zeer ernstige inbreuk vinden op de eigenwaarde van de film - net als een compleet onnodige Japanse dubbing of zo - is de score voor het beeld al automatisch gediskwalificeerd, en moet je de cijfers als dusdanig interpreteren. De beeldkwaliteit is overigens niet echt om over naar huis te schrijven; ruis en artefacts zijn er weliswaar niet, maar de scherpte (zie de boekhandel) en vooral het kleurenpalet (zie de verfscène) zijn toch niet helemaal zoals het hoort. Meer dan een Engelse Dolby Surround 2.0-track heeft deze kleine independent-productie niet nodig, en de dialogen zijn goed verstaanbaar en laten de originele soundtrack van Graeme Coleman en Ani Difranco in ere. Een 5.1-track had nochtans scènes zoals in de nachtclub kunnen opzwepen, maar het heeft helaas niet mogen zijn.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal is nogal mager uitgevallen: naast een trailer krijgen we een niet-ondertitelde commentaartrack van regisseur Anne Wheeler, die weliswaar enkele leuke wetenswaardigheden over de film weet mee te delen, maar ook af en toe vervalt in een angstaanjagende stilte, en niet altijd even duidelijk articuleert.

CONCLUSIE
Better Than Chocolate is alleszins een meer genuanceerde film over homo's en lesbiennes dan het gemiddelde, en daardoor alleen al toch minstens een viewing waard. De technische behandeling van de film had spijtig genoeg beter gekund.