FILM
Barbie (Margot Robbie) leeft in een fantasiewereld, Barbieland, waar alle andere vrouwen ook Barbie heten, en alle mannen, net als haar vriendje, Ken (Ryan Gosling). De voornaamste bezigheid van de Barbies is vooral beuzelachtige onzin zoals manicures en wandelen met het hondje. Nadat Barbie één keertje aan een onplezierige gedachte, de dood, heeft gedacht, lijkt haar wereld plots niet meer zo perfect. Haar douchewater is te koud, de melk is zuur en ze valt van het dak. Tot overmaat van ramp heeft ze platvoeten. Een bezoek aan Weird Barbie (Kate McKinnon), een pop die door haar eigenares mishandeld is geweest, leert haar dat ze alleen kan worden gerepareerd door de scheur met de Echte Wereld te dichten, bij het meisje dat normaal met haar speelt, en liefst vóóraleer ze cellulitis krijgt (ik verzin dit niet). Natuurlijk vindt die debiele Ken het een goed idee om met haar mee te gaan, ook al omdat hij met een andere Ken (probeer het niet te snappen) heeft gewed dat hij dat zou durven.




De Echte Wereld komt echter als een cultuurschok binnen, en vooral is het om het zacht uit te drukken geen matriarchaal Utopia. Barbie is er nog geen minuut, of ze wordt al nagefloten door bouwvakkers die schunnige opmerkingen maken. Ken ziet deze mannelijke wereld echter wel zitten, en wilt het nieuwe patriarchale ideaal doordrukken. Barbie ontdekt intussen dat haar eigenares, Sasha (Ariana Greenblatt), gewoon te oud geworden is voor poppen. Terwijl Barbie tot haar grote schande ondervindt dat het directiecomité van Mattel alleen uit mannen bestaat, gaat Ken terug naar Barbieland om de zaken naar de hand van de mannen te zetten. En tegen dat Barbie daar arriveert, heeft Ken er een potje van gemaakt...




Laten we het maar liefst meteen eruit hebben, de korte pijn: dit is met overschot de slechtste film die ik in tijden heb moeten aanschouwen, en hoe dit gedrocht verdraaid is uitgegroeid tot een hype die moest wedijveren met een ernstige film als Oppenheimer, is me een totaal raadsel. Deze langgerekte misplaatste reclamespot van Mattel perpetreert nog maar eens het model van het domme blondje dat neergezet wordt door Margot Robbie, en als men dan toch beweert om dit complete foute rolmodel te bestrijden, dan doet regisseur Greta Gerwig alvast geen enkele moeite om dit leeghoofdig spektakel bij te sturen. De seksistische manier waarop mannen bovendien worden afgeschilderd is ronduit vilein, wat we onder meer te zien krijgen in een volgende set stereotypes van het door mannen gedomineerde Barbieland, compleet met bierbuiken en overdreven aandacht voor sport in het algemeen en om de één of andere reden paarden in het bijzonder. Gerwig is mentaal incapabel om anders te denken dan in hokjes, en naast het feit dat de film verzandt in een woke politiek pamflet waarin Bill Clinton nog net niet wordt opgehangen (waar is Monica Lewinsky-Barbie eigenlijk wanneer je haar nodig hebt?), krijgen we wél regelmatig nog wat extra sluikreclame voor Birkenstockschoenen opgelepeld. Zelfs Disney bakt het tegenwoordig niet zo bruin. Bovendien wilt Gerwig met haar 2001 A Space Odyssey-opening de filmliefhebbers op de hand krijgen, maar de scène waarin de meisjes hun poppen in elkaar slaan ten voordele van een (veel betere) Barbiepop, is zelfs misselijk te noemen. De poging is zó doorzichtig dat ze plat op het gezicht valt.




De vraag is dan ook welke bedoeling men met deze film had. Voor kinderen is de prent niet geschikt, want ze worden rond de oren geslagen met genderstereotyperingen die compleet boven hun hoofd groeien en volwassen, ongepaste humor. In de tweede helft van de film gaat Gerwig dan nog voluit en wordt de hele film helemaal een feministisch pamflet met een zwaaiend vingertje waar kinderen geen boodschap aan behoren te hebben. Voor volwassenen is deze film één aaneenschakeling van afschuwelijke liedjes, wansmakelijke kleuren die pijn doen aan de ogen, en een masterclass in overacting, waarin zelfs Will Ferrell ongegeneerd wordt opgevoerd als de randdebiel die hij is, die denkt dat hij komisch talent heeft wanneer hij een amechtige Benny Hill-imitatie mag doen. De totaal overacterende Ryan Gosling horen zingen is dan weer een stap dieper in de hel van Dante, en de acteur is wat mij betreft door zich te lenen voor deze onzin, compleet aangebrand. Halverwege had ik de onbedaarlijke lust on de prent af te zetten, maar ik heb me terwille van u, de lezer van DVDInfo, opgeofferd en de kelk met dit wangedrocht tot de bodem geledigd. Maar ik had wel graag die twee uur van mijn leven teruggehad.

BEELD EN GELUID
Technisch valt op deze schijf niet veel op te merken. De kleuren met roze, roze en nog eens roze doen pijn aan de ogen, maar contrasteren mooi met de beelden in de Echte Wereld, die stabiel en verhoudingsgewijs erg realistisch zijn. De textuur is gedetailleerd en het contrast is scherp genoeg om te overtuigen. Warner trapt niet in de val om ons nog eens op te zadelen met een minderwaardige geluidstrack: we krijgen hier een Engelse Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track met alle toeters en bellen, die dynamisch en wervelend klinkt, en een subwoofer die een paar keer flink uit de hoek komt. Toch zat er wellicht wat meer in want de inspanning wordt niet de hele film volgehouden.




EXTRA'S
We krijgen vooral een paar documentaires. It's A Weird World (5:03) gaat over het personage dat Kate McKinnon neerzet, een vermassacreerde Barbie die een beetje als de antagonist dient. All-Star Barbie Party (4:57) gaat over de productie van de film en de luchthartige toon. De Musical Make-Believe (9:11) gaat over de choreografie van het dansnummer, waarbij één van de enige redeeming qualities is dat er muziek van Dua Lipa wordt gebruikt, het enige beluisterbare nummer van de soundtrack. In Becoming Barbie (6:29) bespreken Margot Robbie en haar co-sterren de extravagante makeup, kostuums en haartooien. Welcome to Barbie Land (12:01) is een bijdrage over de plastieken wereld van Barbie en het productiedesign, en Playing Dress-Up (7:27) behandelt tenslotte de kostuums die er compleet over zijn.

CONCLUSIE
De gatachterlijke film Barbie is, in tegenstelling tot wat men u wil doen geloven, géén briljante satire, maar wel een onnozel en prekerig gezeur van begin tot eind, en het toppunt van wansmaak, zowel inhoudelijk als vormelijk. De humor, of wat daarvoor moet doorgaan, is gewoon kwaadaardig, en de film doet pijn aan de ogen. Warner heeft een zeer goede presentatie geboden, en als dit uw ding is, dan is de schijf aanbevelenswaardig, maar zelfs Warner kan er niet aan doen dat Gerwig haar rot ei moest leggen.