FILM
Lang vooraleer er sprake was van Gru en Despicable Me - in feite zelfs toen er alleen nog maar eencelligen in de oceaan rondzwommen - tekenden zich in de fauna al wezentjes af die knalgeel waren, oliedom en vooral die zich ziekelijk onderdanig wilden onderwerpen aan de één of andere schurk. De wezentjes noemden zichzelf de Minions, en ze spraken een brabbeltaaltje waarin je slechts sporadisch een half woord kon onderscheiden (en ze werden allemaal gevoicet door regisseur Pierre Coffin). Nadat ze door hun gestuntel onder meer een tyrannosaurus, een holbewoner, een bende oude Egyptenaren, Dracula en Napoleon over de kling hadden gejaagd, vestigden ze zich in een ijsgrot opdat ze weer op zichzelf zouden kunnen terugplooien.




Het zijn intussen de sixties, en de Minions kwijnen lusteloos weg door hun eigen overbodigheid. Minion Kevin heeft echter een briljant idee: samen met zijn vrienden Stuart en Bob trekt hij de wijde wereld in, op zoek naar een nieuwe schurk om te kunnen dienen. Na een bijna noodlottige overtocht belanden ze in New York, waar hen ter ore komt dat er een grote beurs, VilainCon, wordt georganiseerd voor supermisdadigers. Met gevlei proberen ze in de gunst te raken van de grootste ster van de avond, Scarlett Overkill (Sandra Bullock). Die wil hen wel aannemen, maar eerst moeten Kevin, Bob en Stuart zichzelf bewijzen: Scarlett heeft haar zinnen gezet op de kroon van de Engelse koningin, zodat ze zichzelf tot nieuwe soeverein kan uitroepen (een hoop in haar jeugd opgelopen frustaties ligt duidelijk aan de basis van haar compleet geschifte ideeën). De Minions slagen in hun opdracht, maar Minion Bob besluit de kroon voor zichzelf te houden en zichzelf tot koning van Groot-Brittanië uit te roepen. Dolle pret verzekerd, maar Scarlett is behoorlijk op haar teen getrapt en wil de Minions te grazen nemen...




Als u de afgelopen jaren ook maar één voet in een speelgoed- of cadeauwinkel heeft gezet, zijn de harige, gele, overgroeide aardappelen met één of twee ogen, een overall en diverse stijlen van schaarse haargroei u ongetwijfeld opgevallen. Net als The Penguins Of Madagascar uit Madagascar en Shaun The Sheep uit Wallace & Gromit gaat het hier om nevenfiguurtjes uit een andere franchise die zijn uitgegroeid tot publiekslieveling én de melkkoe van Illumination Entertainment; in het geval van de Minions hebben die dat overduidelijk te danken aan het kortfilmpje Banana dat je op de Blu-ray en dvd van Despicable Me kon aantreffen en dat op sociale netwerken in no time een megahit werd. De Minions zijn uitgegroeid tot de de stoute versie van de Smurfen, ze zijn allemaal mannelijk, hebben geen duidelijke hiërarchie en gedragen zich als kinderen van zes. Minions is een vrij voorspelbare maar erg geänticipeerde film waarin de gele mannetjes zich uit de schaduw van Gru hebben gewerkt en een hele film lang (90 minuten) vrij podium krijgen om hun deugenietenstreken uit te halen. De origin story is één langgerekte opeenstapeling van van de pot gerukte sequenties die evenwel precies het funny bone prikkelen en een oorsprongsverhaal aan de gele gluiperdjes biedt dat perfect in de lijn van de twee Despicable Me-films ligt.




Evenwel zal u in deze film niets aantreffen wat de Minions enige diepgang verschaft. De wezentjes creëren één langgerekt spoor van vernieling, hebben duidelijk problemen met concepten zoals kleren, en vallen van de éne slapstick-situatie in de andere. Bent u - ondanks het feit dat de pis-en kakgrappen gelukkig grotendeels achterwege blijven - op zoek naar gesofisticeerde humor, dan gaat u beter naar een Pixar kijken. De timing van de film is echter bijzonder goed, en de 'menselijke' stemacteurs zoals Sandra Bullock en Michael Keaton hebben duidelijk zin in dit potje dijenkletserij. Bullock probeert zich de uitstraling van een baddie uit een James Bond-film aan te meten en acteert zodanig overdreven dat het hilarisch wordt - tegenover de Minions zelf valt ze alleszins niet uit de toon, en in de film is ze oneindig keer grappiger dan in het soort misbaksels als All About Steve waardoor ze haar A-liststatus grotendeels heeft verloren. Naast een gastoptreden van Jennifer Saunders als de jonge Queen Elizabeth, keert in de laatste scène ook Steve Carell terug als de jongere versie van Gru, bij wie de Minions eindelijk hun Ware Meester hebben gevonden. Een sequel op Minions is eigenlijk niet dadelijk wenselijk, of de makers moeten uit een heel ander vaatje gaan tappen dan een origin story.

BEELD EN GELUID
Minions pakt uit met een mooi kleurpalet in HDR10, waarbij het geheel er als een kakelbonte mengeling uitziet van iemand die (a) de verfpotten heeft omgestoten, en (b) vooral geel in de aanbieding had. Er is geen Dolby Vision aanwezig, en het geheel is een upscale van 2K, maar we krijgen zeer mooie texturen waarbij onder meer de uniformen van het leger van Napoleon er bijzonder afgeleefd uitzien. De wildernis van de stadsjungle New York ziet er heerlijk gedetaillerd uit, met veel details aan huizen en uithangborden. De Atmos-track is identiek aan die op de Blu-ray en krijgt dus dezelfde score. De geluidstrack is agressief en helder. Evenwel is een realistisch geluidslandschap ver te zoeken op deze schijf, want de track klinkt ongeveer even chaotisch als om het even welk evenement dat georganiseerd zou kunnen zijn door de Minions zelf.




EXTRA'S
Ook het bonusmateriaal dat op de bijhorende Blu-ray staat, is identiek aan de vorige versie, waarbij enkel de drie mini movies ook op de UHD staan. Naar goede gewoonte echter bevat de schijf drie mini movies, kortfilmpjes van het soort waaraan de Minions zélf kun bekendheid te danken hebben. In Cro-minion (4:25) moeten twee Minions in de oertijd onder lichte dwang letten op het zoontje van een holbewoner; het kind is een krapuultje eerste klas en brengt de Minions in verlegenheid; pappie heeft echter duidelijk laten verstaan wat er met de Minions staat te gebeuren als ze zijn zoontje uit het oog verliezen. In Competition (3:47) spelen twee Minions op kantoor basketbal met een prop papier en een papiermand, en het spel loopt compleet uit de hand. De Minions zijn niet te zien in Binky Nelson unpacified (4:34), een filmpje waarin de baby van de Nelson-familie - een familie criminelen die in de film op weg naar VilainCon een bank berooft - op zoek gaat naar zijn verdwenen fopspeen. Zowel het gegeven als de uitvoering zijn schaamteloos gepikt van een soortgelijke situatie waarin Maggie Simpson zich ooit bevond in de aflevering A Streetcar Named Marge uit het vierde seizoen van The Simpsons.

Vervolgens is er een interactieve featurette Around The World toegevoegd, waarbij je allerlei filmpjes kan oproepen op een interactieve kaart; de navigatie ervan verloopt echter behoorlijk stroef, ook al omdat de segmentjes compleet niet voorzien zijn van benamingen. Soms gaat het over clips van nog een tien seconden, af en toe vermomd als stukjes documentaire op een oud tv-toestel dat nog met lampen werkt, andere keren zitten er stukjes interview met de makers tussen, of een faux opsporingsbericht voor de criminele familie Nelson, en dan weer zijn het storyboardgalerijen.

De documentaires "Behind the goggles: The Illumination story of the Minions" zitten vervat in een ietwat abstract menuutje dat stroef navigeert. Op het eerste scherm vinden we Writers (3:38), waarin verteld wordt dat men oorspronkelijk nog meer ideeën had voor historische figuren aan wie de Minions hun diensten aanboden. Auteur Bryan Lynch overloopt tevens zijn favoriete scènes. In The boss office (4:58) komt de grote baas van Illumination, Chris Melenenandri, aan het woord, die vertelt hoe hij zijn ideetjes bij Universal mocht pitchen en uiteindelijk groen licht kreeg om Despicable Me te mogen maken. De rest is uiteraard geschiedenis. In Art department (3:32) laten de animatoren zien hoe het pad van schetsen naar de uiteindelijke 3D-animatie loopt. Bij een druk op het pijltje naar onder licht een doos met het bericht 'fragile' op en komen we in een conceptuele schetsgalerij (5:00) terecht. De Recording studio (2:46) laat componist Heitor Pereira aan het woord, die speciaal voor de soundtrack enkele bizarre instrumenten uit het museum haalde. Weer een druk op het pijltje naar beneden en in Actors Studio (3:18) komen de stemacteurs hun mening over de Minions verkondigen. De galerij "The break room" (1:05) toont een reeks grappige aankondigingsaffiches op het prikbord van de Minions-werkruimte. Op één van de affiches kan je een Safety Video (0:54) activeren.




Daarna is het echter mogelijk om op het vliegtuigje in de linkerbovenhoek te klikken, en daardoor kom je in een tweede, soortgelijk scherm. In Animation (3:10) zien we de verrasend uitgebreide staf achter hun computers aan het werk. Klik je naar beneden op de PC, dan krijg je nog een geanimeerd storyboard (1:00) te zien. Lighting and layout (2:27) laat ons zien dat de belichting in de film een stuk ingewikkelder is dan je zou vermoeden. Je kan de twee computerschermen aanklikken, en dan krijg je twee roterende 3D-modellen (1:27). Directors (3:12) laat regisseurs Pierre Coffin en Kyle Balda aan het woord, die het niet alleen hebben over de invalshoek van een prequel, maar ook over de nood om een paar van de personages zich duidelijker te laten onderscheiden van de rest, zoals Kevin, Bob en Stuart, om toch een scenario te kunnen ophangen aan personages die essentieel een wartaaltje brabbelen - Pierre Coffin heeft het ook nog over zijn eigen stemmenwerk. De producers (3:22) Chris Meledandri, Janet Healy en Chris Renaud vertellen vervolgens iets over de ietwat bizarre surrogaat-familieband die tussen de drie voornaamste Minions ontstaat. In Editorial (3:24) vertelt editor Claire Dodgson over de wisselwerking tussen de storyboards en het onzinnig gebrabbel van Coffin. Twee vervolgopties in dit hokje laten twee tv-schermen oplichten met twee vergelijkingen tussen storyboards, layout, animatie en finale versie (samen 1:50). Story (1:19) laat ons zien hoe de storyboardartiesten in een soort van boiler room de eerste rudimentaire schetsen maken. Ook deze wordt voorzien van een vervolgoptie met een storyboardgalerij (1:40).




Afsluiten doen we met een videoclip (1:52) waarin de Minions hun eigengereide versie van Jingle Bells zingen. Mocht u al deze featurettes van de eerste keer niet gevonden hebben: troost u, ik ook niet!

CONCLUSIE
De Minions hebben een hoge amusementsfactor en deze film zet dat nog eens duidelijk in de verf. De technische presentatie is hoogwaardig, maar maar de extra's vinden vergt een kleine inspanning. De volgende film van Illumination zou daarna iets compleet anders worden, The Secret Life Of Pets, en het is een verademing dat de Minions even op vakantie mogen, want net als Scarlett wordt het op de duur een beetje overkill.