FILM
Kathy Lazaro (Jennifer Connelly) heeft haar leven niet helemaal op orde. Haar man is ervandoor, zijzelf - zo wordt toch gesuggereerd - heeft net een drugtherapie achter de rug, en de ongeopende post stapelt zich op. Had ze die maar beter gelezen, want op een dag staat de deurwaarder op de stoep om haar uit haar huis te zetten. Kathy is het slachtoffer van een kafkaïaanse blunder, waarbij haar onterecht een belasting voor kleine ondernemingen is aangerekend, terwijl ze van beroep poetsvrouw is. Eigenlijk is het een beetje door haar slordigheid, maar de administratieve fout heeft grote gevolgen; vooraleer ze een advocate (Frances Fisher) onder de arm heeft kunnen nemen om de ongeldige beslagname te betwisten, is haar huis al geveild voor een prijs die flink onder de marktwaarde ligt. De gelukkige koper is een Iraanse politieke vluchteling, kolonel Massoud Amir Behrani (Ben Kingsley), die onder het regime van de sjah heeft gediend, en bij de machtsgreep van de ayatollahs de wijk heeft genomen naar de Verenigde Staten. Voor de bijna failliete Behrani, die lijdt onder het feit dat hij de tering naar de nering heeft moeten zetten, is dit een financiële meevaller van formaat. Hij hoopt immers het huis met een pak winst te kunnen doorverkopen, en van het verschil zijn zoon Esmail (Jonathan Ahdout) naar de universiteit te kunnen sturen.




Het komt tussen de eigenaar en de ex-eigenaar tot een keiharde confrontatie. Aan Kathy's kant staat Lester Burdon (Ron Eldard), een hulpagent die meent het pleit in Kathy's voordeel te kunnen beslechten door Behrani een potje te gaan intimideren en te dreigen dat zijn vrienden bij de immigratiedienst zijn dossier eens zullen herbekijken. Behrani heeft de steun van zijn vrouw Nadi (Shohreh Aghdashloo), alhoewel die niet ongevoelig is voor Kathy's argumenten, en, veel belangrijker, hij heeft - zo lijkt het althans - het recht aan zijn kant. Het juridisch gevecht ontaardt in een flink pak slagen onder de gordel, en de inzet wordt plots veel dramatischer dan vier muren en een dak.




Als debuutfilm kan deze House Of Sand And Fog van Vadim Perelman tellen! Het is een zeer solide en genuanceerd drama, waarin er eigenlijk geen goeden en slechten zijn, waarmee de regisseur wil aantonen dat de omstandigheden en de drang naar bezit de slechtste kanten van de mens doen bovenkomen. Kathy leeft aan de zelfkant van de maatschappij, maar ze verdient bewondering vanwege de manier waarop ze zich gehard heeft tegen de tegenslagen in haar emotionele leven, en de manier waarop ze haar drugprobleem heeft bedwongen. Maar ook Massoud Behrani is een man van eer, die ook een leven vol tegenkantingen achter de rug heeft, en dus veel meer gemeen heeft met Kathy dan je op het eerste zicht zou zeggen. Je kan als kijker voor beiden sympathie opbrengen voor hun standpunten, en toch worden ze als speelballen in de administratieve mallemolen gezogen, waardoor ze op de duur elkaar naar het leven staan. Op de duur verdwijnt de redelijkheid, en in plaats van de flaterende administratie om rekenschap te vragen, werken ze hun frustratie op elkaar uit, waarbij een boel onverwerkte frustraties naar boven komen.




Het geheel krijgt bovendien een raciaal trekje, wanneer Behrani in een moment van woede opmerkt dat in zijn land vrouwen als Kathy onderdanig moeten wezen; Kathy van haar kant laat zich meeslepen door het feit dat haar ex haar heeft verlaten omwille van het feit dat zij wel en hij geen kinderen wilde, wat Kathy op de duur niet alleen naar de fles doet grijpen, maar ook naar de verkeerde soort mannen. De onsympathiekste, maar daarom niet minder geloofwaardige, rol is die van Lester Burdon, die zomaar zijn gezin in de steek laat voor een nieuwe vlam, en omwille van haar eigenlijk, telkens als de situatie bijna ontmijnd is en Behrani zich redelijk schijnt op te stellen om een voor iedereen aanvaardbaar compromis te zoeken, terug de lont in het kruitvat steekt. Dé grootste troef van deze film is de grote herkenbaarheid en de emotionele credibiliteit waarmee de acteurs hun rol invullen. Ben Kingsley is ronduit magistraal als de patriarch van de familie, wiens reacties altijd terug te cijferen zijn naar een soort van familiaal eergevoel, maar ook een op erg hoog niveau acterende Jennifer Connelly en de Iraanse actrice Shohreh Aghdashloo geven een doorleefde vertolking, die de film erg geloofwaardig maakt. House Of Sand And Fog is ongetwijfeld één van de betere drama's die we de laatste tijd hebben gezien, dat zelden vervalt in afgezaagde clichés, enkele goed uitgewerkte thema's heeft, zoals de manier waarop Kathy telkens terug begint te roken wanneer ze zich emotioneel zwak voelt alhoewel ze fervent anti-rookster is, en waarbij er bovendien veel aandacht is geschonken aan een sobere maar erg uitgekiende fotografie. Aanrader!




BEELD EN GELUID
De film werd eertijds op dvd uitgebracht door VideoFilm Express. Onze zoektocht naar de Blu-ray leidde vaak tot een Jennifer Connelly-box die voor heel veel geld van de hand gaat in Australië, maar een goedkoper alternatief is deze Italiaanse versie. Die heeft een mooi beeld met een beetje een onderkoeld kleurenspectrum, maar op de momenten waarop het ertoe doet, zoals de idyllische zonsondergang die Behrani altijd doet denken aan thuis, levert de schijf op. Een beetje ruis maakt het filmische af, en voor de rest is deze schijf strak afgelijnd met mooie contrasten. Het geluid is slechts uitgevoerd in DTS-HD MA 2.0, en alhoewel de hele prent dialooggedreven is, maakt het gebrek aan surrounds toch één slachtoffer en dat is de soundtrack van James Horner.

EXTRA'S
In tegenstelling tot de dvd, die u nog makkelijk in het tweedehandscircuit vindt, bevat deze schijf geen bonusmateriaal.

CONCLUSIE
House Of Sand And Fog is een film die nog dagen aan het gehemelte blijft plakken, waarbij je na afloop nog altijd niet goed weet wie de feitelijke rechtmatige eigenaar van het betwiste huis is. Voer voor meerwaardezoekers, maar zeer toegankelijk. Zo hebben we het graag.