FILM
De beroemde entertainster Alice Alquist wordt vermoord in haar eigen huis. Haar lijk wordt gevonden door haar inwonende nichtje Paula (Ingrid Bergman). De politie is elk spoor van de moordenaar bijster en Paula wordt enige tijd later op kostschool gestuurd. Wanneer Paula tien jaar later terugkeert om met haar kersverse echtgenoot (Charles Boyer) opnieuw het huis te bewonen, gebeuren er de vreemdste dingen. Voorwerpen liggen niet meer op de plaats waar Paula ze meent gelegd te hebben, vreemde geluiden zijn hoorbaar op het dak, gesprekken blijken achteraf nooit te hebben plaatsgehad. Is Paula krankzinnig aan het worden of maakt ze onwetend deel uit van een snood complot? Dat is de hamvraag die de kijker een tijdlang bezighoudt in Gaslight, het uit 1944 stammende verfilmde toneelstuk van regisseur George Cukor (Adam’s Rib, A Star Is Born, My Fair Lady). Vier jaar eerder had de Engelsman Thorold Dickinson datzelfde toneelstuk met een veel kleiner budget reeds verfilmd. Waar de versie van Dickinson vooral gericht was op het mysterie en thrillergedeelte van het verhaal, spits Cukor zich meer toe op de verschillende karakters en op drama. Naast dit gegeven is er ook een zekere vorm van suspense aanwezig in Gaslight, die zeer vaag doet denken aan Hitchcock. Toch blijft het de vraag wat de grootmeester zelf met de verfilming had kunnen verwezenlijken indien hij aan het roer had gestaan. Cuko doet wel aardig zijn best om er de nodige schwung in te krijgen, maar in vergelijking met Hitchcock moet hij toch de aftocht blazen.

Actrice Ingrid Bergman is in Gaslight op haar best. Ze kreeg voor haar prestatie dan ook een Oscar uitgereikt. De Fransman Charles Boyer laat zich ook van zijn gekende cameragenieke kant zien en gooit het nodige tegengewicht in de schaal. Opmerkelijk is ook het debuut van de toen zeventienjarige Angela Lansbury (Murder She Wrote) die een erg sterke vertolking van één van de dienstmeisjes neerzet. De film start als een detectiveverhaal, vloeit over naar een romantisch drama en eindigt met een nogal vrij abrupt en idioot einde. Dat laatste is dan ook het allerzwakste punt aan de prent. Voor de rest is het genieten van het acteerwerk en de pure nostalgie die Gaslight uitstraalt. Deze film mag zich nipt tot het rijtje van Hollywoodklassiekers rekenen.

BEELD EN GELUID
Gaslight is getransfereerd van een redelijk propere filmprint. Uiteraard zitten er nog steeds een aantal beschadigingen in, maar als we het productiejaar van de prent in rekening nemen is deze transfer met een beeldformaat van 1.33:1 aanvaardbaar goed. Ook het Dolby Digital Mono 1.0 geluid klinkt uiteraard sterk verouderd. Toch zijn de dialogen goed te verstaan en klinkt de filmmuziek niet te hol.

EXTRA’S
Naast de bioscooptrailer heeft er zich ook een kort filmpje over de Oscaruitreikingen van 1945 tussen de extra’s genesteld. Verder is er een recent filmpje uit 2003 dat gepresenteerd wordt door de dochter van Ingrid Bergman en waarin ook actrice Angela Lansbury te zien is. De totale speelduur bedraagt een goeie vijftien minuten. De extra’s zijn dan misschien mager (op de Amerikaanse dvd-versie staat ook nog het integrale voor een publiek gespeelde toneelstuk mee op de disc) we kunnen ons best voorstellen dat gezien de leeftijd van de film er niet zo veel meer te rapen viel.

CONCLUSIE
Gaslight is een bekende filmklassieker dit nipt deze status verdient. Het blijft een aardige film maar tussen de tijdloze mijlpalen uit de filmgeschiedenis valt hij toch te mager uit. Hoe dan ook is dit verplichte kost voor sfeervolle zwart/wit-cinemafans.