DOCUMENTAIRE
Michael Moore won onlangs de Gouden Palm in Cannes voor zijn felbesproken documentaire Fahrenheit 9/11 dat in eerste instantie geen verdeler vond in Amerika, zijn thuisland notabene, dat hij in elk van zijn documentaires danig op de korrel neemt. Vorig weekend ging Fahrenheit 9/11 uiteindelijk onder grote belangstelling in première, ergens in Ohio. Moore, die met zijn documenatires evenveel negatieve als positieve reacties ontlokt, neemt nooit een blad voor de mond. In elk van zijn documentaires confronteert hij de kijker met de naakte feiten. Zo ook in The Big One uit 1997 dat in eerste instantie bedoeld was als promotietoer voor zijn boek Downsize This waarin hij de afslankpraktijken van grote bedrijven aan de kaak stelt. Moore wordt tijdens zijn promotietoer geconfronteerd met gewone werknemers en arbeiders wiens job verloren is gegaan omdat het bedrijf sluit en elders (lees: het buitenland) een nieuwe vestiging opent, desondanks het feit dat de bedrijven in kwestie grote winsten blijven maken. Moore confronteert de bedrijfsleiders, of eerder de woordvoerder, met deze tendens waarop hij steevast het antwoord te horen krijgt dat de firma "zich beter dient te bewapenen tegen de concurrentie". De kritische vragen van Moore worden niet altijd in dank afgenomen en zeker niet als Moore hen een ludieke prijs overhandigt die het bedrijf "in de bloemetjes zet" omwille van hun afslankactiviteiten. Dat hij als ongewenste indringer beschouwd wordt, bewijst zijn aanhouding door de politie nadat Moore tijdens een bezoek aan één van de bedrijven beleefd aan de deur wordt gezet. De politie arriveert op vraag van dat bedrijf en Moore wordt aangehouden met de beschuldiging dat hij het terrein ongevraagd betreden heeft. Moore’s aanpak krijgt zoals gezegd veel tegenwind, ook al omdat sommige beelden geënsceneerd zouden zijn, maar eveneens omdat hij met zijn aanpak net dat tikkeltje verder durft gaan dan de doorsnee journalist of politicus. Alleen de grote baas van Nike, Phil Knight, staat Moore een persoonlijk gesprek toe waarin hij grif toegeeft geen bezwaar te hebben dat Filipijnse kinderen de producten van Nike fabriceren. Desondanks de sombere boodschap weet Michael Moore in zijn documentaire af en toe een vrolijke noot te stoppen. Moore mag dan geen oplossingen aanbieden voor de gestelde problemen, hij durft tenminste de praktijken van de grote bedrijven openlijk te bekritiseren, en terecht, zeker als je beseft dat winst maken ten koste gaat van alles en iedereen. En wie weet, belandt iemand van ons ooit in eenzelfde situatie…

BEELD EN GELUID
Bij dergelijke documentaires moet je niet teveel rekenen op een hoogstaande beeldkwaliteit. Ook The Big One is onderhevig aan deze tendens en is overduidelijk een low-budget productie. De beelden lijken zo uit een homevideo-camera te rollen waarbij de kwaliteit meestal te wensen over laat. We hebben ooit al slechter gezien dan dit, dus haalt de score net een voldoende. Het geluid scoort iets beter, maar de vraag rijst of een Dolby Digital 5.1-track wel nuttig is? Bij deze release wel omdat de Dolby Surround te stil en te beperkt klinkt in tegenstelling tot de 5.1-track waar de muziek en de dialogen beter gespreid zijn en duidelijker klinken.

EXTRA’S
Enkele trailers en een filmografie van regisseur Michael Moore zijn de enige extra’s die we hier gepresenteerd krijgen.

CONCLUSIE
In 1997 maakte Michael Moore deze documentaire waarvan de problematiek de dag van vandaag nog steeds brandend actueel is. Moore gaat de problematiek niet uit de weg en doet ons beseffen dat voor de grote bedrijven, die zwichten voor woekerwinsten, niemand onmisbaar is geworden. De technische presentatie van deze dvd laat zeer te wensen over en ook de extra’s zijn dun bezaaid. Desondanks moet je deze documentaire toch zeker eens gezien hebben.