FILM
Paleo-biologen George (William Katt) en Susan (Sean Young) staan juist op het punt terug uit Afrika te vertrekken, waar Susan postdoctoraal werk verricht voor doctor Eric Kiviat (Patrick McGoohan), wanneer Susan per sé - desnoods op haar eentje - wil natrekken waarom een inheemse stam plots getroffen wordt door tal van sterfgevallen wegens voedselvergiftiging. Ze stuiten op hun tocht op een levend paar brontosaurussen met een jong - ja inderdaad, die voedselvergiftiging werd veroorzaakt door dinosaurussen-stoofvlees! Grampa Dinosaur didn't make it! Ze proberen het vertrouwen van de dieren te winnen - want een studie van de dieren zou Susan op slag beroemd kunnen maken - maar hun pad kruist dat van Susans mentor, doctor Kiviat, die eerder heil ziet in aggresievere methoden om de vondst op zijn naam te schrijven. Lees: hij heeft een bende revolutionairen ingehuurd om de dinosaurussen te vangen. Het mannetje wordt neergeschoten, maar Kiviats huurlingen slagen erin om de moeder te verdoven en te vangen. George en Susan verdwijnen met het jong in de jungle, op de voet gevolgd door Kiviat.

Met een magere 4.3 op de Internet Movie Database is deze Baby, Secret Of The Lost Legend bezwaarlijk een hoogvlieger te noemen. Een dergelijke lage kwotering is echter ongetwijfeld mee ingegeven door de intrede van CGI in het digitaal creëren van dinosaurussen in Jurassic Park; feitelijk kunnen we alle films met dinosaurussen in indelen in twee categorieën: die na Jurassic Park en die van voor die tijd. En in deze film zijn de speciale effecten - de dinosaurussen zijn duidelijk animatronics met slechts een beperkt bewegingsvermogen - ronduit knullig. Maar we hebben het over 1985, en zeker met de manier waarop de digitale effectenmolen de laatste jaren op hol is gaan draaien, loopt een dergelijke vergelijking altijd serieus mank. Er zijn natuurlijk wel andere elementen die tegen deze film pleiten. Zo is het ronduit idioot om twee biologen onopvallend door de jungle te laten lopen met een knalrode rugzak, en de stereotiepe manier waarop de Afrikaanse inheemse bevolking wordt afgeschilderd, getuigt van behoorlijk minder respect dan bijvoorbeeld in een film als The Gods Must Be Crazy. De opmerking van de piloot van Georges vliegtuig, om zijn vrouw een flink pak met de zweep te geven als ze niet goed genoeg gehoorzaamt, spreekt wat dat betreft boekdelen, zelfs al is het grappig bedoeld. Stereotypering is overigens een kwaal waar de hele film onder te lijden heeft: vanaf het ogenblik dat vermeld wordt dat Susan een "begaafde paleontoloog" is, over het ogenblik heen waarop de brontosaurussen, die al die jaren in afzondering hebben geleefd, het onderscheid kunnen maken tussen "de goeien" en "de slechten" tot aan de (donkergroene) boodschap dat we de diertjes beter rond laten dartelen in de natuur.

Maar lighten up, dit is een avonturenfilm, for crying out loud, en we vinden dat we bij een film, waarin een beperkt aantal dinosauriërs blijkbaar 150 miljoen jaar onopgemerkt heeft kunnen overleven - zij het in de Afrikaanse jungle - en daarbij geen haartje is geëvolueerd, we niet te veel kanttekeningen mogen maken bij het realiteitsgehalte. Criticasters zullen daarbij ook al snel een paar van de goeie punten vergeten: de dialogen zijn soms erg snedig, de locaties zijn goed gekozen en Patrick McGoohan (Braveheart) zet een erg goede maar een beetje stereotiepe slechterik neer. Het is overigens jammer dat actrice Sean Young (vooral bekend van haar rol in de cultklassieker Blade Runner) de laatste jaren wat in het B-filmscircuit is terecht gekomen, want ze beschikt over het nodige talent, maar blijkbaar niet over een goede manager. De film is zeker hier en daar wat te grof voor een al te jong publiek - het wetenschappelijk feit dat brontosaurussen planteneters waren werd mee met de rest overboord gegooid - en valt daarmee wat tussen de twee voornaamste doelgroepen in, namelijk de families waarvan de ouders die denken omdat dit een Buena Vista-release is dat ze een sappig brokje familiegeluk gaan zien, enerzijds, en diegenen die hoopten met deze film een hapklaar brokje te kunnen peuzelen in afwachting van Jurassic Park IV: Michael Crichton Still Needs More Cash. Samengevat, en reeds op voorhand mijn verontschuldigingen voor de flauwe woordspeling, laten we deze Baby niet met het badwater wegspoelen.

BEELD EN GELUID
Deze film hebben we teruggevonden tussen de recente cheapie releases van Buena Vista. Voor een film uit 1985 is de technische kwaliteit zeker aanvaardbaar. Het geluid is opgewaardeerd tot een Dolby Digital 5.1-track, die zeker op gebied van achtergrondgeluiden in de jungle zorgt voor de nodige ambience, maar niet altijd even dynamisch overkomt wanneer het erop aankomt, zeg maar: wanneer er een brontosaurus door het scherm huppelt. Wel vonden we de geluidstrack over het algemeen wat aan de stille kant, en hebben voor een "normale" geluidsbeleving de knop van de versterker toch half open moeten draaien. Het beeld bevat, zeker in het begin, nogal wat printbeschadigingen, en de kleuren ogen niet altijd zo helder meer als wij ze ons kunnen herinneren, en ogen globaal gezien nogal bleekjes. De scherpte varieert van gemiddeld tot redelijk, en, vooral, krijgen wij de film te zien in een origineel 2.35:1-formaat, en dus geen 1.85:1 zoals op de cover staat of, nog erger, een 1.33:1 pan en scan-versie zoals in regio 1. In onze beoordeling verliest het beeld echter serieus punten door de alomtegenwoordige artefacts, en de immer op de achtergrond aanwezig zijnde ruis. Meer dan een single layer kon er blijkbaar niet af.

EXTRA’S
Op een budget-titel van Buena Vista? U maakt een grapje!

CONCLUSIE
Baby, Secret Of The Lost Legend zal zeker bij een generatie die Jurassic Park gewoon is - sorry, we kunnen niet om de vergelijking heen, of noemt U eens tien films met dinosaurussen in. Gertie the Dinosaur telt niet! - knullig overkomen. Als we daarom nog redelijk mild zijn in ons oordeel, is dat eerder omwille van nostalgische redenen. Zoekt U daarentegen een goede familiefilm voor uw kroost, dan kunnen we eerder Dinosaur van Buena Vista aanraden.