FILM
Er wordt een spoorweg aangelegd dwars door het slaperige stadje Rock Ridge. Het land zal er ongelofelijk door in waarde stijgen, maar daarvoor moeten de inwoners (en rechtmatige eigenaars ervan) uit de streek gedreven worden. Hoe? Stuur er enerzijds je ruwste en meest meedogenloze bende op af en promoveer anderzijds een zwarte slaaf tot sheriff die het er vermoedelijk nog geen etmaal zal uithouden.

Wie de Amerikaanse regisseur Mel Brooks een beetje kent weet dat de filmplots die hij gebruikt enkel een omlijsting zijn waarin vrij geëxperimenteerd wordt. Hij kiest zorgvuldig een genre of een onderwerp uit en maakt er dan een doldwaze satire van. Dat deed hij o.a. met het horror-genre in Young Frankenstein (1974), met het werk van Hitchcock in High Anxiety (1978), met het science-fiction-genre in Spaceballs(1987) en met het mantel-en-degen-genre in Robin Hood: Men In Tights (1993). In veel van zijn films worden er ook steevast enkele joodse grappen gemaakt (Brooks is zelf joods) en wordt er de spot gedreven met de Nazi’s. Brooks neemt meestal ook zelf één of meerdere rollen voor zijn rekening, en staat meestal ook met zijn hoofd te pronken op de filmposter. Of dit nu sluwe marketing, het streven naar artistieke erkenning of pure ijdeltuiterij is, laten we even in het midden. In Blazing Saddles neemt Brooks het western-genre op de korrel. In de jaren zeventig was zoiets nog niet eerder gedaan en de critici en het publiek riepen driewerf hoera! Blazing Saddles werd opgenomen in de Amerikaanse comedy top 100, en vertoeft er heden ten dage nog steeds. Dit ondanks het feit dat de tand des tijds jammer genoeg iets minder mild geweest is voor de prent. Wat in de 70’ies baanbrekend was, en door sommigen zelfs afgedaan werd als een kaakslag voor de goede zeden, is vandaag behoorlijk voorbijgestreefde en zelfs flauwe, kinderachtige humor. Hedendaagse komieken als Jim Carrey zijn er mee voor verantwoordelijk dat we vandaag niet meer opkijken voor de milde beledigende humor in Blazing Saddles, die eens veel groffer werd bevonden dan nu. Er blijven gelukkig nog een aantal grappen overeind waarmee luidop gelachen kan worden, maar het merendeel van de jokes tovert niet meer dan een schampere glimlach op de lippen van de kijker. Het slotstuk van Blazing Saddles was in 1974 hilarisch, in 2004 wordt het zelfs een beetje irritant. Dit toont duidelijk aan dat er een zeer duidelijk verschil bestaat tussen tijdloze klassiekers (we denken nu bv. aan Charlie Chaplin) en tijdgebonden klassiekers met een versheidsdatum van hooguit enkele jaren, waaronder jammer genoeg dus Blazing Saddles. De film is zeker nog leuk om eens te bekijken, maar ooit was hij leuker. Dt heeft dus, zoals daarnet vermeld, enkel en alleen te maken met het nieuwe tijdperk waarin we tegenwoordig leven.

BEELD EN GELUID
De film werd uitgevoerd in zijn oorspronkelijk anamorfische aspect ratio van 2.35:1. Het beeld werd mooi opgeknapt en de kleuren zijn rijkelijk vol. Sommige scènes zijn een beetje soft en gaan gebukt onder lichte flickering. Grain is duidelijk merkbaar tijdens de nachtopnamens, maar stoort slechts minimaal. De algemene beeldkwaliteit valt zonder meer goed te noemen.
Het geluid werd geremixt van 1.0 mono naar Dolby Digital 5.1. Het dialoogkanaal is zuiver en goed te volgen, de front speakers worden goed aangestuurd voor de stereo muziek. Enkele geluidseffecten werd links en rechts gepand, ook al hoor je dat het oorspronkelijke geluid mono is geweest. De surrounds worden enkel merkbaar gebruikt voor het geluid van een ontploffing, meer mag je uiteraard ook niet verwachten van een soundtrack van dergelijke leeftijd. Een mooie geluidsremix die toch het oorspronkelijke geluid in ere houdt. Zo hoort het.

EXTRA'S
Audiocommentaar Mel Brooks
Het commentaar van de regisseur is niet scène-gebonden. Je kan dus als het ware luisteren met de TV uit, aangezien er geen enkele informatie verschaft wordt over de te ziene beelden. Brooks vertelt maar raak, coherentie is vaak zoek en veel van de informatie is helemaal niet interessant. Leuker zijn de kleine weetjes en trivia die in de loop van het commentaar aan het licht komen. Vreemd genoeg stop het audiocommentaar abrupt na ongeveer 50 minuten zonder dat Brooks afscheid genomen heeft of het einde aangekondigd werd.

Back In The Saddle (Documentaire - 28 min.)
Dit is een leuke making of, boordevol interviews met schrijver/regisseur Mel Brooks, producer Michael Hertzberg, co-schirjver Andrew Bergman en acteurs Gene Wilder en Slim Pickens. Veel boeiende info wordt verstrekt over de tot standkoming van de film.

Intimate Portrait: Madeline Kahn (3 min.)
Een kleine featurette over actrice Madeline Kahn die in Blazing Saddles de rol van de Marlène Dietrich look-alike Lili Von Shtupp vertolkt.

Black Bart (Pilot - 24 min.)
Blazing Saddles kreeg in 1975 een TV-spin-off en de pilootaflevering van deze reeks staat mee als extra op de DVD. Dit is een zeer leuke extra, ondanks de lachband op de achtergrond is de aflevering absoluut genietbaar. We zien acteur Louis Gossett (Jr.) in de huid van de zwarte Sheriff Bart. En de episode bevat op sommige ogenblikken meer humor dan Blazing Saddles zelf.

Additional Scenes (10 min.)
Leuk om te bekijken ook al dragen ze weinig of niets toe tot de kwaliteit van de film. Volgens de documentaire zitten sommige van deze scènes in de TV-versie van de film. Grappig is ook dat de beroemde kampvuur-scheten-scène in de TV-versie speelt zonder geluidseffecten. Gecensureerde geluidsgrap dus. Gelukkig zit de scène wel in de DVD-versie van Blazing Saddles. Veel outtakes zijn ook te bekijken in de eerder besproken documentaire.

Theatrical Trailer
De extra’s worden netjes afgerond met de bioscooptrailer van de film.

CONCLUSIE
Brooks’ fans zullen ongetwijfeld Blazing Saddles willen toevoegen aan hun collectie. Warner’s Special Edition is van goede technische kwaliteit, bevat veel leuke extra's en is bijgevolg dus de perfecte keuze. De overige kijkers met een gezonde interesse in Amerikaanse comedy, doen er goed aan de film eerst eens te huren. Dit beperkt enigszins de kans op (lichte) teleurstelling. Dit in acht genomen is de film voor velen zeker nog eens het (her)bekijken waard.